ชเวยอนจุนขี้เซาชนิดที่ว่าบางครั้งต่อให้เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีปฏิกริยาตอบรับ จนผู้ร่วมอาศัยชายคาเดียวกันทั้งยังพ่วงตำแหน่งคนรักอย่างซูบินต้องหยิบฟอกซี่มาฉีดใส่

ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก, ฟอกซี่อันเดียวกับที่ทุกคนคิดภาพกันอยู่นั่นล่ะ

เป็นฟอกซี่อันเดียวกับที่ใช้รดน้ำน้อง ๆ ต้นไม้สีเขียวในคอนโดที่ซูบินแสนรักแสนห่วงนั่น แต่หลัง ๆ มาชักน่าสับสนแล้วว่าการใช้งานหลักของเจ้าอุปกรณ์นี้คือใช้รดน้ำต้นไม้ หรือใช้ฉีดน้ำเพื่อปลุกคนเป็นพี่กันแน่

ขี้เซาขนาดนี้ได้ยังไงนะคนเรา

เมื่อคิดได้ว่าป่วยการณ์จะปลุกเพราะคนพี่ปลุกยากยิ่งกว่าอะไรในโลก และยังไม่เข้าสู่สถานการณ์ฉุกเฉินระดับที่ต้องไปหยิบฟอกซี่ที่แขวนอยู่ข้างประตูมาใช้งาน

ชเวซูบินจึงถอดใจและหันมานอนจ้องหน้าอีกคนฆ่าเวลาไปพลาง ๆ 

“หน้าก็ออกจะแงว ทำไมนิสัยลูกหมาขนาดนี้ก็ไม่รู้”

คนน้องว่าทั้งอมยิ้มพลางไล่นิ้วนุ่มนิ่มขาวผ่องไปตามรูปตาเรียวรี จมูกโด่งสวยได้รูป และริมฝีปากหยักหนาของคนที่หลับสนิทอยู่

ทันใดนั้นความคิดซน ๆ ก็วิ่งเข้ามาในหัว

ซูบินไม่เคยลองปลุกคนโตกว่าด้วยวิธีนี้มาก่อน และเพราะคิดว่าไม่ลองก็คงไม่รู้ว่าจะได้ผลไหม วิธีปลุกที่เพิ่งคิดค้นได้จึงเริ่มต้นขึ้นทันที

“หนูจะนับ 1 ถึง 5 ถ้าพี่ไม่ตื่นหนูจะเลิกปลุกจริง ๆ นะ”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับหรือแม้แต่การเคลื่อนไหวเป็นสัญญาณรับรู้ใด ๆ จากชเวยอนจุน ชเวซูบินพยักหน้ากับตัวเองเบา ๆ เป็นการเตรียมใจ

“หนึ่ง”

ว่าจบชเวซูบินจึงบรรจงจุมพิตลงบนเปลือกตาซ้ายของคนขี้เซา ก่อนจะถอยออกมาลุ้นในใจให้วิธีที่ตนคิดขึ้นมาได้ผล

นัยน์ตากลมโตดั่งลูกกระต่ายบัดนี้เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นและความหวัง

แก้มกลมขาวใสขึ้นสีน้อย ๆ อย่างน่ารักจากความเขินอายกับวิธีปลุกแสนซุกซนของตน

ทว่ายังไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับจากคนเป็นพี่, เช่นเคย

โอเค มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น

ซูบินปลอบตัวเอง แล้วรวบรวมกำลังใจอีกครั้ง

“สอง”

คราวนี้คนน้องจรดริมฝีปากอมชมพูกเป็นกระจับของตนลงที่เปลือกตาขวาของคนที่หลับอยู่ ก่อนจะถอยออกมาดังเช่นเมื่อครู่เพื่อเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของคนเป็นพี่

แต่ก็เช่นเดิม, ไร้ซึ่งปฏิกิริยาใด ๆ จากชเวยอนจุน

ชเวซูบินหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้งเพื่อรวบรวมความกล้าเตรียมพร้อมสำหรับการนับครั้งต่อไป

“สาม”

นิ้วเรียวยาวของซูบินแตะที่ปลายจมูกรั้นของคนเป็นพี่อย่างมันเขี้ยว ก่อนจุมพิตอ่อนหวานแผ่วเบาจะตามลงไปแตะลงที่ตำแหน่งเดียวกัน

เจ้าของความคิดซุกซนถอยตัวออกมาพร้อมกับเสียงหัวใจที่ดังต่อเนื่องอย่างห้ามไม่ได้

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ในความคิดของซูบิน

ปกติแล้วเขาไม่ค่อยแสดงความรักต่ออีกคนผ่านการสัมผัสร่างกายเช่นนี้มากนัก

ซูบินเติบโตมาในครอบครัวที่ต่างคนต่างง่วนอยู่กับชีวิตตัวเองซะส่วนมาก สิ่งที่ใกล้เคียงกับการแสดงความรักที่สุดคงเป็นเงินในบัญชีที่ถูกโอนเข้ามาทุกเดือนอย่างสม่ำเสมอ และเป็นตัวเลขที่เมื่อหลาย ๆ คนได้เห็นก็อดพูดออกมาไม่ได้ว่าเกิดเป็นซูบินน่ะแสนสบาย

