Another side...[4]
[Alias]
[คุณรู้ไหม...นามแฝง มีไว้เพื่ออะไร?]
[ไม่ใช่เพื่อปกปิดชื่อกำเนิดหรอก....นามแฝง น่ะ...]
...
..
.
...[มีไว้เพื่อลบ ชื่อแท้จริง อันเป็นดั่งคำสาปส่งราวพระเจ้าชิงชัง...ที่ลมหายใจนี้เกิดมาต่างหาก]...
++++++
...[นามแฝง]...
คำสั้นๆที่บ่งบอกว่าผู้เป็นเจ้าของนามต้องการให้ชื่อแท้จริงถูกเก็บไว้ในซอกหลีบแห่งความลับ
ให้ลึกจนยากที่มันจะหลุดลอดออกมา...
...ฝังมันลงในโลงแผ่นบางที่เรียกว่า [ทะเบียนสีหมอก]...
...
..
.
กึก....
...ปลายปากกาหยุดเคลื่อนไหวตามมือบางใต้ถุงมือขาวที่ชะงักไปชั่วครู่แสงสว่างสายเล็กไหลผ่านในนัยน์ตาสีมุกใต้หน้ากากสิ่งมีชีวิตจากท้องทะเล อากัปกิริยาที่เรียกให้บอริการ์ดในชุดสูทสีเข้มเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง
"มีอะไรรึเปล่าครับ...หรือว่าเวียนหัวหรือครับ เจ้านาง?"มือกร้านแดดเร่งระดับเครื่องปรับอากาศไล่ความอบอ้าวภายในห้องทำงานให้จางหายไป พร้อมกับหยิบขวดยาหลากสีบนชั้นวางไว้ในมือเป็นการเตรียมพร้อมสำหรับอาการป่วยทุกชนิดของนายเหนือหัว ก่อนเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกจะดังขึ้นเมื่อมือเรียวคู่นั้นยกขึ้นโบกเบาๆเป็นสัญญาณให้คลายกังวล
"เปล่าหรอกแค่รู้สึก.."
"คงได้จดชื่อในทะเบียนเพิ่มอีกชื่อ...เร็วๆนี้"เสียงนิ่งเอ่ยตอบแผ่วเบากับคำถามจากผู้อารักษ์ขาดวงตาเรียวใต้หน้ากากประดับไข่มุกเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างกว้าง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังตัวใหญ่พร้อมด้วยมนุษย์ชุดสูทที่เดินประกบตามไปติดๆอย่างรู้งาน
...เรือนกายบอบบางเคลื่อนไหวไปทางชั้นหนังสือที่เรียงรายนับร้อยตู้อยู่ในห้องทำงานลัดเลี้ยวไปตามตรอกซอกซอยที่มีหนังสือเล่มหนาเป็นดังกำแพง ก่อนจะหยุดยืนเบื้องหน้าตู้สีดำนิลที่แสนคุ้นเคยโดยไม่ต้องพึ่งแผนที่บอกทาง ดวงตาเงยสบตัวอักษรสีทองสลักบนเนื้อไม้อ่อนที่โดดเด่นกว่าชั้นอื่นๆ
...[Black Hole]...
"........"นิ้วเรียวไล่มือไปตามสันหนังสือเล่มหนาบนชั้นไม้ก่อนจะหยุดเมื่อเจอสิ่งที่ต้องการ [สมาชิกฝ่ายตะวันออก] คำสั้นๆสลักไว้บนสันหนังสือ บ่งบอกยศศักดิ์ของรายชื่อที่อยู่ภายใน ก่อนหน้าปกหุ้มกำมะหยี่จะถูกเปิดออก หน้ากระดาษสีขาวซีดปรากฏลายลักษณ์อักษรตามเส้นบรรทัดระบุชัดเจนทุกข้อมูลอันเป็นความลับสูงสุดขององค์กรห้วงสีมืด เสียงพลิกหน้าหนังสือดังเป็นระยะไล่หาพื้นที่ว่างสำหรับรายชื่อใหม่ที่กำลังจะถูกบันทึกในไม่ช้า...ก่อนเสียงจะหยุดลงแทนที่ด้วยเสียงปลายปากกาขนนกโบราณ จรดน้ำหมึกลงบนหน้ากระดาษ
[ No.00039 : K. BH]
[ AKA : __________ .]
...จรดปลายปากกาบนตัวอักษรสุดท้ายตวัดลายเซ็นของตนอันบ่งบอกอำนาจในการจารึกข้อมูลบนหน้ากระดาษหนังสือที่มีมูลค่าเกินชีวิต เรียวปากบางยังคงนิ่งเรียบไร้แววของความยินดีหรือยินร้ายมีเพียงประโยคคำถามอันไร้อารมณ์ที่เอ่ยกับชื่อที่ตราไว้บนตู้หนังสือ ก่อนจะเก็บหนังสือเข้าชั้นแล้วเดินกลับไปยังทิศทางเดิม
"หวังว่าน้องใหม่คราวนี้...คงจะเป็นผู้เป็นคนคุณ Black Hole"
....
...
..
.
"หึ...ยังไม่ทันเจอก็บ่นแล้วรึ เจ้านาง?"เสียงทุ้มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆกับประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบจากคนสนิทอารมณ์เดียวที่ดังแว่วมาจากสถานที่ในตำนานของโลกมืด อีกาดำนึกภาพใบหน้าเรียบนิ่งราวรูปปั้นหินที่คงชินชากับความวุ่นวายที่มีชื่อเรียกว่า[Black Hole] อย่างขำขัน ก่อนจะหันไปตามเสียงเจื้อยแจ้วด้านข้างของสมาชิกที่ขึ้นชื่อเรื่องความวุ่นวายเป็นอับดับหนึ่งของห้วงสีมืด....และอีกหนึ่งร่างน้อยที่ได้รับความคาดหวังจากเจ้านางให้หลุมดำมีมนุษย์ปุถุชนเสียที...
....ก็คงจะปกติกว่าที่มีอยู่....มากทีเดียว
"นี้ๆ ทอมต้องคิดชื่อด้วยนะ!"เสียงใสของหมูป่าเอ่ยบอกน้องใหม่อย่างตื่นเต้น รอยยิ้มกว้างประทับบนใบหน้าสวยใต้หน้ากากเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญ....เรื่องนามแฝงสำหรับคนตรงหน้า
"ชื่อ?...หมายถึง นามแฝงแบบพี่หมูป่าเหรอฮะ?"
"ใช่~ รู้ใช่ไหมถ้าเข้าสังกัดกับองค์กรใดก็ตาม ชื่อจริงหรือแม้แต่ชื่อเล่นถือเป็นความลับอย่างที่สุดเลยนะเพราะถ้ารู้ชื่อจริงเราก็จะถูกตามตัวได้ง่ายๆเลยละ! อย่างฉันก็มีชื่อเล่นจริงๆอยู่นะ แต่พูดไม่ได้!"
"เพราะฉะนั้นทอมต้องคิดชื่อใหม่ไว้ในใจด้วยนะ ตอนเข้าไปจะได้ไม่กดดันตอนคิดชื่อไง"
"เข้าใจแล้วฮะ...แล้วนามแฝงควรตั้งตามอะไรเหรอฮะ?"
