เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่ห่างไกลบ้านมา 3 ปี ซึ่งมันเป็น 3 ปี ที่ทำให้เรารู้สึกเราโตขึ้น ในช่วงปีแรกที่เรามาอยู่คนเดียวนี่ร้องไห้อยากกลับบ้านแทบทุกวัน ด้วยความที่เราเป็นเด็กต่างจังหวัด แล้วต้องขึ้นมาเรียนในกรุงเทพ มันเป็นเรื่องที่ยากมากกับการต้องทำอะไรเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะซักผ้า รีดผ้า ขัดห้องน้ำ เปลี่ยนหลอดไฟ รวมถึงเปลี่ยนก็อกน้ำ แล้วอีกอย่างคือที่รู้สึกว่ายากในการมาใช้ชีวิตในช่วงปีแรกคือ การจำสายรถเมล์ จำมั่วไปหมด ขึ้นผิด ขึ้นถูกแต่ไปไม่ถึงจุดหมายก็มี โห้! รู้ยัง?ทำไมร้องไห้ นั้นแหละ แต่"ทุกๆการเรียนรู้มันทำให้เรารู้สึกโตขึ้นจริงๆ"

     ในปีที่ 2 นี่ทางบ้านมีปัญหาอีก เราเป็นเด็กอายุ 19 ที่ต้องจัดแจงปัญหาผู้ใหญ่ ซึ่งแบบกว่าจะผ่านในจุดนั้นมาได้มันยากมากมาก แต่ก็ผ่านมันมาได้ด้วยกำลังใจจากคนรอบข้าง พอเข้าสู่ปีที่ 3 การใช้ชีวิตห่างไกลครอบครัวก็ยังถือเป็นเรื่องที่ยากอยู่ ในบางครั้งที่รู้สึกท้อแท้มากมาก อยากกลับไปกอดป๊า แม่นี่ทำได้แค่เฟสไทม์ คือแบบมันไม่เหมือนกัน ความรู้สึกแค่เห็นหน้า กับโดนกอดสัมผัสมันคนละเรื่องกันเลย อยากกินข้าวฝีมือแม่มาก เบื่อกับข้าวเซเว่นที่สุด อยากมีคนขับรถที่ใจดีและหล่อที่สุด พาไปเที่ยวไกลๆมาก เบื่อที่ต้องนั่งรถเมล์ไปได้ไกลสุดแค่หน้ามอ ทำได้แต่บอกตัวเองว่า อดทนหน่อยนะเดี๋ยวได้กลับบ้านแล้ว 

     คิดถึงช่วงวัยเด็กเนาะ...ที่เราตื่นเช้ามามีป๊านั่งรอที่โต๊ะกินข้าว มีแม่ที่ตักข้าวรอบนโต๊ะ เลิกเรียนกลับบ้านมามีแม่มาเปิดประตูรอรับเข้าบ้าน มีป๊าที่ชวนไปปั่นจักรยานทุกๆเย็น ไม่รู้สิ สำหรับเราแล้ว คำว่า

" ครอบครัวคือ การที่ทุกคนอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า แค่นั่งกินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราก็รู้สึกโคตรมีความสุขแล้วอ่ะ "

Heliantus

12/5/18 | 4:28 PM