พวกเราแนะนำตัวกันสั้นๆ ทาคาชิบอกว่าจะพาเรากับแอมเดินกลับบ้าน แล้วรีบออกตัวว่าบ้านอยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก เดินแค่สิบนาทีก็ถึง… แต่เราเคยได้ยินมาว่าเวลาคนญี่ปุ่นเดินเขาจะจ้ำกันเอาจริงเอาจัง เพราะฉะนั้นถ้าคนญี่ปุ่นบอกว่าเดินกี่นาทีให้คูณสองสำหรับคนชาติอื่นได้เลย
ระหว่างเดินคำนวณระยะทางในใจ ทาคาชิก็ชี้ชวนให้ดูร้านค้าตามข้างทาง มีร้านขายเบนโตะหรืออาหารกล่องราคาไม่แพง ซูเปอร์มาร์เก็ต และมินิมาร์ตขนาดน่ารัก… ก็ยังไม่เห็นวี่แววบ้านของทาคาชิ
“ยังไม่ถึงอีกเหรอวะ... ” เราเริ่มหันไปคุยกับแอมเบาๆ ไม่ทันขาดคำทาคาชิก็พาเราเดินเบียดรถนิสสันคิวบ์สีฟ้าที่จอดเข้าซองอยู่แบบเหมาะเจาะเหมือนเกิดมาเพื่อช่องนี้เท่านั้น คือมันพอดีจนเราต้องตะแคงกระเป๋าเดินทางเพื่อเดินแทรกตัวเดินตามทาคาชิไปให้ได้ อ้าว... เฮ้ย พอผ่านโรงรถขนาดจิ๋วนี้มาก็ถึงบ้านเลย!
ความรู้สึกแรกที่ได้เห็นหน้าค่าตาบ้านที่เรากำลังจะมาพัก คือ “เหมือนในรูปเลยเนอะ” ซึ่งถือเป็นเรื่องน่าชื่นใจเพราะบ้าน Airbnb บางหลังก็ลงรูปที่สวยงามเกินความจริง
หน้าบ้านทาคาชิ ทำเป็นถือร่ม อยากดูเป็นญี่ปุ่นๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in