"ตามลักษณะของตัวเองเลย อย่างฉันนามแฝง [หมูป่า] เพราะว่ามีสายเลือดพิเศษของ [เซนทอร์]กระทิงปีศาจตามตำนาน เป็นเจ้าแห่งความแข็งแกร่งเลยนะ มีเขาด้วย!"หมูป่าชี้นิ้วเข้าหาตนเองอย่างภาคภูมิใจในสายเลือดพิเศษที่ไหลเวียนในร่างกาย ใช้มือทำท่าเขาบนศีรษะเพื่อให้น้องใหม่นึกภาพตาม....แต่
"หมูป่า...."เสียงเรียบเอ่ยเรียกชื่อนั้นเพื่อเตือนอีกครั้ง...และเป็นอีกครั้งที่ดูเหมือนมันจะสายเกินแก้
"ส่วนเฮียนามแฝง[อีกาดำ] เพราะว่าเฮียมีสายเลือด [กรินฟริน] พญานกปีศาจตามตำนานเหมือนกันแล้วก็นะ....เฮียน่ะ มีปีกด้วยนะ! อันใหญ่เท่านี้เลย!!"เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยต่ออย่างไม่สะทกสะท้านต่อคำดุจากเฮียใหญ่ข้างกาย แขนบางกางออกเป็นตัวบอกขนาดของปีกสีดำทมิฬที่ซุกซ่อนอยู่ภายในร่างกายของคนแก่กว่าเรียกสายตาพราวระยับจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
"สุดยอดเลยฮะ"
"เฮ่อ..."....ถอนหายใจอีกครั้งกับหนึ่งความลับที่ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป...
"ถ้าผมมี...."ทอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางของหมูป่าก่อนเสียงใสจะเอ่ยขึ้น....และเงียบหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนไม่เคยมีเสียงใดหลุดลอดออกมา ใบหน้าหวานมองสบทั้งสองหน้ากากก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อขอคำปรึกษา
"แล้วถ้าผมไม่มีสายเลือดพิเศษ ควรจะตั้งชื่อจากอะไรเหรอฮะ?"
"สิ่งที่ชอบ"
"สิ่งที่ชอบ...พวกสีหรือสิ่งของสินะฮะ"สิ้นคำตอบจากเสียงทุ้มชวนฟังห้วงความคิดในหัวของทอมก็เริ่มประมวลผลหาชื่อที่เหมาะสมกับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่กี่อึดใจ
"ตั้งใจคิดน่าดูเลยนะ...เป็นคนมีสมาธิเยี่ยมพอควรเลย ดูไปดูมาน่าจะปกติที่สุดในพวกเราแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆ"หมูป่ามองดูอากัปกิริยาที่นิ่งไปอย่างคนมีสมาธิด้วยความเอ็นดู ก่อนจะนึกถึงระดับความปกติในองค์กรของสมาชิกแต่ละคนที่ดูท่าทาง...น้องใหม่คนนี้จะเป็นรองจากบอสใหญ่ที่จัดว่าปกติดีที่สุด
"หึ...คงสมใจคนบางคน"รอยยิ้มมุมปากแต่งแต้มบนใบหน้าใต้หน้ากากอีกดำอีกครั้งในรอบวัน
"จริงสิ! ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเฮียพูดกับใครน่ะ? อะไรสมใจคนบางคน สมใจใครอ่ะ??"หมูป่าเอ่ยถามเสียงใสถึงคู่สนทนาของพญานกปีกดำข้างกายก่อนเสียงเรียบจะเอ่ยตอบคำถามที่ทำให้กระทิงปีศาจหัวเราะลั่นเมื่อเข้าใจความหมาย
"ก็แค่ตอบคำถาม...คงสมใจภูติทะเลขี้บ่น"
...
..
.
"ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ผมไม่ได้ต้องการ...คุณอีกาดำ"น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยตอบคำหยอกล้อของพญานกปีกดำก่อนข้อมือบางจะเริ่มตวัดปลายปากกาอีกครั้ง ทิ้งให้ความเงียบเป็นตัวตัดจบบทสนทนาของคนทั้งสอง
+++++
...[สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นร้อยตาเห็นไม่เท่าเราเป็นผู้เห็น]...
....สำนวนสั้นๆที่เหมาะสมกับการบรรยาย [ห้วงลึกสีมืดสนิท] ที่ผู้ไร้การยินยอมไม่มีสิทธิ์ได้มาเยือน
"ที่นี้คือ...BlackHole"นัยน์ตาใต้เสื้อคลุมตัวโคล่งมองสถานที่เบื้องหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนธรรมชาติขนาดยักษ์ ไร้ผู้คนสัญจรหรือแม้แต่ร้านค้าขายมีเพียงพื้นหญ้าสีเขียวและแผ่นฟ้าสีหม่นเป็นสิ่งโอบล้อมคฤหาสน์ไว้...แต่ที่น่าประหลาดใจคือสภาพของตัวอาคารที่เก่าแก่จนแทบเรียกได้ว่าร้างในสายตาคนทั่วไป เรียวคิ้วขมวดเป็นปมเมื่อสถานที่ตรงหน้าขัดกับข่าวลือที่กล่าวขานว่าอันตรายที่สุดในโลกใต้ดิน
"ดูเหมือนคฤหาสน์ร้างใช่ไหม ต่างจากที่คิดไว้ล่ะสิ"หมูป่าหัวเราะเบาๆกับท่าทางที่คาดการณ์ไว้ในหัวก่อนสาวเจ้าจะเอ่ยถามน้องเล็กที่ยังคงมองตาแป๋วไปทาง บ้าน ของตน
"ฮะ ต่างจากที่ได้ฟังมา...ค่อนข้างเยอะเลยฮะ"
"ฮิ~ ไม่แปลกหรอก ฉันมาครั้งแรกยังคิดว่าเป็นคฤหาสน์ร้าง นึกว่าโดดหลอกมาซะอีก....แต่ว่าของจริงนะมันต้องรอไปให้ถึงที่ก่อนนะ"
"หมูป่า ดูแรงตัวเองด้วย"คนร่างสูงเอ่ยห้ามปรามเบาๆเมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กแต่ซ่อนพลังช้างสารไว้ภายในกำลังฉุดร่างบอบบางไม่แพ้เจ้าตัวแต่ต่างกันตรงที่คนตัวเล็กอีกคนแค่ผลักก็ปลิว ทอมยิ้มน้อยๆกับการกลายเป็นลูกโป่งตัวเบาให้หมูป่าถือได้สบายมือ ใบหน้าหวานหันมองสถานที่เบื้องหน้าผ่านกระจกรถอีกครั้งก่อนเสียงบางอย่างจะดังขึ้น....และตามด้วยปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่หากไม่ได้เห็นด้วยตาในโลกแห่งความจริงคงพบเพียงในโลกแห่งความฝัน
[.....เสนาธิการฝ่ายตะวันออกอีกาดำ....รองเสนาธิการฝ่ายตะวันออก หมูป่า...สมาชิกใหม่….ผ่านการตรวจสอบ….ยินดีต้อนรับกลับบ้าน]
[เอเควส]
....ภาษาโบราณที่ยากจะได้ยินในปัจจุบันถูกเอ่ยขึ้นโดยเจ้าของเสียงปริศนาคลื่นอากาศโดยรอบแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ควันสีดำจางโรยตัวโดยรอบรถลีมูนซีนที่ทั้งสามนั่งอยู่เงาใต้ท้องรถที่ควรอยู่นิ่งตามปกติกลับแผ่ขยายเป็นวงกว้างพร้อมกับยืดขึ้นมาจากพื้นดินปลิวไสวตามแรงอากาศอย่างผิดวิสัย ก่อนเงาสีดำจะค่อยๆพันรอบทั้งตัวรถ บดบังการมองเห็นโดยรอบให้เหลือเพียงสีดำมืดเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเรียกสายตาตื่นตระหนกจากคนร่างเล็กได้เป็นอย่างดีแต่ก่อนที่ความหวาดกลัวจะครอบงำ ความอบอุ่นจากมือคู่หนาที่เอื้อมมาวางไว้บนลาดไหล่เล็กก็ปัดปล่อยมันให้หายไปพร้อมกับประโยคคำพูดที่แสนเรียบง่ายจากคนเสียงทุ้ม....
