ยุนกิเช่นกัน
มินยุนกิเลือกที่จะหลีกหนีผู้คนตั้งแต่จำความได้ มนุษย์คล้ายกับก้อนอารมณ์อันไม่แน่นอน ไม่สามารถคาดเดาหรือควบคุมใดๆได้ เพราะเหตุนั้นความโดดดี่ยว,สิ่งที่มินยุนกิรู้จักมันดี มันพร่ำสอนยุนกิเกี่ยวกับมนุษย์ได้ดีกว่าคำโกหกหลอกลวงถึงความดีงามของมนุษย์ซึ่งแท้จริงแล้ว มันกลวงเปล่า พวกเขามิอาจทำมันได้ ได้เพียงแค่สร้างมายาคติแสนงดงามให้ชื่นชม และจมอยู่ในโคลนตมความโสมมของสัตว์ที่เรียกขานตัวเองว่ามนุษย์
แต่ความจริงมันไม่ขนาดนั้น,
มินยุนกิก็แค่คราบมนุษย์ที่อ่อนล้าเต็มทีกับการเป็นมนุษย์ในนิยามของสังคม ท่ามกลางคลื่นมนุษย์ที่มันจะสาดซัด ประดังประเดเข้ามา พุ่งชนให้ตัวตนเขาแหลกสลายหมุนคว้าง พวกเขามักจะเข้ามาทำให้คลื่นที่แสนสงบนิ่งเยี่ยงยุนกิสั่นไหว
ณ ใจกลางความสับสนที่ไม่สามารถเอาแน่เอานอนได้ บางครั้งเขาก็พันธนาการยุนกิไว้
ผูกพันธ์ ตัดขาด เกี่ยวรั้ง และผูกพันธ์กันใหม่อีกครั้ง
วัฏจักรซ้ำซากไม่รู้จบ การละเล่นที่ต้องปั้นสีหน้า ฉีกยิ้มราวกับนักแสดงรางวัลตุ๊กตาทอง
ทั้งๆที่จริงเขามันก็แค่มินยุนกิ ไม่มีอะไรสลักลึกไปมากกว่านั้น
มินยุนกิไม่ใช่บุคคลประเภทที่เข้าใจความไม่เถรตรงของมนุษย์ มันยาก ยิ่งกว่าการไขปริศนาความลับของจักวาล เขาก็แค่คนธรรมดา แค่คน แค่ก้อนความรู้สึกที่กลวงเปล่าเป็นอนันต์ที่ดำรงตนอยู่ในนาม
ของมินยุนกิ
สุดท้ายยุนกิจึงสร้างโลกใบใหม่ โลกที่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับมันมากนัก โลกที่เขาจะสามารถดำรงอยู่ได้โดยปราศจาความเจ็บปวด ความโดดเดี่ยว ความเหงา โลกที่พึงอยู่ด้วยกฏเกณฑ์ที่มินยุนกิยอมรับมันและคนอื่นๆก็ยอมรับมัน โลกในกรอบสี่เหลี่ยม โลกใบใหม่ที่ถูกหยิบยื่นมาให้
โลกที่ถ้าสัญญาณอินเตอร์เน็ตที่แดกูไม่แย่เกินไป มินยุนกิก็คิดว่าเขาสามารถดำรงตัวตนในโลกแห่งนี้ได้
มินยุนกิหวังเพียงแค่
โลกใบนี้คงจะไม่ใจร้ายกับเขามากเกินไปก็พอ
[V.Vante send friend requests]
-
[Agust D. accept request]
-to be continued-
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in