อยู่บ้าน "คนเดียว"
กินข้าว "คนเดียว"
เดินทาง "คนเดียว"
แก้ปัญหาเอง "คนเดียว"
ตัดสินใจ "คนเดียว"
ปลอบใจตัวเอง "คนเดียว"
ร้องไห้เอง "คนเดียว"
ก็เป็นอย่างนี้มาตลอดหลายปีแล้ว
ยังอยู่ได้ และผ่านมันมาได้เลย
ตอนนี้ไม่รู้ว่า "สำออย" "อ่อนแอ" อะไรนักหนา
ทำไมเวลารู้สึกว่า "อยู่คนเดียว" มันเจ็บปวด
ทำไมเวลารู้สึกว่า "อยู่คนเดียว" มันเหงา และหนาว
โคตรจะรู้สึกไม่โอเคกับอารมณ์ blue แบบนี้เลย
ความรู้สึกมัน "ยิ่งกว่าถูกส่งไปกับกระสวยอวกาศ ที่ไม่มีวันได้กลับมา"
ความรู้สึกที่ว่า มีhome ที่สามารถเปิดไปพักเมื่อไรก็ได้มันหายไปไหน
เวลาที่อ่อนล้า เสียใจ หรืออย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
เหมือนกระป๋องน้ำอัดลม ที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกต่างๆ
ไม่สามารถ ventilate กับใครได้ซักคน
มันทั้ง "อึดอัด" "เหงา" เหมือนถูกทิ้งไว้นอกโลกคนเดียว
ทำได้ดีที่สุดคือปลอบใจตัวเอง
ด้วยคำซ้ำๆ
"โอ๋ๆ ตอนนี้กำลังรู้สึกเจ็บปวดมากใช่มั้ย"
"เข้มแข็งไวๆนะ ก็ยัง มีเราอยู่ ดูแลตัวเองดีๆ"
"กอดตัวเองไว้ ต้องผ่านมันไปได้แหละ"
ความรู้สึกที่ไม่มั่นใจว่าจะไว้ใจใครได้บ้าง ความกลัว ความกังวล
ทำให้สุดท้ายมีเพียง "เรา" ที่อยู่เคียงข้าง "เรา" ในจักรวาลอ้างว้างแห่งนี้
ทำไมความรู้สึกมันอัดแน่น และล้นไปหมดขนาดนี้
ไม่ชอบเลยที่ต้องเป็นคนมีความรู้สึกอย่างนี้
อยากมองข้ามผ่านทุกอย่างไปง่ายๆ
อยากเป็นคนที่โอเคเหมือนเดิม
อยากเป็นคนที่ไม่เป็นแบบนี้
อยากมีความสุขบ้าง
อยากหลับไปนานๆ แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
ชีวิตตอนนี้รู้สึกโคตรยาก
จะหายใจยังลำบาก
อยากจะนอนก็นอนไม่ได้
อยากจะกิน หรอ.. ไม่แม้แต่คิดเลยด้วยซ้ำไป
มันจะเป็นแบบนี้ไปตลอดใช่มั้ย
ปรับตัวได้ก็จะไม่ทรมานใช่มั้ย
เวลาออกไปทำงานก็จะรู้สึกดีขึ้นใช่มั้ย
"เวลาเลือกที่จะเป็นคนที่มีความหมายของใคร แต่เค้าไม่ได้เลือกเรา"
"มันก็จะเท่ากับว่าเราไม่มีความหมายอะไรเลย"
ถึงเวลากลับมาอยู่ในโลกของความว่างเปล่าได้รึยัง
โลก ที่ ไม่มี ใคร เหมือนเดิม
โลกที่เรียกว่าส่วนตัว
?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in