“ไม่เป็นไร”
....ผ่านเวลาเพียงเสี้ยวนาที เงาโดยรอบเริ่มคลายตัวออกคลื่นอากาศแปรปรวนเริ่มสงบลงก่อนภาพทิวทัศน์ที่ปรากฏจะทำให้เหตุการณ์ก่อนหน้าเป็นเพียงเรื่องขี้ประติ๋วรถคันหรูที่เคยจอดเทียบท่าอยู่หน้าคฤหาสน์ร้างหลังเก่ากลับแปรเปลี่ยนมาอยู่บนถนนสีอิฐที่ต่อตรงไปยังสถานที่ที่เรียกว่าBack Hole...
....คฤหาสน์เก่าแก่หายลับไปกับสายลมปรากฏเพียงคฤหาสน์หรูสไตล์ยุโรปทั้งห้าหลังตั้งตระหง่านอยู่ตามทิศทั้งสี่และอีกหนึ่งคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งโดดเด่นอยู่ด้านหลังคฤหาสน์ทิศใต้กินอาณาบริเวณมากกว่าส่วนอื่น ตรงกลางของทั้งห้าเคหสถานมีน้ำพุอันใหญ่ที่ประดับประดาด้วยเทพธิดาน้อยอยู่อย่างงดงาม เชื่อมต่อกันด้วยทางเดินธรรมชาติที่บดบังแสงแดดด้วยหลังคาสีขาวสะอาด รายล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้าสีเขียวขจีและดอกไม้นานาพันธุ์ พื้นฟ้าปลอดโปร่งโอบล้อมทั่วทุกพื้นที่แตกต่างจากแผ่นฟ้าสีหม่นก่อนหน้าลิบลับ...คล้ายสวรรค์เล็กๆที่ตัวเขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น
“องค์กรจริงๆน่ะคือนี้ต่างหาก...สุดยอดเลยใช่ไหม!!”หมูป่าชี้มือชี้ไม้อย่างตื่นเต้นและภาคภูมิใจในสถานที่ที่ตนเรียกว่า บ้าน ทอมเกาะขอบหน้ากระจกดูสิ่งที่ยากแก่การเชื่อด้วยสายตาอีกครั้งและสิ่งที่ปรากฏยังคงเป็นดังเดิม รอยยิ้มหวานแย้มยิ้มด้วยความตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า ก่อนล้อรถจะเริ่มหมุนอีกครั้งเพื่อตรงไปยังคฤหาสน์หลังท้ายสุดที่หลบซ่อนอยู่เบื้องหลังคฤหาสน์ทิศใต้ซึ่งมีผู้รอต้อนรับการมาถึงของบุคคลทั้งสามอยู่พร้อมแล้ว
...รถคันหรูจอดเทียบท่าหน้าคฤหาสน์หลังท้ายสุดก่อนจะแล่นออกไปอีกครั้งเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจการส่งบุคคลทั้งสามให้ถึงสถานที่ปลายทาง ทอมเงยหน้ามองประตูไม้สักบานใหญ่เบื้องหน้าที่แกะสลักเป็นลวดลายวิจิตรอันบ่องบอกถึงยศศักดิ์อันเกรียงไกร ก่อนเสียงทักทายจากผู้ไร้ตัวตนจะเอ่ยปากจากที่ลับใดสักแห่งในหลุมสีมืดพร้อมบานประตูที่เปิดออกอัตโนมัติ
[ยินดีต้อนรับกลับ เฮียหมูป่า....ฮ้าว~...นายด้วยนะ น้องใหม่]
"เสียงคน...?"คนหูดีพึมพำเบาๆกับเสียงทักทายปริศนา ก่อนคำตอบจากปากคนตัวสูงจะเฉลยของสงสัยให้กระจ่างชัด...หรืองุนงงกว่าเดิม
"เสียง [ผี]ประจำองค์กร ไม่มีอะไรหรอก"
“[ผี]....”เป็นอีกครั้งที่คิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัยแต่ยังไม่ทันที่ความคิดในหัวจะลื่นไหลเพื่อหาคำตอบเสียงใสของคนไฮเปอร์ก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน คำตอบรับคำทักทายอันเป็นเอกลักษณ์ที่ทำให้สมาชิกทั้งองค์กรรู้ว่าหน้ากากหมูป่ากลับมาแล้ว...
"หมูป่า...กลับมาแล้วค่ะ!!!!~"
"พ....พี่หมูป่า"
"เรื่องปกติ เดี๋ยวก็ชิน"มือหนาโบกเบาๆเป็นเชิงปลอบขวัญร่างเล็กให้ชินกับความร่าเริงเกินอัตราวัดของกระทิงปีศาจที่ตัวเขาและคนอื่นๆชินชาไปเรียบร้อย ร่างสูงใต้ชุดขนนกเดินตามร่างเพรียวลมของหมูป่าเข้าสู่ตัวคฤหาสน์
"ฮะ..."...และเป็นอีกครั้งที่ทำได้แค่พูดคำสั้นๆเพราะสติที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง...
...ภายในคฤหาสน์ราววังวิมานเมฆที่ทุกสิ่งเป็นสีขาวสะอาดตาทั้งเครื่องเรือนราคาเทียมฟ้า โคมระย้าคริสตัลลอยโดดเด่นอยู่กลางตัวคฤหาสน์ บันไดทางขึ้นที่ปูด้วยพรมสีสะอาดตา พื้นทั่วทุกอณูนิ้วปูด้วยหินอ่อนสีขาวเงาวับราวพระราชวังในนิทานก่อนนอนที่เคยได้ฟัง ก่อนผู้รอต้อนรับจะปรากฏตัวชายร่างสูงใต้ชุดสูทสีดำเรียบกริบอย่างคนระเบียบจัด ผมซอยสั้นสีดำเข้มล้อมกรอบใบหน้าคมคายประดับด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา พร้อมรอยยิ้มมุมปากส่งมอบให้กับเด็กน้อยทั้งสามที่เพิ่งเดินทางกลับถึงบ้าน
"เสียงมาก่อนตัวเหมือนเดิมนะแสดงว่าแข็งแรงดี ยินดีต้อนรับกลับ เด็กๆ"เสียงทุ้มของแมวตาเดียวเอ่ยทักทายเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อครู่พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอกับความร่าเริงที่แสนสดใส นัยน์ตาสีเข้มมองเก็บรายละเอียดทั้งสามเช็คสภาพร่างกายให้แน่ชัดว่าไร้บาดแผลอย่างที่ทำเป็นประจำ....และผลคือไร้บาดแผลเช่นเคย
"ไม่มีใครทำอะไรฉันกับเฮียกาได้หรอกค่ะ! ปู่แมว!~"
"กลับมาแล้วครับ ปู่แมว"เสียงทุ้มเอ่ยตอบคำทักทายของผู้อาวุโสกว่าพรางก้มโค้งเล็กน้อย ทิ้งให้สมาชิกใหม่ที่ยังคงเลิ่กลั่กกับคำเรียกที่ดูสนิทสนมเกินกว่าที่เจ้าตัวจะกล้าเรียกมือเล็กยกขึ้นพนมพร้อมเอ่ยคำทักทายแสนทางการกับบุคคลเบื้องหน้า
"สวัสดีฮะ...เอ่อ...คุณแมว"
"ไม่ต้องเรียกคงเรียกคุณหรอกเรียก ปู่แมว แบบเด็กๆพวกนี้เถอะ"หน้ากากแมวตาเดียวหัวเราะเบาๆกับเด็กน้อยที่ประหม่าเสียจนดูน่าสงสาร มือใหญ่ลูบกลุ่มผมสีดำเป็นเชิงปลอบให้ใจเย็นลง
"ฮ...ฮะ...ป...ปู่แมว"
"เรียกไปสักพักเดี๋ยวก็ชินเอง ทอม"รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งให้คนตัวเล็กสบายใจก่อนจะหันไปทางสองสมาชิกที่รอขั้นตอนต่อไปของการเข้าสู่ตัวคฤหาสน์
"เก็บหน้ากากกันก่อนเถอะคงไม่ต้องซ่อมอะไรใช่ไหม ทั้งสองคน"
"เก็บหน้ากาก?"ประโยคคำพูดที่ชวนให้สงสัยก่อนคำตอบจะปรากฏในไม่กี่วินาทีถัดมาเมื่อมือเรียวใต้ถุงมือหนังสีดำจะปลดสายรัดด้านหลังศีรษะที่เป็นตัวยึดใบหน้ากับหน้ากากให้หลุดออก
"ไม่บุบสลายค่า ปู่~...ใส่นานๆเข้ามันก็ปวดหัวเหมือนกันนะเนี่ย!"