คนเหล่านั้นหารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาต้องการที่สุดไม่ใช่ตัวเลขแปดหลักในบัญชีธนาคาร

แต่เป็นสิ่งที่คนตรงหน้าคอยมอบให้กันเสมอมา

สายตาแสนอ่อนโยนและปลอบประโลม

รอยยิ้มอันอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ในฤดูหนาว

อ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยเสียยิ่งกว่าที่ไหน ๆ บนโลกในนี้

และจุมพิตละเมียดละไมที่ทำเอาคนอ่อนวัยกว่าใจสั่นไหวได้ทุกครั้งไป

เมื่อได้ลองสลับบทบาทมาเป็นผู้ให้จึงไม่ง่ายสำหรับเขาเอาเสียเลย

ท่ามกลางอากาศอุณหภูมิยี่สิบสององศา ซูบินรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าไม่ต่างกับตอนที่คนเป็นพี่พาไปซาวน่า แก้มกลมฟูจากที่ขึ้นสีเพียงจาง ๆ บัดนี้ราวกับถูกแต้มทับซ้ำ ๆ ด้วยสีชมพูเข้ม

พลันอ้อมกอดที่คลายออกเล็กน้อยของคนเป็นพี่ดึงซูบินกลับมาสู่ปัจจุบัน

ในที่สุด!

ซูบินลิงโลดอยู่ในใจก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปสำรวจอีกคนใกล้ ๆ หากแต่นอกเหนือจากการคลายอ้อมกอดแล้วชเวยอนจุนก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก

ยังคงนอนหลับตาพริ้มพร้อมกรนเบา ๆ อย่างมีความสุข

ซูบินพยายามสังเกตสีหน้าอีกคนเพื่อจับพิรุธว่าแกล้งหลับอยู่หรือไม่ ราวสี่ถึงห้านาทีผ่านไปทุกอย่างก็ยังคงสงบเงียบ

ซูบินพรูลมหายใจออกมาทางปากอย่างหวั่นใจ

เอาไงเอากันวะตัวเรา

“สี่”

สิ้นเสียงนับจำนวน คนเป็นน้องปิดเปลือกตาของตนเองลงประทับริมฝีปากสวยลงที่คางมนได้รูปของอีกคน

ต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่เป็นเพียงจุมพิตแผ่วเบา รวดเร็ว

ครั้งที่สี่นี้ซูบินกดน้ำหนักลงไปมากกว่า แนบแน่นกว่ายาวนานกว่า

โดยไม่ถอยออกมาตั้งตาลุ้นปฏิกิริยาของคนเป็นพี่ดังเดิม ซูบินค่อย ๆ ละเมียดไล้ริมฝีปากตนจากคางมนขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงเป้าหมายต่อไป,

ริมฝีปากหยักหนาของชเวยอนจุน

“ห้า”

เพียงกระซิบแผ่วเบา ริมฝีปากที่อยู่ห่างกันไม่เกินหนึ่งนิ้วกั้นจึงได้ทักทายกัน

ซูบินสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงประทับจุมพิตลงไป

สัมผัสแสนเย็นชืดจากริมฝีปากคนที่หลับอยู่ไม่ได้ทำให้ซูบินรู้สึกแย่สักนิด กลับกัน, เขารู้สึกดีที่สามารถถ่ายเทความอบอุ่นไปให้อีกคนได้

ซูบินเพียงกดน้ำหนักริมฝีปากหนักเบาสลับกันไปปราศจากการล่วงล้ำใด ๆ

คนเป็นน้องตัวสั่นน้อย ๆ จากความตื่นเต้นและใจที่สั่นรัวและเมื่อรู้สึกตัวว่ากลั้นหายใจไม่ไหวอีกต่อไปจึงหวังจะถอนริมฝีปากออกมา

โดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ริมฝีปากล่างของชเวซูบินกลับถูกฟันขาวของคนที่หลับตาพริ้มอยู่งับไว้ซะอย่างงั้น

คนที่ถูกพันธนาการ อีกครั้ง ในรูปแบบที่ต่างออกไป รีบเปิดเปลือกตาเพื่อมองคนตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก

และในสายตาดั่งจิ้งจอกทะเลทรายอย่างชเวยอนจุนนั้น

ชเวซูบินในตอนนี้ช่างน่ารักและน่ากินเสียเหลือเกิน

“หนูซนแต่เช้าแบบนี้ พี่จะไปทำงานไม่ไหวเอานะคะ”