“งั้นเดี๋ยวจะแนบไฟล์ส่งไปให้ดูนะคะ” เสียงของผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างตัวพูดตอบในโทรศัพท์ ฟังดูคุ้นเคยเหลือเกินจนทำให้เขาหันกลับไปมอง

ไม่หรอก ก็ยังไม่ใช่เธอคนนั้นอยู่ดี

เขานึกขอบคุณความชินชาที่ประคับประคองความรู้สึกของเขาไว้ไม่ให้ความผิดหวังทำร้ายได้มากนัก

...

เธอวางสาย ก่อนจะส่งไลน์สั่งงานต่ออีกทอด “งานเหรอ” เพื่อนถาม

“อืม ที่ภาคติดต่อมาว่าจะจัดงานน่ะ บอกว่าไปช่วยเรื่องเครื่องดื่มหน่อย”

“จะว่าไปก็แทบไม่ได้กลับไปอีกเลยนี่นา” เพื่อนของเธอนิ่งจมความทรงจำ“คิดถึงสมัยนั้นเหมือนกันนะ วันๆ ก็มาเรียนตอนเช้า เย็นก็ว่าง ไปเที่ยวไม่ก็ที่นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน ที่แกชอบฟังเพลงไปด้วย”

เธอหัวเราะ “ไม่นึกถึงตอนที่ปั่นงานกันข้ามคืนบ้างล่ะ แค่นึกถึงตอนอ่านหนังสือทำงานส่งกันก็ไม่เอาแล้ว พูดอย่างนี้จะต่อโทอีกใบหรือไง”

“งานจะท่วมหัวตายแล้วจ้า จะไปต่ออะไรยังไง กว่าจะกลับถึงบ้านแต่ละวันก็นอนสลบแล้ว” เพื่อนทำท่าขนลุก “นี่วันหยุด อย่ามาทำให้นึกถึงงานอีกเลย”

สายฝนโปรยลงมาเบาบาง เธอกับเพื่อนเดินเข้าไปในร้านอาหาร

…

สายฝนโปรยปรายลงมา ผู้หญิงคนนั้นกับเพื่อนของเธอเดินหายลับจากสายตาเขาไป เขาทอดสายตามองเหม่อ ในใจมีภาพของเธอคนนั้นซ้อนทับ  

...ราวกับหญิงสาวจากอิปาเนมา* ที่เดินอวดโฉมส่องประกายล้อแดดริมชายหาด ติดตราอยู่ในใจของผู้ที่ได้เห็น

เขาเองก็เห็นภาพเธอคนนั้นก็เดินจากไปในยามเที่ยงคืนพร้อมสายลมหนาวอยู่ทุกวันเช่นกัน

*The girl from Ipanema หรือ Garota de Ipanema จากอัลบัม Getz/Gilberto