"พ..พี่หมูป่า?"
"ยินดีที่ได้รู้จักกันแบบเห็นหน้านะ ทอม”เสียงหวานใสคนเดิมเอ่ยพรางแย้มยิ้มกว้างให้คนที่ทำสีหน้าตื่นที่ได้รู้อีกหนึ่งความลับใบหน้าแท้จริงใต้หน้ากากหมูป่าที่แสนลึกลับในสายตาผู้คน...ใบหน้าเรียวสวยลับกับเรือนผมสีน้ำตาลไหม้ประบ่า โดดเด่นด้วยนัยน์ตาสีเข้มฉายแววขี้เล่นอย่างนึกสนุก ร่างเพรียวลมเดินเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงเด็กขี้ตกใจด้วยความหมั่นเขี้ยวพร้อมคำถามจากคนตัวเล็กที่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ถอดหน้ากากได้เหรอฮะ? มันเป็นความลับไม่ใช่เหรอฮะ?”
"องค์กรของเราใส่หน้ากากเฉพาะแค่ตอนออกไปข้างนอกหรือทำภารกิจให้ใส่ทั้งวันทั้งคืนคงไม่ไหวหรอก มันอันตรายกับร่างกาย...และหลังเสร็จงานฉันจะเป็นคนดูแลหน้ากากของทุกคน รวมถึงซ่อมแซมด้วย”แมวตาเดียวเอ่ยตอบขณะเก็บหน้ากากหมูป่าลงกล่องบุบหนังเกรดเอเพื่อรักษาสภาพไม่ให้บุบสลายก่อนจะหันไปทางหนึ่งหน้ากากที่ต้องเก็บรักษาเช่นกัน
“แต่จะว่าไป~ ก็มีบางคนไม่ใส่เวลาทำภารกิจนะ”
“ถ้างั้น....”สมองเริ่มประมวลคำพูดของปู่แมวอย่างรวดเร็วและเมื่อผลลัพธ์เสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เสียงทุ้มชวนฟังดังขึ้นพอดิบพอดี
“ของผมมีรอยร้าวที่หน้าผากนิดหน่อย รบกวนด้วยครับ”
“........”นัยน์ตาใสหันไปมองทางเจ้าของเสียงก่อนจะหยุดชะงักเมื่อสิ่งที่วาดฝันไว้ในตอนเด็กถึงใบหน้าใต้หน้ากาก...มันเทียบไม่ได้กับความเป็นจริง
...ใบหน้าคมคายลับกับเรือนผมสีดำสนิทที่เซ็ตทรงอย่างดีร่างกายใต้ผ้าคลุมขนนกที่ถูกถอดออกจนเหลือแค่เสื้อยืดและกางเกงสีดำราคาแพงเผยมัดกล้ามเนื้อสวยอย่างคนออกกำลังกายประกอบผิวกายสีแทนที่ทำให้คนร่างสูงครบครันสำหรับคำว่าหล่อเหลา อย่างที่พี่ๆเคยบอกไว้แต่สิ่งที่โดดเด่นและตรึงสายตาของคนตัวเล็กได้มากที่สุด...คือนัยน์ตาคู่คมสีนิลที่ฉายแววเย็นชาแต่ทว่ากลับอบอุ่นในที
“มีอะไรรึเปล่า?”
“ป...เปล่าฮะ...ค...แค่คุณอีกาดูดีมากๆเลย...มากกว่าที่ผมคิดไว้อีกน่ะฮะ”เสียงหวานสั่นเล็กน้อยตามอาการประหม่าที่เพิ่มมากขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานเป็นการตบท้ายอย่างจริงใจ คำชมที่ถูกส่งให้คนหน้านิ่งที่ตอบรับกลับด้วยความเงียบ...ที่แปลกจากปกติ
“........”
“........”
“เราพักเกมจ้องตาไว้เท่านี้ก่อนดีกว่าไหม อีกา ทอม”เสียงกระแอมจากผู้อาวุโสที่สุดดังเรียกสติที่หลุดลอยของคนทั้งสองให้กลับมาดังเดิม ริ้วแดงฟาดผ่านดวงหน้าหวานเด่นชัด ไม่ต่างจากใบหน้าเรียบนิ่งแต่ใบหูกลับแดงระเรื่ออ่อนๆอย่างผิดสิวัย อาการที่เรียกรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์จากหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในวงสนทนาได้เป็นอย่างดี
“ฮิ~น่าสนใจใช่ไหมล่ะ ปู่แมว~”
“หึ...คงได้เห็นอะไรสนุกๆเร็วนี้”
“เอาล่ะ เด็กๆไปพบนายแม่กันก่อนเถอะ หมูป่ากับอีกาต้องรายงานงานในครั้งนี้ด้วยและ...นายแม่รอที่จะได้พบเธออยู่นะทอม”แมวตาเดียวเอ่ยขำๆกับความคิดของหญิงสาวข้างกาย ก่อนจะต้อนเด็กๆจอมซนทั้งหลายให้ไปพบผู้ดูแลใหญ่เสียที
“นายแม่?”
“อ่อ!ลืมบอกไปเลย พวกเราเรียกบอสว่า นายแม่เหมือนเรียกคุณแม่น่ะ....เพราะท่านเป็นแม่ของพวกเรา!ทอมเองก็เรียกบอสว่านายแม่นะ”
“ง...งั้นก็หมายถึงท่านหญิง...บ...บอสใหญ่ของ Black Hole เหรอฮะ?พ...พบบอสใหญ่ตอนนี้เลยเหรอฮะ!?”ทอมเอ่ยเสียงลั่นด้วยความตกใจเป็นรอบที่ล้านของวันและยิ่งเพิ่มดีกรีของอาการตกใจให้มากยิ่งขึ้นเมื่อสิ่งต่อไปที่ต้องเจอคือการเข้าพบสตรีผู้ขึ้นชื่อว่าสูงศักดิ์และอันตรายเป็นอับดับหนึ่งของโลกใต้ดิน...
“ไม่ต้องเกร็งหรอกน่า นายแม่ใจดีมากเลยนะ พวกข่าวลือที่บอกว่าท่านน่ากลัว เป็นปีศาจ เป็นวิญญาณโบราณ...เอาจริงๆมันก็จริงครึ่งหนึ่งนะ เพราะท่านเป็น....แอ พาย อืมๆๆ”มือใหญ่รีบเอื้อมไปปิดเรียวปากเล็กที่ทำหน้าไม่หยุดหย่อน ถอนหายใจอีกครั้งอย่างหน่ายใจกับรองเสนาธิการจอมป่วนที่ยังคงดีดดิ้นร่าเริงโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ
“พอก่อนเถอะ วันนี้เธอพูดความลับขององค์กรไปหลายข้อแล้ว หมูป่า”
“เอ๋? ฉันพูดด้วยเหรอ?”
“..........”
