ปล. เนื้อเรื่องมีเค้าโครงมาจากหนังสั้นเรื่อง BBetter ค่ะ



.........



"คุณว่าน!!! ผมบอกคุณกี่รอบแล้วว่าอย่าวางของเรี่ยราด"







และแล้วเสียงสวรรค์ที่ทำให้ผมลืมตาขึ้นมาจากความงัวเงียเพราะพึ่งทำงานเสร็จ คนนั้นหน่ะ 'พี่ตู่' แฟนผมเองครับ คบกันมาเกือบจะ3ปีแล้ว ก่อนหน้าคบกันเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมยกเว้นไอ้นิสัยขี้บ่น บ่นแบบน้ำไหลไฟดับแถมยังชอบว่า ชอบด่าผมอีก แต่อย่างอื่นพี่ตู่ก็น่ารักนะครับ ไม่งั้นผมไม่ขอเป็นแฟนหรอก









"พี่ว่าน! พี่ตู่! เปิดประตูหน่อยสิฮะ!"








นั่นไง ไอ้ปีศาจจิ๋ว ไอ้ทอม เด็กตัวเล็กกะเปี๊ยกที่ถึงจะอายุปาไป29แล้วแต่ก็ยังทำตัวเป็นเด็ก3ขวบมาขอข้าวบ้านผมกินอยู่เลย แล้วพี่ตู่ก็ดันใจดีทำให้กินตลอด ต่างจากแฟนอย่างผมคนนี้เลย แล้วก็เหมือนอย่างที่เคยเป็น มานั่งอยู่ในบ้านอย่างกับบ้านตัวเอง แล้วก็มานั่งกินข้าวสบายใจอยู่อย่างงี้








"พี่ว่าน"







"ว่า"







ไอ้ตัวเล็กเรียกผมที่กำลังล้างจานที่มันกินทั้งๆที่มันควรจะล้างเองซะด้วยซ้ำ ผมจึงล้างน้ำสุดท้ายก่อนจะเอาจานไปคว่ำไว้และหันมามองมันที่ยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ผมโดยที่หน้าจอเป็นรูปแอพลิเคชั่นสีฟ้าขาวอย่างเฟสบุ๊คที่คนนิยมกันนักหนา แต่มันไม่ใช่ประเด็นเพราะมันคือเพจที่มันเปิดให้ผมดูต่างหาก








'BBetter แก้นิสัยที่คุณไม่ต้องการเกี่ยวกับตัวคุณเอง'







อื้ม สมัยนี้มีอะไรแบบนี้ด้วยหรอว่ะ ว่าแต่มันก็ดูเป็นเทคโนโลยีที่ทันสมัยดีหรอกนะ เหมือนทอมมันจะรู้ว่าผมรู้สึกอะไรตอนนี้ ใช่ครับ แต่ผมกลัวต่างหาก ว่ามันจะเกิดอันตรายอะไรรึเปล่า ไอ้บริษัทนี่จะเป็นมิจฉาชีพหลอกตังเฉยๆรึเปล่า







"บ้า ดีหรอว่ะ หลอกเอาตังรึเปล่าก็ไม่รู้"






"ก็แล้วแต่อ่ะ ทอมไปกินบัวลอยที่พี่ตู่ทำดีกว่า"







มันจะดีจริงๆใช่มั้ยว่ะ....







.
.
.
.
.
.





"พี่ตู่ พี่แน่ใจว่าจะทำจริงๆหรอ"






"เอ้า ก็คุณแนะนำผมเองนะ"







ใช่ครับ พวกเราสามคนมานั่งรออยู่ที่ศูนย์ที่ดูเป็นโรงพยาบาลซะมากกว่า จากสภาพรอบข้างก็ดูแปลกๆแล้วครับ พยาบาลต้อนรับเดินกันให้ว่อน ห้องกว้างๆทั้งห้องนี้ก็แต่งเป็นสีขาวสลับฟ้าดูสะอาดเรียบร้อยเหมือนโรงพยาบาลทั่วๆไปพร้อมกับโฆษณาที่ทอมเปิดให้ผมที่ตอนนี้มันถูกเปิดทิ้งไว้ตรงทีวีตรงหน้าพวกเรา







"เหมือนมิจฉาชีพจะตายพี่"







"ก็ดูมีมาตรฐานดีนี่ เอาเถอะน่าผมว่าคุณคิดมากเองแหละ"






