ถ้าพูดถึง comic essay ที่นักอ่านคุ้นเคย หลายๆ คนคงจำหนังสือซีรีส์ ‘บอยและจุ่น’ เพื่อนคู่ซี้คนกับหมา ที่จัดเต็มความสนุก จิกกัดทั้งเรื่องและภาพ เที่ยวนี้ เจ้าของผลงาน ‘บอยและจุ่น’ ว.แหวนและมุ้ย นักเขียนและนักวาดคู่หูดูโอ้กลับมาพร้อมเพื่อนใหม่ในนามเวรี่ไทยว่า ‘ขมิ้น’

ก้าวแรกในชีวิตของขมิ้นหลังเรียนจบ ที่ต้องตามหาความฝันและตัวตน
ในเมืองใหญ่ขนาดมหานคร โดยวิถี ‘เดี่ยว’ จึงน่าสนใจว่า เธอยังรับมือมันอย่างน่าเอ็นดูได้มั้ยในบางกอกซิตี้แห่งนี้

บางทีการมองดูชีวิตของคนอื่นก็สนุกดี และใครต่อใครในชีวิตรอบตัวเราก็มีความ ‘ขมิ้น’ อยู่ไม่มากก็น้อย แต่ที่แน่ๆ ขมิ้นเป็นคนน่ารัก เป็นมิตร และสนิทกับผู้คนง่าย เชื่อว่าเธออยากสนิทกับคุณ และชักชวนคุณให้ลุ้นเอาใจช่วยเธอเช่นกัน

วันนี้ฉันย้ายสถานที่ทำครัว…

ฉันเป็นคนชอบทำกับข้าว (เพิ่งมาชอบตอนโต) ชอบปรุง ชอบประดิษฐ์ และค่อนข้างพิถีพิถันกับทุกเมนู และสำหรับวันนี้ ฉันภูมิใจเสนอเมนูพิเศษ… ปลาทอด ‘ขมิ้น’ เมนูง่ายๆ ธรรมดาๆ บ้านๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจของฉัน

ฉันเลือก ‘ขมิ้น’ เป็นส่วนหนึ่งของเมนูสุดโปรด เพราะฉันมักจะเจริญอาหารเสมอเวลาที่ได้เจอกับ ‘ขมิ้น’ อย่างแรกคงเป็นเพราะกลิ่นหอมที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก กลิ่นที่ทำให้คิดถึงบ้าน ในวันที่ห่างไกล กลิ่นที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ‘ต่อให้ฉันอยู่ไกลบ้าน แต่ฉันก็ไม่เคยไกลจากคำว่า... ครอบครัว’ ต่อมา… คงเป็นเพราะความกลมกล่อมกำลังดี รสชาติไม่รุนแรง ยิ่งวางช้อนส้อมลง แล้วใช้มือเปิบ ค่อยๆ ละเลียดลิ้มรสไปทีละคำ ฉันรู้สึกได้ถึงความเป็นธรรมชาติ และความอร่อยกำลังดี เผลอก็กินเพลินจนหมดจานไปโดยไม่รู้ตัว

‘ขมิ้น’ เป็นเมนูแรกที่ครัวใหม่แห่งนี้ ฉันอาจหยิบจับอะไรเคอะเขินไปบ้าง เพราะคงยังไม่ชิน และก็ยังไม่คุ้นเคยกับเจ้าของบ้านดีนัก แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณ ยินดี และเต็มใจที่จะก้าวเข้ามาปรุงเมนูพิเศษนี้ เพื่อทุกคนที่นี่

ฉันค่อนข้างมั่นใจว่า… ถ้าฉันเป็นกุ๊ก ฉันก็ขึ้นชื่อว่าเป็นกุ๊กฝีมือดี และเคยปรุงอาหารอร่อยมาบ้างแล้ว (ที่เฉยๆ งั้นๆ ก็มีนะ แต่ขอไม่พูดถึง แต่… ภาพรวมคิดว่าดี อิอิ!) หลายคนคงเคยได้ลิ้มรสเมนูอื่นๆ ของฉันมาบ้าง คิดว่าหลายคนก็ตามมาชิม ตามมากิน จนคุ้นหน้าคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

สำหรับที่นี่… ฉันก็ยังถือว่าตัวเองเป็นเด็กใหม่ ยังต้องฝึกฝน และพัฒนาฝีมือต่อไปเรื่อยๆ เพราะไม่แน่ใจนักว่าอาหารที่ฉันปรุงจะถูกปาก ถูกลิ้นใครบ้าง ถือเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ที่จะเพิ่มเติมคนชอบและคนชังเข้ามาในชีวิต เพราะฉันเชื่ออย่างหนึ่งว่า... ถ้าเราได้อยู่กับสิ่งที่รัก เราก็ต้องรักษามันไว้ให้นานที่สุด ด้วยการเติม เพิ่ม เปลี่ยน ลอง ปรับ เพื่อให้มันคงอยู่ได้อย่างสวยงามในทุกการเปลี่ยนแปลง และฉันก็กำลังทำสิ่งนั้น ทำด้วยหัวใจ ทำอย่างตั้งใจ