“เอาล่ะ เราควรรีบไปพบนายแม่ก่อน...และหมูป่าฉันของดขนมหวานหลังอาหารเย็นอาทิตย์หนึ่งเป็นบทลงโทษสำหรับความลับที่โดนเธอแฉในวันนี้”เสียงทุ้มจากแมวตาเดียวเป็นอันจบศึกระหว่างเสนาธิการและรองเสนธิการสามขวบ พร้อมบทลงโทษเล็กๆที่ใหญ่มากสำหรับคนรักของหวานเป็นชีวิตจิตใจ
“แง~ ปู่แมว~ไม่เอาสิค่ะ~...แง~นายแม่~~~เค้าจะฟ้องนายแม่!”หมูป่าที่กลายสภาพเป็นหมูหงอยเดินคอตกตามปู่แมวคนโหดอย่างอ้อนวอนขอความเห็นใจ บ่นอุบอิบถึงแผนการฟ้องบอสคนสวยให้ช่วยเหลือเวลาของหวานให้กลับคืนมาเหมือนเดิม
“เฮ่อ....”
“คุณหมูป่าดูเศร้ามากเลยนะฮะ”ทุเรียนมองตามหญิงสาวด้วยสายตาสงสารปนขำขันกับท่าทางหงอยๆที่ไม่เหมาะกับคนร่าเริงแบบหมูป่าสักนิด
“ปล่อยไปเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักก็เหมือนเดิม....ไปพบนายแม่ก่อนเถอะ”
“ฮะ คุณอีกาดำ....มีอะไรเหรอฮะ?”คนตัวเล็กรับคำก่อนจะต้องเอียงคอมองเขาที่หันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายแทนที่จะเดินนำไป ร่างสูงเคลื่อนกายเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่ยื่นทำหน้าสงสัยได้น่าเอ็นดู...จนอดแกล้งไม่ได้
“เมื่อกี้ที่เธอพูด...”ใบหน้าคมคายก้มลงเล็กน้อยให้ใกล้กับใบหน้าไร้เดียงสากระซิบเสียงแผ่วเบาข้างใบหูขาวที่เริ่มแดงเป็นลูกมะเขือแทนฉีดสารเร่งอีกครั้ง เรียกรอยยิ้มมุมปากของพญาอีกาดำให้ยกขึ้นอีกครั้ง
...
..
.
“ขอบคุณสำหรับคำชม”
...
...สิ้นสุดทางเดินในคฤหาสน์ สีเมฆ ณ ส่วนที่ลึกที่สุดปรากฏบานประตูสีขาวมุกตัวกั้นระหว่างเขาและหนึ่งในขั้วอำนาจโลกนาม [องค์จักรพรรดินีสีขาว] ผู้ถูกกล่าวขานว่าเป็นปีศาจร้ายตามตำนานโบราณที่แสนน่าสะพรึงกลัว มือเรียวกำเข้าหากันแน่นขึ้นเมื่อมือหนาของหน้ากากแมวตาเดียวยกขึ้นเคาะประตูเป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาเตรียมใจแล้ว
“ขออนุญาตครับ นายแม่”สิ้นคำขอบานประตูสีสะอาดเปิดออกตามแรงพักของผู้อาวุโสภาพปรากฏสิ่งแรกคือห้องทำงานที่รายล้อมไปชั้นหนังสือละลานตา โต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่เรียงรายด้วยเอกสารและของแปลกตาที่ไม่เคยพบเห็น ม่านสีทึบประดับกรอบหน้าต่างบดบังแสงสว่างภายในห้องให้ลดระดับลงเล็กน้อย...และสิ่งที่ปรากฏต่อมาคือคำนิยามของ...
[งดงามจนลืมหายใจ]
"โห...."คำอุทานสั้นๆที่แสนแผ่วเบาเมื่อแก้วตาใสมองสบกับนัยน์ตาสีซีดแปลกตาแต่ทว่างดงามราวอัญมณีที่เคยเห็นเพียงในรูปถ่ายหรืออาจไม่เคยพบจากที่ใดเลย
...ร่างระหงส์ของสตรีผู้ส่งอำนาจนั่งอยู่บนโซฟาตัวสวยราวภาพเขียนโบราณ เรือนกายใต้ชุดเดรสเปิดไหล่สีขาวบริสุทธิ์ลับกับเสื้อคลุมสีเมฆที่ประดับอยู่บนลาดไหล่เล็ก แต่สิ่งที่โดดเด่นยิ่งกว่าคือผิวกายและนัยน์ตาสีขาวซีดเฉกเช่นหิมะแรกฤดู ภาวะผิวเผือกที่ยากแก่การพบเห็นในโลกมืดยิ่งเปล่งประกายกว่าที่เคยได้ฟังหลายเท่าตัว โครงหน้าสวยล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีครีมขาวยาวถึงกลางแผ่นหลัง เรียวปากสีชมพูธรรมชาติแย้มยิ้มสวยมอบให้กับสรรพสิ่งด้วยความเมตตา....ราวเทพธิดาในนวนิยายที่เคยได้อ่าน
"เป็นไง บอสของพวกเราสวยสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ!...กลับมาแล้วค่ะ นายแม่!"หมูป่าที่ลืมอาการหงอยไปชั่วขณะเอ่ยเสียงภาคภูมิใจในความงามระดับอภิมหาสวยไม่เกรงใจฟ้าดินของบอสสาว ก่อนสาวเจ้าจะตรงดิ่งไปหาสตรีผิวซีดที่นั่งยิ้มรับอยู่ ร่างเพรียวเลือกนั่งลงบนโซฟาตัวถัดมาจากบอสใหญ่อย่างที่ทำเป็นประจำ ตามด้วยเสียงทุ้มของพญาอีกาที่โค้งเล็กน้อยให้กับนายหญิงและเลือกนั่งลงข้างๆรองเสนาธิการสาว
"กลับมาแล้วครับ"
"ยินดีต้อนรับกลับจ๊ะหมูป่า อีกา....แล้วก็ครอบครัวคนใหม่ของเรา ทอม สินะจ๊ะ"เสียงหวานเอ่ยคำทักทายอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาสีซีดมองสบแก้วตาใสอีกครั้งก่อนจะผายมือไปทางที่เก้าอี้ที่ตนนั่งอยู่เป็นเชิงบอกให้ร่างน้อยมานั่งข้างๆและคนตัวเล็กก็ทำตามคำขอที่ไร้เสียงเป็นอย่างดี
"ส..ส...สวัสดีฮะ..ท..ท่านหญิง"
"ฮิ~ เกร็งอะไรขนาดนั้นจ๊ะ...แกล้งขู่อะไรเขา อีกา"เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นกับการพูดติดอ่างขั้นสุดของสมาชิกใหม่ ก่อนจะเบนไปเก๊กเสียงดุขึ้นอีกระดับเพื่อหยอกล้อคนหน้านิ่งที่ตอบกลับด้วยเสียงถอนหายใจอย่างที่ชอบทำ
"เฮ่อ~....ทำไมต้องเจาะจงเป็นผมด้วยครับ"
"คุณอีกา...ไม่ได้ขู่นะฮะ...ผ...ผมแค่ตื่นเต้น...ค..คือผมไม่คิดว่าจะได้..พ...พบท่านหญิง...เร็วขนาดนี้น่ะฮะ...ก...ก็ปกติแล้ว...การเข้าพบบอสใหญ่มัน...."เสียงหวานพูดตะกุกตะกักอย่างประหม่าจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ รีบปฏิเสธเพราะกลัวพญาปีกดำจะโดนดุไปมากกว่านี้ ดวงตาใต้กรอบแว่นหลุบต่ำลงมองปลายเท้าเพื่อหาจุดวางสายตาที่เหมาะสม มือไม้ดูจะเกะกะไปเสียหมดเมื่ออยู่ต่อหน้าร่างระหงส์...ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยอย่างอ่อนโยน ปัดปล่อยความประหม่าที่หลุดลอยไปไกล
"ทอมจ๊ะ เราดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ม...ไม่ฮะ...ท..ท่านดูใจดี...ใจดีแล้วก็สวยมากๆด้วยฮะ"เจ้าตัวเอ่ยตอบตามอย่างที่ใจคิดสตรีผิวขาวซีดกับรอยยิ้มสวยเบื้องหน้าไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าปีศาจหรือวิญญาณอย่างข่าวลือ...เหมือนเจ้าหญิงจากในนิทานก่อนนอนเสียมากกว่า
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนิ จริงไหม?"
