พักนี้มีอะไรให้ต้องคิด ให้ต้องใช้อารมณ์มากเลยทีเดียว สิ่งที่เราอยากทำกับสิ่งที่เราควรทำมันไม่ค่อยจะไปด้วยกันสักเท่าไหร่ เลยกลายเป็นช่วงที่สับสนกับหลายๆอย่างในชีวิต ว่าควรจัดการกับทุกอย่างยังไง ไปทางไหนต่อดี กลัวการตัดสินใจที่ผิดพลาด กลัวการไม่ยอมตัดสินใจจนเสียโอกาส กลัวไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ กลัวทำแล้วไม่ได้อย่างที่หวัง กลัวไปหมด

การนั่งมองผู้คนที่เคยอยู่ในจุดเดียวกับเรา มีความฝันเดียวกับเรา ประสบความสำเร็จไปทีละคน มันคล้ายกับการนั่งบนกองไฟขนาดย่อม โดยที่กองไฟนั่นกำลังเผาผลาญทรวงอกของเราให้มันมอดไหม้ เป็นดวงใจที่เต็มไปด้วยความอิจฉา อยากตะโกน กรีดร้องออกมาแบบไม่มีเหตุผล หยั่งกับคนบ้า

 ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตามมาไม่ถึงกับเป็นความผิดหวังในตัวเองนัก แต่ก็ใกล้เคียง อาการ Blame myself ผุดขึ้นมาเป็นระลอก ทำไมเราไม่พยายาม เรากำลังทำอะไรอยู่ เราอยากย่ำอยู่ตรงนี้ไปอีกนานแค่ไหน ความเสียใจที่ไม่มีที่มาก่อตัวขึ้นในช่วงดึกของทุกคืนก่อนนอน เหมือนฝันร้ายตลอดเวลาที่ตื่น กลายเป็นคนที่เปราะบาง มีอะไรมากระทบก็พร้อมจะเกรี้ยวกราดได้ง่ายๆ มันค่อนข้างแย่

แต่สิ่งที่ยังไงก็เป็นความจริงที่หนีไม่พ้นคือ เราต้องพยายามให้มากกว่านี้.

เขตดุสิต กรุงเทพมหานครฯ

2018.02.12

18.19