อกหักครั้งไหน เจ็บปวดที่สุด???

ผมมีรักครั้งแรกตอนอายุ 7 ขวบ ถือเป็นรักครั้งยิ่งใหญ่และยาวนานที่สุด (16 ปี) ในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ผมรู้จักเธอโดยบังเอิญ   ความสวย ความน่ารัก และมีเสน่ห์ของเธอทำให้ผมรับรู้ถึงการทำงานของแรงโน้มถ่วงโลกในวันนั้นเอง ....................เพราะ ผมตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจังแล้วหละครับ!!!  

ผมไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่มองเธอจากที่ไกลๆ และไม่รู้ว่าจะเข้าใกล้เธอได้อย่างไร   ผมได้แต่ฝันว่าสักวันจะได้รู้จักเธอและทำให้เธอหลงรักผมในที่สุด หลังจากวันนั้นเธอก็กลายเป็นโลกทั้งใบของผม ผมพัฒนาตนเองอย่างหนัก พร้อมกับการเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ

วันเวลาผ่านไป ปีแล้วปีเล่า ผมกลายเป็นหนุ่มที่สมบูรณ์เพียบพร้อม (ในความคิดของผม) ผมก็มีความกล้าและมั่นใจมากขึ้นที่จะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ
เธอช่างน่ารักอ่อนหวานอย่างที่ผมคิดไว้ ผมมีความสุขมากที่ได้รู้จักเธอ และเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ              

ตอนนี้ชีวิตผมเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ ทุกอย่างดูสวยงาม  ต้นไม้และดอกไม้พากันแข่งชูช่อเบ่งบาน                     แต่ความต้องการผมไม่ได้้อยากหยุดลงแค่นี้ ผมต้องการความรักจากเธอเช่นกัน ผมจึงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะทำให้เธอรัก  แต่เธอก็ไม่เคยพอใจเลยสักครั้ง  แต่ผมก็ไม่ย่อท้อเพราะเธอคือคนที่ผมรักมาตลอด                          

แม้เธอจะใจร้ายกับผมบ้างบางครั้งจนถึงบ่อยครั้ง แต่ผมก็ยังหวัง หวังว่าสักวันเธอจะเห็นความทุ่มเทที่ผมมีให้   ความจริงผมก็เคยคิดจะตัดใจยอมแพ้อยู่หลายครั้ง แต่ทุกๆครั้งผมก็ยังเชื่อว่า "ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก" ผมจะไม่มีวันยอมแพ้ จะตั้งหน้าตั้งตารักเธอต่อไปเพราะมันเป็นหนทางเดียวที่ผมจะสามารถทำได้ ผมยอมรับว่าบางทีก็มีผู้หญิงอื่นเข้ามาทำให้ผมหวั่นไหวบ้าง ผมสบายใจที่ได้อยู่กับพวกเธอ                                 แต่สุดท้ายก็ยังไม่มีใครที่ผมอยากจริงจังมากเท่าเธอ ผู้เป็นรักแรกของผมได้

                                                วันเวลาผ่านไปแต่ละวันนานเหมือนข้ามปี............

จนแล้วจนรอด เธอก็ยังไม่รับรักผมสักที กำลังใจที่เคยพองตัวก็หดหาย มันท้อแท้สิ้นหวังมากขึ้นทุกทีๆ                   ผมได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ว่า ทำไม? ทำไม?? และ ทำไม??? ผมทำอะไรพลาดไป ผมยังไม่ดีพร้อมตรงไหน  ทำไมผมทำเท่าไหร่ เธอก็ไม่ยอมรักผมสักที  ก่อนที่ผมจะเกลียดตัวเองและรู้สึกเกลียดเธอ ผมคิดว่าผมควรจะหยุด หยุดมันไว้เท่านี้ ให้เธอยังเป็นความทรงจำดีๆ

ผมรู้ว่า ความรักที่ผมมีให้เธอไม่เคยลดลงหรือหายไปไหน มันจะยังคงเหมือนเดิม แค่ปล่อยให้มันเป็นไปเหมือนที่มันเคยเป็น แต่ผมเองต่างหากจะถอนตัวออกมา ผมไม่รู้ว่า อนาคตผมจะรักใครได้มากเท่าเธออีกมั้ย อาจจะไม่มีใครแทนที่เธอได้เลย ผมไม่โกรธเธอหรอกนะ เพราะมีเธอ ผมถึงเป็นผมอย่างเช่นทุกวันนี้ แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยและควรจะพอสักที ผมคงต้องยอมรับความจริงว่า คนไม่รักก็คือไม่รัก คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ถ้ามีโอกาส เราอาจจะได้กลับมาเจอกันอีก เพราะชีวิตของผมคงไปไหนไกลจากเธอไม่ได้ และความจริงที่ว่า........ 

      ผมรักเธอสุดหัวใจ มันก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้
 

ลาก่อน รักครั้งแรกและครั้งสำคัญ ของผม
ลาก่อน "เธอ" ผู้มีชื่อว่า ความฝัน....   

                                                                                                                            เขียนเมื่อ 11/07/2014