"??......"
"ก็สายตาของเธอบอกว่าเราใจดีเพราะฉะนั้นเสียงเล่าลือเป็นร้อยพันที่เธอได้ยินมา ก็คงสู้สายตาที่มองความจริงตอนนี้ไม่ได้หรอก จริงไหม?"บอสใหญ่แย้มยิ้มพร้อมกับกล่าวคำตอบที่คล้ายกับอ่านใจคนตัวเล็กได้ คำปลอบประโลมที่เรียกให้แววตาประหม่าหายไปในพริบตา แทนที่ด้วยแววพราวระยับสดใสเช่นเดิม
"ฮะ!...ท่านหญิงใจดีมากๆแล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ได้ยินมาเลยฮะ ท่านเหมือนเจ้าหญิงในนิยายมากกว่า"
"ขอบคุณสำหรับคำชมนะจ๊ะ”
"วันนี้เจออะไรมาเหนื่อยๆ ต้องเติมพลังนะ...รับชาหรือกาแฟดีจ๊ะ?"มือเรียวลูบกลุ่มผมสีดำนิลเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยถามถึงเครื่องดื่มในช่วงเวลายามเย็นกับสมาชิกใหม่ที่รีบเอ่ยปฏิเสธด้วยความเกรงใจ...เพิ่งจะเข้ามาไม่กี่ชั่วโมงจะให้เขานั่งจิบชากับบอสใหญ่มันดูจะเกินเลยไปหน่อย แต่ท่าทางนายหญิงท่านนี้จะไม่ใช่ผู้สูงศักดิ์อย่างที่เขาเคยพบเจอ
"ไม่เป็นไรฮะรบกวนท่าน..."
"ไม่รบกวนอะไรหรอกจ๊ะ เรายินดีทำนะ...เอ๋?หรือเธอไม่ชอบชากับกาแฟ เอาเป็นนมดีไหม?"
"เปล่านะฮะ...ง...งั้นขอเป็นชาฮะ รบกวนด้วยนะฮะ"
"ชานะจ๊ะ โชคดีที่เราเตรียมชาไว้พอดี คุณแมว เราฝากเตรียมชุดน้ำชากับตัวชาที่เราทำไว้ให้ทีนะ"บอสสาวพูดเสียงตื่นเต้นกับความโชคดีของตนเองที่วันนี้เธอเลือกเตรียมชาไว้พอดิบพอดี ก่อนจะหันไปทางเลขาคนสนิทที่เตรียมรอรับคำสั่งอย่างรู้ใจ
"รับทราบครับ"แมวตาเดียวโค้งรับพรางแอบหัวเราะในลำคอกับท่าทางของนายเหนือหัว...ท่านรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ถึงได้ออกไปเตรียมสมุนไพรไว้ตั้งแต่หัววัน
“อีกากับหมูป่า ก็ดื่มชาด้วยไหมจ๊ะหรือจะกาแฟดี?”
"จริงด้วย! นายแม่ๆ ฉันมีเรื่องจะฟ้อง....."เสียงใสของหมูป่าดังขึ้นเมื่อคำว่า ชา ไปสะกิดต่อมความจำตอนอยู่ที่หอเพลินพิไลเหมือนมีภาพฉายซ้ำในหัว วีรกรรมของพญาอีกาที่ห้ามเธอดื่มเบียร์เย็นๆ ให้เธอนั่งจิบชาร้อนเป็นคนแก่แทน รวมไปถึงเรื่องที่ปู่แมวคนโหดงดของหวานเธออีก...มันต้องฟ้อง ทวงความยุติธรรม! ความคิดที่จะฟ้องหัวหน้าคนสวยผุดเป็นฉากๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ฟ้องให้สาแก่ใจ...
“โอ๊ยๆๆ...แงงง!!...”ปากอิ่มต้องมาร้องลั่นแทนเอ่ยฟ้อง สาเหตุมาจากมือแกร่งใต้ถุงมือหนังที่เอื้อมมาดีดหน้าผากมนเพื่อเป็นการปิดปากอย่างรวดเร็ว จนคนฟ้องได้แต่นั่งกุมหน้าผากที่เกือบเลือดซิบ...ขนาดดีดตอนใส่หน้ากากยังปวดแทบตาย แล้วนี้!ดีดตอนถอดหน้ากาก หัวใจไม่หยุดเต้นเลยรึไง ตาคนแก่บ้าพลัง!
"ขอเป็นชาครับ"เสียงเรียบเอ่ยตอบสั้นๆพรางเหลือบมองรองเสนาธิการที่แผ่รังสีงอนเต็มอัตราศึก...แต่มีเหรอที่เขาจะง้อ
"ทั้งสองคนงอนอะไรกันอีกแล้วจ๊ะ"บอสสาวส่ายหน้าเบาๆกับอาการงอนแต่ไม่ง้อของเสนธิการปีกดำและรองเสนาธิการเขาเหล็กที่มาเป็นเวลาเช้าสายบ่ายเย็นจนคล้ายนาฬิกาบอกเวลาก็ไม่ต่าง แต่ก่อนที่สงครามงอนแต่ไม่ง้อจะได้สานต่อ ชุดน้ำชาสีสวยก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะแก้วเสียก่อน..
...แก้วกระเบื้องเคลือบทำตามหน้าที่รองรับน้ำชากลิ่นหอมกรุ่นจากกาน้ำชาชุดเดียวกันมือบางประคองถ้วยชาส่งมอบให้กับบรรดาเด็กน้อยภายในห้องตามลำดับ คนร่าเริงที่แย้มยิ้มตื่นเต้นอย่างทุกที คนหน้านิ่งที่ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณไร้เสียงและสุดท้ายคนตัวเล็กที่รับถ้วยชาด้วยความตื่นเต้นปนประหม่า ควันจางลอยฟุ้งส่งกลิ่นหอมให้ไปแตะจมูก ก่อนมือน้อยจะยกแก้วชาขึ้นจิบชิมรสชาติ
“รสชาติเป็นยังไงบ้างจ๊ะ? ถูกปากไหม?”
“กลมกล่อมแล้วก็หอมมาก อร่อยมากเลยฮะ”
“ดีใจที่ถูกปากนะจ๊ะ...[เอเควส]”เสียงหวานเอ่ยพรางแย้มยิ้มสวยให้เด็กน้อยตรงหน้า...ก่อนนัยน์ตาสีซีดจะมองจุดสีดำที่ลอยอยู่ในถ้วยชาในมือสมาชิกใหม่เพียงชั่วครู่ก่อนจะจางหายเข้าไปในร่างกายบางอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากขยับแผ่วเบาเป็นภาษาโบราณที่ไร้เสียง...และไร้ผู้ได้ยิน
...บทสนทนาเล็กๆถูกสานต่อให้เวลาน้ำชายามเย็นไม่น่าเบื่อจนเกินไป อาการประหม่าเริ่มลดน้อยลงตามบรรยากาศที่แสนอบอุ่น ก่อนบอสสาวจะเอ่ยถึงเรื่องสำคัญสำหรับการเข้าสู่ห้วงสีมืด....นามแฝง เพื่อลบตัวตนเดิมให้หายไปจากโลกปัจจุบัน...
“เราคาดว่าทอมน่าจะรู้แล้วนะ ว่าการเข้าองค์กรจะต้องมีนามแฝงเพื่อความปลอดภัย...ได้คิดไว้บางรึยังจ๊ะ?”
“ฮะ พี่หมูป่าบอกแล้วฮะ ผมคิดไว้แล้วว่า...”ทอมเอ่ยตอบคำถามของนายแม่ ริมฝากเม้มเข้าหากันอย่างไม่มั่นใจในชื่อที่ตนคิดไว้ แต่สุดท้ายความตั้งใจแรกก็เป็นฝ่ายชนะ ชื่อที่ตัวเองคิดว่าดี...และเหมาะกับเขาที่สุดแล้ว
"ชื่อทุเรียนฮะ"
".......?"
"ขอเป็นชื่อ...[ทุเรียน]ได้ไหมฮะ?"ความเงียบสาดซัดเข้ามาภายในห้องทำงาน จนเจ้าของชื่อต้องเอ่ยย้ำอีกครั้งเพื่อขอคำอนุญาตกับนามแฝงที่อาจฟังด้วยตลกในสายตาคนอื่น....และเสียงที่ตอบกลับมาก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้
"พรูด!!...ฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะดังลั่นจากหมูป่าที่ตบเข่าชอบใจกับนามแฝงแสนน่ารักของน้องใหม่ จนผู้อาวุโสระเบียบจัดต้องเอ่ยห้ามปรามในการเสียมารยาทของหญิงสาว....แต่นึกๆดูก็เป็นชื่อที่แปลกผิดวิสัยที่จะนำมาตั้งเป็นชื่อแฝงอยู่มากทีเดียว
"หมูป่า เก็บอาการหน่อย หัวเราะแบบนี้ไม่ดีเลยนะ"
"ฮ่าๆๆ...ปู่อย่าดุสิ...ข...ขอโทษนะทอม แต่....ชื่อมันน่ารักเกินไปแล้ว....ฮ่าๆๆๆ"
"......."เจ้าของชื่อได้แต่นั่งก้มหน้าซ่อนแก้มแดงไว้อย่างอายๆ...ว่าแล้วว่าต้องมีคนหัวเราะกับชื่อผลไม้สีเขียวที่เขาคิด
"เราขอถามได้ไหม ทำไมถึงเป็นทุเรียนล่ะจ๊ะ?"บอสสาวเอ่ยถามอีกครั้งถึงสาเหตุที่เด็กคนหนึ่งจะเลือกนามแฝงเป็นผลไม้หนามเยอะแทนสัตว์มีเขี้ยวอย่างเสือหรือฉายาเท่ๆอย่างที่ควรเป็นและคำตอบจากคนตรงหน้าก็เรียกให้เรียวคิ้วของทุกคนภายในห้องขมวดเป็นปม
"ค..คือผมชอบทานทุเรียน...แล้วก็เพราะทุเรียนเป็นผลไม้ที่พี่ๆบอกว่าเหมือนผมน่ะฮะ"
“เหมือน?”
“ฮะ”
....
...ก็แค่เหตุการณ์ในวันๆหนึ่งของเขากับพี่ๆที่เพลินพิไล ผลไม้สีทองอ่อนราคาแพงเป็นของขวัญวันเกิดสำหรับตัวเขาที่พี่ๆลงทุนลงแรงซื้อมาให้ มือเรียวจับก้อนนุ่มๆเข้าปากอย่างสุขใจ แก้มกลมพองออกเมื่อเนื้อทุเรียนยัดแน่นเต็มแก้มทั้งสองข้างเหมือนแฮมเตอร์ตุนอาหาร...
[ใจเย็นๆ ไม่มีใครแย่งกินหรอก เดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี]
[ทอมเนี่ยชอบกินทุเรียนจังเลยนะ...จะว่าไปเราก็เหมือนทุเรียนอยู่นะตัวบวมๆเหมือนกันเลย ฮ่าๆๆ]
[พี่เพลิน! ทอมไม่ได้บวมซะหน่อย]
[นี้ไงๆ แก้มตอนงอนน่ะบวมๆ เหมือนก้อนทุเรียนเลย]
[เพลินอย่าแกล้งน้องสิ...แต่จะว่าไปก็เหมือนอยู่นะ]
[พี่แคร์ก็ด้วยเหรอฮะ..]
[ที่เหมือนน่ะไม่ใช่บวม...แต่พิเศษเหมือนกันต่างหาก]
[พิเศษ?]
[ทุเรียนถึงภายนอกจะดูธรรมดาๆมีหนามแหลมรอบตัว แต่ภายในกลับซ่อนสิ่งพิเศษไว้จนได้ชื่อว่าเป็นราชาแห่งผลไม้....ก็เหมือนกับทอมไง]
[ทอมเองก็มีสิ่งล้ำค่าซ่อนอยู่ในตัวเหมือนทุเรียน เมื่อถึงเวลาน้องคงจะได้พบว่ามันคืออะไร ถ้าถึงวันนั้นต้องรักษามันให้ดีรู้ไหม....คุณทุเรียนน้อยตัวบวม]
[พี่แคร์!!]
….ก็แค่หนึ่งวันแสนสุขในความทรงจำ....
...
“ถ้าใช้ชื่อนี้มันทำให้รู้สึกว่าพี่ๆเป็นคนตั้งให้แล้วก็อยู่กับผมตลอดเวลาด้วย....และผมก็อยากรู้ว่าสิ่งพิเศษที่พี่แคร์บอกมันคืออะไรน่ะฮะ”ทอมอธิบายที่มาที่ไปอย่างตั้งใจ ความเชื่อในสิ่งที่พี่สาวคนสำคัญเคยพูดไว้ยังคงตรึงอยู่ในใจ...แววตาแห่งความศรัทธาสะท้อนออกมาอย่างชัดเจนเรียกรอยยิ้มเบาบางจากใครอีกคนได้ไม่อยาก
“........”
“ด...ได้รึเปล่าฮะ”
“ฮิ~ เป็นชื่อที่มีความหมายที่ดีมากเลยนะ....ถ้ายืนยันด้วยความตั้งใจจริง เราก็ไม่ห้ามปรามอะไรหรอกจ๊ะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักและยินดีต้อนรับนะจ๊ะ ทุเรียน"สุรเสียงหวานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนท่อนแขนเรียวบางโอบกอดร่างน้อยของสมาชิกแผ่วเบาพรางลูบเบาๆบนเรือนผมสีดำนิลด้วยความเอ็นดู นัยน์ตาสีซีดมองสบแก้วตาใสของเด็กน้อยคนใหม่ในการดูแล ก่อนรอยยิ้มจากเรียวปากเล็กจะแย้มยิ้มหวานตอบกลับหญิงสาวผู้ขึ้นชื่อว่าแม่คนที่สองในอนาคต
"ขอบคุณครับ นายแม่...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ"คนตัวเล็กค้อมศีรษะเป็นการขอบคุณร่างระหงส์ อ้อมกอดอันอบอุ่นเป็นตัวยืนยันอีกครั้งว่าเรื่องราวทั้งหมดคือความจริงไม่ใช่เพียงฝันกลางวัน...
....ก้าวเข้ามาในหลุมดำเต็มตัวแล้ว...
