คุณเคยตัดพ้อว่า ฉันกลับไทยโดยไร้คำร่ำลา ตอนนั้นฉันไม่ทันคิดว่าการจะอยู่หรือไปของฉันมันมีความหมายอะไรกับใครขนาดไหน เมื่อได้มาเยือนเกาหลีอีกครั้ง ค่ำวันหนึ่งในฤดูหนาว หลังจากนั่งดื่มกาแฟจนหมดแก้ว 

ฉันจะไม่จากไปโดยที่ยังไม่ได้เอ่ยคำลาอีกแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคุณจะยืนคุยอยู่กับใครอีกคน ฉันจึงได้แต่โบกมือแล้วยิ้มให้ก่อนจะผลักประตูกระจกบานหนานั้นออกมารอเพื่อนด้านนอก ละอองหิมะยังคงโปรยปราย ลมหนาวตีประทะใบหน้า ช่างเป็นวันที่เหมาะกับการร่ำลาใครบางคนเสียจริง ต่อจากนี้โลกเราก็ยังคงหมุนไปเหมือนกับทุกวัน เราต่างคนก็ต่างต้องกลับไปสู่โลกของตัวเอง แล้วเราจะได้พบกันอีกไหม  ฉันไม่รู้เลย 

แต่ใครจะไปคิดว่าชีวิตตัวเองจะเหมือนนางเอกซีรีส์ขนาดนี้ ชอนจีฮยอนเลยไหม ซงเฮคโย หรือแบซูจี ยังไงนะ ใครบอกว่าหนุ่มเกาหลีไม่เหมือนในซีรีส์ ฉันเถียงขาดใจเลย อย่างน้อยอนุมานจากคนรู้จักที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง

คุณเดินตามออกมาเรียกชื่อฉันแผ่วเบา ปลายเสียงนั้นสั่นนิด ๆ แต่แปลกที่ฉันได้ยินเสียงนั้นชัดเจนและยังดังก้องอยู่ในความทรงจำจนถึงวันนี้ ร่างสูงนั้นโดดเด่นกว่าใครทั้งหมด และยิ่งชัดเจนขึ้นแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหน เราสบตากันนิ่งนาน ความเศร้าสร้อยยังลอยวนอยู่ในแววตาคู่นั้น ไม่ต่างจากหัวใจของฉันเลย เรายืนมองกันอยู่แบบนั้น จนคนรอบข้างฉันพากันนิ่งงันไปหมด รวมไปถึงคนที่ยืนคุยกับคุณในร้านด้วย 

“คุณมีแพลนจะกลับมาเกาหลีอีกไหม?” คุณถาม น้ำเสียงนั้นร้อนรนผิดกับสภาพอากาศอันแสนหนาวเหน็บ

“ค่ะ คงเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ​หรือใบไม้เปลี่ยนสี​ เพราะอากาศไม่หนาวจัด” 

“แล้วจะแวะมาที่ร้านผมไหม?” 

เป็นคำถามที่ฉันก็รู้ว่าคุณรู้คำตอบนั้นดี เมื่อเวลาเปลี่ยนผ่าน เราต่างใช้ชีวิตของตัวเองไป พบเจอใครมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เราเฝ้ารอวันเวลาที่ผ่านไปอย่างเนิบช้า กว่าจะเวียนมาถึงฤดูใบไม้ผลิ เพื่อที่จะได้พบกันอีกครั้ง แล้วก็จากลากัน ครั้งแล้วครั้งเล่า​ เราบอกคิดถึงกันผ่านรูปภาพที่โพสต์ ผ่านเพลงที่เราฟัง  บอกคิดถึงกันผ่านการสบตาทุกครั้งที่พบหน้า ผ่านกาแฟแก้วโปรดที่เราดื่ม แต่เรากลับไม่เคยขยับเข้าไปใกล้กันมากกว่านี้ เราต่างโหยหากันและกันอย่างเงียบ ๆ มีนัยยะซ่อนอยู่ในประโยคสนทนามากมายเต็มไปหมด แล้วสุดท้ายเราก็เก็บมันไว้ในซอกลึกที่สุดของหัวใจ  จะว่าไประหว่างเราก็นับเป็นความสัมพันธ์ที่ออกจะประหลาด ไม่ขยับเข้าไปใกล้ แต่ก็ไม่ผลักไส ทิ้งระยะห่างระหว่างกันไว้ ปล่อยให้ความคิดถึงทำงานของมันไป บ่อยครั้งที่เราต่างนั่งดื่มกาแฟกับคู่สนทนาที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่ใจกลับลอยไปถึงใครอีีีีกคน ซึ่งเรารู้ดีว่ามันอยู่ตรงไหน 

แม้ว่าเราจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายแค่ไหน น่าแปลกที่เรายังมองเห็นกัน แม้ว่าใครมากมายจะมองไปที่คุณ แต่กลับเป็นฉันที่คุณมองมาเสมอ  ทุกอย่างระหว่าง​เรามันชัดเจนมากจนคนรอบข้างรับรู้และสัมผัสได้ คงมีแต่เราทั้งคู่ที่ไม่เคยรู้หัวใจตัวเองเลย จนปล่อยให้ทุกอย่างจบลง แล้วเราต่างก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก