ภายใต้แสงจันทร์กลางดึกผมและกราเช่ออกมาที่พิพิธภัณฑ์อีกรอบ 

มั่นใจว่าตอนนี้คงไม่มีใครมาที่นี่อีกแล้วล่ะ นอกจากลุงยามแก่ ๆ คนนึงที่ผมต้องคอยหลบเขาสักหน่อย 

ในตอนที่ผมกำลังเข้าไปเอากระดูกซี่โครงของกราเช่ออกมาจากพิพิธภัณฑ์นั้น

มันมีหลากหลายอารมณ์ความรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกัน มีทั้งความกลัว ความเครียด กังวล หวาดระแวง และตื่นเต้น แต่ผมว่ามันก็สนุกดีนะเหมือนผมกำลังอยู่ในเกมเลย 

…และในที่สุดภารกิจของเราก็สำเร็จ

ขั้นต่อไปคือการเอามีดอาคมนั่นออกจากกระดูกซี่โครงของเขา 

เพื่อถอนคำสาปปลดปล่อยวิญญาณของกราเช่ให้ได้ไปสู่สุคติสักที 

ผมที่กำลังจะเอามีดเล่มนั้นออกจากกระดูกซี่โครงของเขาให้ อยู่ ๆ เขาก็ค้านผมขึ้นมา

“นี่เจ้าเด็ก… เดี๋ยวก่อน”

“ครับ ?” 

ผมงงไปหมด ไหนว่าเขาอยากจะไปเกิดไม่ใช่เหรอ ผมเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยนั่นอีกแล้ว

“มันจะเป็นอะไรไหม ถ้าข้าจะขออยู่กับเจ้าต่ออีกสักช่วงนึงก่อนจะไป ข้าอยู่กับเจ้าแล้วสนุกดี บอกตรง ๆ ว่าข้ารู้สึกผูกพันกับเจ้าไปแล้ว ข้าอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งห้าหมื่นปี เหงาอยู่ในขวดโหลรูหนูนี่มาตลอด มันก็จะเศร้าหน่อยที่ต้องจากไปเฉย ๆ ตอนนี้น่ะ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรเขา เพียงแค่พยักหน้าเป็นการส่งสัญญาณว่ารับรู้แล้วเท่านั้น

ผมคงไม่ถือสาอะไรหรอก ถ้าเขาจะไม่ได้มาอยู่ด้วยตลอดไปก็โอเค อย่างน้อยครั้งหนึ่งในชีวิตที่มีเรื่องประหลาดมหัศจรรย์พันลึกอะไรแบบนี้ คงไม่ได้เกิดขึ้นกับผมบ่อย ๆ

:

.