ถ้าจะบอกว่า ฉันเตรียม ‘ขมิ้น’ มานานนับปี ปรับแต่ง แก้ เติม ตัด เริ่มต้นใหม่มาก็หลายครั้ง และน่าจะเป็นการเตรียมงานที่ยาวนานที่สุดของฉันก็ว่าได้ ฉันไม่ได้เล่าเพียงเพื่อจะบอกให้เชื่อว่ามันอร่อยหรอกนะ เพราะจะถูกปากหรือไม่คงอยู่ที่คนชิม? ฉันแค่แสดงความตั้งใจกับสิ่งที่ฉันทำ

ขอบคุณบันลือบุ๊คส์ ขอบคุณน้องนิว ขอบคุณน้องหนุงหนิง ขอบคุณทีมงานทุกคนที่ให้การต้อนรับ และช่วยดูแลจนปรุงเสร็จ

ขอบคุณพี่มุ้ย... ที่ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ ทำงานร่วมกันมาเป็นสิบปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน

และขอบคุณที่สุด… ขอบคุณ ‘ขมิ้น’ ที่เป็นเหมือนตัวแทนของความบ้านๆ ความจริงใจ ที่แฝงไว้ด้วยมุมมองอันอ่อนโยนต่อโลก

ฉันไม่ใช่ฮิปสเตอร์ ฉันอาจจะสโลว์ไลฟ์เป็นบางวัน แต่ที่ฉันเป็นทุกวันคือ... เด็กบ้านนอก!

หวังว่าฉันคงได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆ หลังจากที่ทุกคนได้ชิมปลาทอด ‘ขมิ้น’ จานนี้ของฉันแล้ว

เผื่อบางที... อาจมีเมนูถัดไป

ว.แหวน

กุมภาฯ ห้าเก้า

ตอนที่ฉันได้อ่านต้นฉบับเรื่องนี้ ตั้งแต่ก้อนแรกจนก้อนสุดท้าย จนปรับแก้ไขอีกหลายครั้งนั้น

ทุกครั้ง ฉันสัมผัสได้ถึงเจตนารมณ์อันแน่วแน่ของ ‘ว.แหวน’ ที่ตั้งใจสื่อเรื่องราวความใสซื่อของเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่เข้ามาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ ต้องพบเจอกับสิ่งใหม่ ผู้คนหลากหลาย สถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน หลายครั้งต้องดึงสติให้ดี ผ่านมันมาให้ได้

ว.แหวนได้นำเสนอมุมความคิดของเด็กบ้านนอกที่มีต่อเรื่องราวต่างๆ ผ่านทางตัวละคร ‘ขมิ้น’ (เห็นได้ชัดด้วยว่า นางได้ใส่ประสบการณ์ส่วนตัวลงไปไม่น้อย เพราะเคยอยู่จุดนี้มาก่อน!)

ในขณะที่หลายๆ คนพยายามสร้างภาพลักษณ์เป็นคนอื่น เพื่อจะโดดเด่นไม่เหมือนใคร เราอาจลืมไปว่า การเป็นตัวของตัวเองนี่แหละ ยูนีกสุดแล้ว

ตัวละคร ‘ขมิ้น’ คือหนึ่งในคาแรคเตอร์ที่เป็นธรรมชาติ จริงใจกับความรู้สึกของตัวเอง ซึ่งในชีวิตจริงเราจะพบว่า คนแบบนี้แหละ ที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ…เมื่ออยู่กับคนที่เป็นธรรมชาติ เราก็เป็นธรรมชาติด้วย

เหมือนต้นไม้เขียวๆ ต้นเล็กๆ ที่แทรกตัวอยู่ท่ามกลางตึกสูงในเมืองใหญ่ สีเขียวน้อยๆ นั้น ช่วยให้สิ่งรอบข้างดูสดใสขึ้น…

สุดท้ายนี้ ขอฝากตัวการ์ตูนลายเส้น ‘ขมิ้น’ ผู้หญิงธรรมดาหน้าตาซื่อๆ ด้วยนะคะ

ขอบคุณทางบันลือบุ๊คส์ น้องนิว น้องหนุงหนิง และทุกคนที่อยู่เบื้องหลังการสร้างหนังสือเล่มเล็กๆ นี้

ขอบคุณบุพการีทั้งของตัวเองและ ว.แหวน ที่ให้เราเกิดมาเป็นเพื่อนกัน และ… ขอขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนด้วยค่ะ