จะไม่ให้ผมคิดมากได้ยังไงครับ คนไข้ที่เดินออกมาหลังจากผ่านกระบวนการรักษาแค่ล่ะคนดูเปลี่ยนไปจนน่ากลัว อย่างน้องผู้หญิงใส่แว่นคนนั้นที่ก่อนเข้าดูเหมือนซอมบี้ยังไงอย่างงั้นแค่พอออกมากลับดีดเหมือนโดนตัวไหนซักตัวมา ผมกลัวว่ามันจะอันตรายมากกว่าอุปทานหมู่นี่สิ







"ไม่ต้องห่วงหรอกคุณ ถ้าผมไม่ขี้บ่นมันก็คงดีแหละน่า"







มือที่อบอุ่นของพี่ตู่เอื้อมมาจับมือผมไว้เพื่อให้ผมสบายใจมากขึ้น ปกติพวกเราไม่ค่อยอะไรออกสื่อหรือนอกสถานที่เท่าไหร่หรอกครับ อย่าว่าแต่ข้างนอกเลยแค่อยู่ด้วยกันยังไม่ค่อยหวานกันเลยครับ เพราะจากนิสัยส่วนตัวของผมกับพี่ตู่ที่เป็นคนไม่หวานอยู่แล้วบวกกับเรื่องที่เป็นผู้ชายทั้งคู่จึงไม่ค่อยมานั่งมุ้งมิ้งกันเท่าไหร่








"คุณภพธรใช่มั้ยคะ ดิฉันเป็นพยาบาลประจำเคสของคุณ ขออนุญาติเรียกคุณตู่นะคะ"









สาวหน้าตาคมสวยดูไม่เหมือนใครดี แน่หล่ะ ก็แปลกทั้งโรงพยาบาลอยู่แล้ว เธอยื่นเอกสารอะไรไม่รู้มาให้พวกเราและบอกว่าให้พี่ตู่เซ็นอนุมัติการรักษา มีอีกอันนึงที่ผมอ่านคล่าวๆเฉยๆ ผมเห็นพี่ตู่ก็เซ็นๆไปตามที่เอกสารให้เซ็น ผมว่าพี่ตู่คงอ่านดีแล้วแหละก็ออกจะเป็นคนรอบคอบขนาดนั้นผมจึงคิดว่าไม่อ่านก็คงไม่เป็นไร






"งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ"







"แล้วพวกผมเข้าไปด้วยได้มั้ยฮะ"







หลังจากที่พึ่งแพ้เกมส์เมื่อกี๊ก็ค่อยเปิดปากพูดได้บ้างหน่อย และดูเหมือนว่าคุณพยาบาลจะอนุญาติให้พวกผมตามไปด้วยและหลังจากนั้นพวกเราก็เดินตามไปเห็นถึงขั้นตอนการทำงานต่างๆว่าต้องให้พี่ตู่ไปเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยเหมือนของโรงพยาบาลทั่วๆไปก่อน แต่เอาจริงๆชุดนี้ก็น่ารักดีเนอะ บางดี เดี๋ยวๆ ผมควรซีเรียสกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้สิ







"ญาติผู้ป่วยเชิญรออีกห้องนะคะ"






ทำไมผมดูไม่ค่อยไว้ใจยังไงก็ไม่รู้ ทิ้งให้พี่ตู่อยู่คนเดียวแบบนั้นหน่ะ ถ้าเกิดว่าพวกเขาเอาไฟฟ้ามาช็อต หรือเอาเครื่องมาล้างสมองพี่ตู่จนความจำเสื่อมจำผมไม่ได้จะทำยังไง ก่อนที่ต่างฝ่ายจะเข้าไปในห้อง ผมจึงดึงตัวของอีกฝ่ายมากอดเอาไว้ ผมกลัวจริงๆนะ กลัวว่าพี่ตู่จะเป็นอะไรไป







"ทำเป็นเด็กไปได้ว่าน เดี๋ยวผมจะเป็นคนใหม่แล้วนะ คุณจะไม่รำคาญตอนผมบ่นแล้วไง"







แล้วเราก็แยกจากกันเหลือไว้คือรอยยิ้มของคนดุที่ฉีกยิ้มกว้างมาให้ผม ผมกลัวจริงๆ กลัวจะไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้อีกแล้ว จู่ๆก็อยากให้พี่ตู่ดุผม ด่าผมแรงๆขึ้นมาซะอย่างงั้น แต่คงทำไม่ได้ผมจึงเข้ามาในห้องที่ดูมืดฟเหมือนโรงหนังย่อมๆที่เห็นห้องอีกห้องที่เป็นสีขาวทั้งห้องและมีโซฟาที่มีอะไรไม่รู้เหมือนร้านทำผมอยู่ข้างบนด้วย







"พี่ตู่พี่!"