ฝากเนื้อฝากตัวนะฮะ นายแม่ ปู่แมว พี่ๆ แล้วก็.....คุณอีกา
+++++++++++++
แถมพิเศษ :)
"มากันครบแล้วสินะ....ไปเปิดตัวกันจ๊ะทุเรียน"เรียวปากบางแย้มยิ้มสวยเมื่อเงาใต้ร่างเคลื่อนไหวเล็กน้อยเพื่อบอกข่าวแก่ผู้เป็นนายร่างระหงส์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ก้าวเดินไปทางประตูบานยักษ์ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังเก้าอี้ของตนตามประกบเบื้องหลังด้วยสมาชิกทั้งสาม ก่อนมือเรียวจะยื่นมาทางลูกชายคนเล็กขององค์กรเป็นสัญญาณบอกให้เดินตามมาเช่นกัน และเป็นอีกครั้งในรอบวันที่เรียวคิ้วสวยขมวดเป็นปม
"เปิดตัว...?"
"เปิดตัวกับทุกคนๆ"
...
..
.
"สมาชิกหลักของห้วงสีมืดที่เราแสนภาคภูมิ"
++++++++++++++ Another Side [4] ++++++++++++++++++
โซนอธิบาย :
- ทะเบียนสีหมอกเป็นคำสำคัญในตอนต่อๆไปนะคะ ขอปล่อยให้งงกันไปก่อน :)
- เปิดต้นเรื่องมาด้วยตัวละครใหม่[เจ้านาง]จะเป็นใครต้องติดตามกันต่อไปนะคะ
- [เจ้านาง] เป็นคนรู้จักที่สนิทสนมกันขององค์กร Black Hole ค่ะแต่ไม่ใช่สมาชิกของ Black Hole ค่ะ
- นามแฝงเป็นสิ่งจำเป็นมากสำหรับการเข้าองค์กร ทุกคนต้องมี เพื่อป้องกันตัวตนที่แท้จริง
- คฤหาสน์ร้างในตอนแรกเป็นแค่ทางเข้านะคะและการจะเข้าต้องได้รับการตรวจสอบก่อนเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้ คนทั่วไปจะมองเห็นเป็นแค่คฤหาสน์ร้าง ทำให้ไม่มีใครได้เห็นตัวองค์กรจริงๆแน่นอน
- ซึ่งการเข้ามาจะต้องเดินทางผ่านเข้ามาทาง เงา อย่างที่บรรยายในเนื้อเรื่องค่ะคือ เงา จะคล้ายประตูมิติให้โผล่มาที่องค์กรของจริง[แม่หมอบ้าหนังแฟนตาซีค่ะ:) ]
- [เอเควส] แปลว่า เงา ซึ่งเป็นภาษาโบราณและเป็นหนึ่งในความสามารถของนายแม่เช่นกันค่ะ คนควบคุมเงาที่ประตูทางเข้าก็คือตัวนายแม่เองค่ะ
- ตัวคฤหาสน์จริงๆขององค์กรมีทั้งหมดห้าหลังนะคะ จะตั้งตามทิศเลยและแต่ละทิศก็จะประจำด้วยเสนาธิการแต่ละคนค่ะ เช่น อีกาเป็นเสนาธิการฝ่ายตะวันออก ก็จะอยู่ที่คฤหาสน์ทิศตะวันออก
- ทั้งห้าคฤหาสน์เชื่อมกันหมดนะคะ ไปมาหาสู่กันได้ทุกฝ่าย
- ปู่แมวเป็นคำเรียกที่คนในองค์กรตั้งให้กับ หน้ากากแมวตาเดียวเพราะอายุของปู่เยอะที่สุดในองค์กรค่ะ
- การถอดใส่หน้ากากขององค์กรBlack Hole จะใส่หน้ากากเฉพาะตอนที่ออกไปด้านนอกองค์กรหรือไปทำงานค่ะถ้าอยู่ในองค์กรก็จะถอด แต่ก็ยังคงเรียกชื่อกันด้วยนามแฝงนะคะ
- แต่บางคนในขณะทำงานก็ถอดหน้ากากเพื่อเข้าถึงตัวเหยื่อที่ต้องล่าเช่น ในตอนที่ 3 ที่จิงโจ้ถอดหน้ากากเพื่อเข้าถึงตัวสมิงสีชาดค่ะ
- นายแม่ เป็นหญิงภาวะผิวเผือกนะคะ
- ในตอนนี้จะมีเหตุการณ์เล็กๆที่แม่หมอแทรกไว้สองเหตุการณ์นะคะ
- ชื่อ ทุเรียนเป็นอะไรที่แม่หมอคิดหนักมากว่าที่มาควรจะเป็นอะไรดี และก็ออกมาแบบนี้ค่า55
- ตอนแถมก็เป็นฉากเชื่อมไปสู่ตอนหน้าค่ะ
Nilkan Talk :
ก่อนอื่นเลยย Happy New Year ผู้อ่านทุกๆคนเลยนะคะ ปีใหม่นี้ขอให้สิ่งดีๆเข้ามาเรื่อยๆ มีความสุขมากๆๆ เรื่องร้ายจงหายไป เพี้ยงๆๆๆๆค่า^^
และก็จบไปอย่างสวยงามกับตอนที่ 4 ที่กว่าจะคลอดออกมาได้ก็แสนจะลำบากยากเย็น ถือเป็นของขวัญปีใหม่จากแม่หมอนะ
ในตอนนี้ก็จะบรรยายหลักๆเป็นสถานที่ที่ตั้งองค์กรและตัวนายแม่กับแมวตาเดียวค่ะ ค่อนข้างเน้นนายแม่เพราะเลิฟคาแร็กเตอร์ตัวนี้มาก เสริมด้วยใบหน้าจริงๆของเฮียกาคนคูลกับหมูป่าเด็กไฮเปอร์555 มีช่วงหวานนิดๆตัวม้วนหน่อยๆ
ตอนต่อไปเราก็จะเข้าสู่การพบกันของสมาชิกตัวท๊อปทุกคนนะคะติดตามชมกันต่อ เจอกันตอนหน้าค่า
Nice to meet you again….อันนี้สำหรับผู้อ่านที่ติดตามแม่หมอมาตั้งแต่ตอนอยู่เด็กดีนะคะแม่หมอ กลับมาแล้วค่า[ฉายภาพคลานออกจากหลุม] คิดถึงทุกคนมั่กๆๆ ขอบคุณที่ยังรอแม่หมอสายติสคนนี้อยู่นะคะ ตั้งแต่นี้ตอนไปแม่หมอจะไม่หายไปไหนแล้วค่า จะอัพลงเรื่อยๆเท่าที่งานมหาลัยไม่ทับตายก่อน555
จริงๆแล้วแม่หมอกะจะลงวันที่ 31 ตอนเที่ยงคืนก็คือวันที่ 1พอดีถือเป็นวันแห่งการเริ่มต้นใหม่ แต่เนื่องจากปีใหม่ปีนี้อีเว้นท์เยอะเหลือเกินเลยทำให้มาโผล่ตอนนี้แทน อย่าโกธรกันน้าตัวเอง ^3^
สุดท้ายขอให้ทุกคนสนุกกับหลุมดำหลุมน้อยที่ทุกคนรอคอยนะคะ:)
คอมเม้น ติชม กันได้นะค่าา
เม้น 1เม้นเป็นพลังได้เนอะ :)
{ แท็กฟิค #anothersideTMหรือ #นิลฟิค }
แท็กในทวีตมาหวีดกันได้นะค่าา
เฮียกาก็ยังคงคีพคูลเหมือนเดิม
น้องทุก็ยังตัลล๊ากเหมือนเดิม เอ็นดูมากตะหนูว์รู๊กกกกกกก
หมูป่านี่สายไฮเปอร์จริมๆ
ปล.ตอนหน้าจะพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วตื่นเต้น
เนื้อเรื่องสนุกและน่าติดตามมากๆ ชอบคาร์ฯของทุกคนสุดๆเลยค่ะ แถมบรรยายก็ไหลลื่น ฮือ หนูปลื้มปริ่ม คือหาฟิคแฟนตาซีๆแบบนี้ยากมายเลย ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้ออกมา
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ~