กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กผู้หญิงเล็ก ๆ คนหนึ่ง เธออาศัยอยู่บนดาวเคราะห์สีน้ำเงินชื่อว่า “โลก” เป็นพื้นที่ขนาดใหญ่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ในขณะเดียวกันก็เป็นดาวเคราะห์เล็ก ๆ ดวงหนึ่งในจักรวาลแสนกว้างใหญ่แห่งนี้

เธอไม่ค่อยเข้าใจเรื่องสังคมเท่าไหร่ การดำรงอยู่ของสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกับคนอื่นอย่างเพื่อนมนุษย์นั้นมีความสำคัญอย่างไร ยิ่งคำจำกัดความของคำว่า “เพื่อน” ยิ่งแล้วใหญ่ เพื่อนมีความสำคัญอย่างไรกันหนอ

เพื่อน ช่วยให้เราไม่เก้อเขินเวลาอยู่ลำพัง เพื่อน ทำให้เราไม่โดดเดี่ยวมากเกินไป และเพื่อน เป็นผู้พูด ผู้รับฟัง ผู้ร่วมแชร์ประสบการณ์ระหว่างการเดินทางของชีวิตนี้

ประโยชน์ของเพื่อนมีมากมายถึงเพียงนี้เลย

เมื่อรับรู้และได้เข้าใจถึงความสำคัญของเพื่อน เธอจึงเริ่มออกตามหาความสัมพันธ์ประมาณนั้น แต่ยิ่งตามหาเท่าไหร่ ทำไมกลับกลายเป็นว่าเพื่อนก็วิ่งห่างออกไปจากเด็กหญิงด้วยเช่นเดียวกัน หรือเธอทำสิ่งใดผิดไปกันนะ

คิดเอาไว้ว่า ถ้ามีเพื่อนก็คงจะมีความสุขมากขึ้น เหงาน้อยลง แต่กลับกลายเป็นว่า ยิ่งวิ่งตาม ยิ่งโดดเดี่ยว คำว่าทำไมเป็นสิ่งที่เธอตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ตลอด

เติบโตขึ้นมาเรื่อย ๆ เธอเริ่มเข้าใจอะไรอะไรมากยิ่งขึ้น แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แม้ว่าไม่มีสิ่งใดบอกเธอว่าที่เธอเข้าใจนั้นถูกต้องหรือไม่ แต่ก็เพียงพอที่จะตอบคำถามในใจเหล่านั้นของเด็กหญิงได้

อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่พอจะบอกตัวเองและนำมาแบ่งปันต่อได้ก็คือ ความเข้าใจว่า ถ้าเรายังไม่เติมความรักในหัวใจของตัวเองให้เต็มได้ ยังคงต้องการความรักจากผู้อื่น ยังคงนำความรู้สึก ความสุขของตัวเองไปยึดไว้กับคนอื่น หรือรอเพื่อนที่พิเศษสักคนเข้ามาเติมเต็มให้ การมีความสุข ณ ตอนนี้เลยซึ่งเธอสามารถสร้างขึ้นได้ด้วยตัวเองก็คงต้องยืดระยะเวลาให้นานขึ้นไปอีก … ดังนั้นเธอสามารถตัดสินใจที่จะมีความสุขในขณะนี้ได้เลยนะ มีความสุขด้วยการให้ความรักกับตัวเองยังไงล่ะ !

เพื่อน คือ สิ่งที่มีคุณค่า มิตรภาพที่ดีช่วยให้เราเติบโตขึ้นในทางที่ดี ในขณะเดียวกันเราควรเป็นเพื่อนที่ดีของตัวเองก่อน เพื่อสามารถเป็นเพื่อนที่ดีให้กับผู้อื่นได้

การมอบมิตรภาพที่ดีให้ใครสักคนก่อนก็สำคัญไม่ต่างจากการค้นหาเพื่อนที่ดี ถ้ายังไม่พบเจอเพื่อนคนนั้น การเป็นเพื่อนกับตัวเองก็จะไม่ทำให้เราโดดเดี่ยวมากเกินไป

ข้อความต่อไปนี้เป็นส่วนหนึ่งที่เราเคยเขียนไว้ให้กับตัวเองได้อ่าน เพื่อบอกกับตัวเองว่าเธอนั้นเป็นที่รักนะ ขออนุญาตนำมาแบ่งปันลงในบทความนี้นะคะ (ถ้าคุณผู้อ่านสนใจสามารถลองเริ่มต้นเขียนเพื่อเป็นกำลังใจที่สำคัญให้กับตัวเองได้เหมือนกันค่ะ)

“แด่เธอที่รักของฉันเสมอ

ถึง เธอ (ทั้งหลาย) ที่กังวลและกลัวว่าจะไม่ถูกรัก

ก่อนอื่นเลย ฉันในตัวแทนของฉัน ขอขอบคุณเป็นอย่างสูงที่เธอเกิดมา ขอบคุณที่เธอเติบโตมาจนถึงวันนี้ ขอบคุณที่อดทนเดินทางผ่านทุกเรื่องราวดีร้ายมาจนถึงปัจจุบัน เธอทำได้ดีเยี่ยมเลย มนุษย์ทุกผู้มีมุมแสนเปราะบางซ่อนเร้นอยู่ด้วยกันทั้งนั้น เราต่างแตกหักเป็นรอยร้าวถลอกบิ่น บ้างมีแผล อยู่ที่ว่าใครจะแสดงออกมากี่มากน้อย หรือเลือกจะไม่แสดงออกมาเลย กังวลหรือเปล่า กังวลว่าเธอจะเป็นอยู่คนเดียวด้วยใช่ไหม ความจริงแล้วใครใครก็กังวลกันทั้งนั้น สุดท้ายนี้ฉันขอยืนยันกับเธอให้ชัดเจนเลยนะว่า เธอเป็นที่รักอย่างแน่นอน เธอเป็นที่รักของฉันเสมอ”

จาก ฉัน (unjvw)

สุดท้ายนี้ก่อนจบบทความลง เราขออนุญาตเป็นพื้นที่เล็ก ๆ สำหรับเด็ก ๆ ที่มีความรู้สึกโดดเดี่ยวและกังวลในจิตใจนะคะ อยากบอกกับน้อง ๆ ว่า การได้เป็นตัวเองนั้นดีที่สุดแล้วนะ อยากให้ภูมิใจในตัวเองเยอะ ๆ เลย และพัฒนาเป็นตัวเองในแบบฉบับที่ดีที่สุดนะคะ พี่เป็นกำลังใจให้นะ ขอให้น้อง ๆ ได้เจอพื้นที่ที่สบายใจในการเป็นตัวเอง การอยู่ในสังคม ได้พบเจอเพื่อนที่ดี มีมิตรภาพที่ดีให้กัน และที่สำคัญขอให้รักตัวเองอย่างสุดหัวใจและไม่มีเงื่อนไขเลยนะคะ ใจดีกับตัวเองให้เยอะ ๆ นะ เพราะบางครั้งคนรอบข้างก็ใจร้ายกับเรามากพอแล้วค่ะ รักนะคะ

ช่วงพูดคุยท้ายเรื่อง

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ด้วยความตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม บทความนี้อาจจะยังไม่สมบูรณ์มาก ผู้เขียนยินดีน้อมรับคำติชมและผลตอบรับต่าง ๆ นะคะ ถ้าเข้ามาพูดคุยให้กำลังใจกันก็จะเป็นแรงผลักดันที่ดีมาก ๆ เลย ขอบคุณล่วงหน้ามาก ๆ นะคะ