เหมือนว่าพี่ตู่จะไม่ได้ยินอะไรจากฝั่งนี้เลย ทอมที่เริ่มหยิบน้ำและขนมที่ถูกจัดมาให้นั่งกินสบายใจแต่ผมนี่สิไม่สบายใจเลย ไม่รู้ว่าพี่ตู่จะบ้าจี้ตามทอมมันทำไมนะ คิดอีกอย่างผมเองก็ผิดที่ตอนนั้นบอกว่าพี่ตู่ขี้บ่นและชอบดุ แต่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ขอให้มันผ่านไปด้วยดีเถอะนะ






"การปฏิบัติการจะใช้เวลาตามคลื่นตรวจจับของสมอง อย่างน้อยที่สุดประมาณครึ่งชั่วโมงและมากที่สุด4ชั่วโมง ระหว่างนี้รบกวนทั้งสองท่านปฏิบัติตามคำแนะนำของดิฉันนะคะ"






ผมตอบรับตกลงไปอย่างไม่เต็มใจนักและนั่งลงตรงโซฟาข้างๆทอม ภาพที่ผมเห็นคือพี่ตู่ที่ถูกเครื่องอะไรซักอย่างใส่ไว้บนหัว และนั่งลงบนโซฟาตัวนั้นโดยมีสายอะไรต่างๆติดอยู่ตามตัว ผมพยายามจะสงบสติอารมณ์ไม่ให้ตัวเองกังวลเรื่องพี่ตู่มากขนาดนี้แต่ทำไมผมถึงทำไม่ได้เลยก็ไม่รู้ ผมแค่ อยากได้พี่ตู่เหมือนเดิมคนเดิมมากกว่า





"นิสัยที่คุณตู่อยากจะเปลี่ยนคือนิสัยการขี้บ่นหรือชอบดุ
มีผลกับครอบครัว 7 %
มีผลกับคนรอบข้าง 10 %
ผลกับตัวเอง 23 %
และคนรักของคุณ 60 %
หลักๆคือเพราะทำตามที่คุณบอกโดยจะได้หลีกเลี่ยงการปะทะกับคุณ"





คุณพยาบาลที่ผมพึ่งจะสังเกตุว่าเธอชื่อ PAM แพมหรือแปมอันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เธอยื่นหูฟังในรูปแบบเฮ้ดโฟนให้กับผมซึ่งสิ่งที่อีกฝั่งพูดเมื่อกี๊ผมก็ได้ยินหมดทุกอย่างมันก็จริงแหละครับที่เขาว่ามา ทั้งเพื่อนหรือรุ่นพี่รุ่นน้องก็ต้องมาฟังพี่ตู่บ่นหรือโดนพี่ตู่ดุตลอดและก็เป็นผมเหมือนกันที่ต้องเจอกับมัน





"นิสัยที่คุณไม่ชอบเกิดจากการที่คุณเป็นคนรักความมีระเบียบและเป็นคนละเอียดในทุกๆเรื่องจึงไม่พอใจเวลาใคนทำอะไรที่มันขัดต่อความรู้สึกของคุณ"





คุณพยาบาลยื่นน้ำเปล่าให้ผมขวดนึงในขณะที่กำลังนั่งดูภาพที่อยู่อีกฝั่งนึง ภาพที่ผมก็คุ้นเคยกับมันดีเพราะเป็นภาพเหตุการณ์ต่างๆในช่วงเวลาที่เรารู้จักกันมา ทั้งภาพตอนที่ผมถูกดุเรื่องวางของทิ้งเรี่ยราด ทั้งตอนที่มีความสุขก็มี อย่างตอนที่ไปซื้อของด้วยกัน หรือแกล้งหยอกๆเล่นกัน แต่ก็แอบเขินที่คุณพยาบาลต้องมาเห็นตอนกอดกันนะ