ริมฝีปากคุณอ้าออกชื่อของผมเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสีชมพูที่แตกแห้งนิดๆของคุณ

ชื่อของผมฟังดูเหมือนกับแอปเปิ้ลของสโนไวท์เย้ายวนใจและอาบยาพิษ

มันอาจจะเป็นเวทมนต์จากน้ำเสียงของคุณก็ได้ที่ทำให้ชื่อธรรมดาๆของผมกลายเป็นแบบนั้น

คุณหัวเราะเมื่อผมเล่าให้ฟัง

“เพ้อเจ้อ”คุณกล่าว

“ไม่ได้เพ้อเจ้อนะ”ผมเถียง

คุณหัวเราะอีกที

ดูเอาเถอะ! เสียงหัวเราะของคุณยังทำให้ผมเกือบจะหัวใจวายตายแล้ว

ริมฝีปากของคุณจะอาจจะมีกลิ่นอัลมอนด์ขมอ่อนๆก็ได้ผมถึงรู้สึกแบบนั้นอยู่เรื่อย

เรียกชื่อของผมต่อให้คุณสั่งผมไปตาย ผมก็จะพยักหน้าให้คุณ

พร้อมรอยยิ้มด้วยเอ้า!