“ไอนั่นน่ะ”

“ในมือเธอนั่นแหละ”

เสียงเหล็กกระทบจากกระป๋องน้ำอัดลม—ดังแก๊ก เรียกความสนใจจากคนเป็นรุ่นพี่ได้ไม่น้อย จนอดเอ่ยปากทักไม่ไดั

ภาพเดิมๆที่ถูกฉายซ้อนทับกันในแต่ละวัน

อย่างการที่ฝ่ามือสีขาวซีดแบบคนเหนือที่ตัดกับกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงสด—ไม่ใช่กระป๋องแรกของวันได้เป็นอย่างดี

“คาเฟอีนสูงพอๆกับกาแฟเลยนะ”
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ”

เอ่ยปากแก้ตัว ก่อนจะกระดกน้ำสีคาราเมลใสในกระป๋องเข้าปากไป

“เอาจริงๆพี่ก็เคยติด”

“สมัยพยายามเลิกเบียร์อะ”
“พี่เพิ่งบอกไปว่ามันมีคาเฟอีนสูง”

จิงจังป้องปากหัวเราะ

“ติดแล้ว?”
“อือ”

ชายตอบรับในลำคอเพราะปากไม่ว่าง คาบกระป๋องอยู่นั่นแหละ

“กินมากๆมันก็ไม่ดีต่อสุขภาพ”
“ผมก็อยากเลิกเหมือนกัน”

“แต่เลิกยากจัง”
“หาอย่างอื่นติดแทนสิ”

คนเป็นรุ่นน้องเริ่มขยับปากบ่น และฝ่ายรุ่นพี่ที่เพิ่งจะลองแนะนำแนวทางไปนั้นรู้ดีว่ามันคงไม่จบในประโยคเดียว

“ไม่มีหน่วยงานช่วยเหลือคนอยากเลิกโค้กบ้างรึไง—”

ถูกปิดปากด้วยจูบเย็นๆ—ไม่ต่างกับน้ำอัดลมที่เขาเพิ่งดื่มมันลงไป แต่รสชาติจืดชืด เทียบกับน้ำอัดลมนั่นไม่ได้เลยสักนิด

มือเล็กยกขึ้นประคองท้ายทอยให้ง่ายต่อการเอาแต่ใจตน ส่งลิ้นกวาดกว้านชิมรสหวานเข้าภายในเสียจนแทบหมด

ก่อนจะผละออกไปพร้อมริมฝีปากเคลือบน้ำสีใสที่หลังจากนั้นไม่นาน ก็ถูกหลังมือปาดออกลวกๆ

“หวานจัง”—ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า เหมือนกันแค่พึมพัมกับตนเอง

“หัดกินน้ำเปล่าบ้างซี่”
“พี่..”

ชายที่ดูจะสติหลุด สีหน้าเหลอหลาแต่ก็ยังไม่วายจะเถียง จิงจังไม่ตอบอะไรกลับไป แต่เบ้ปากออกน้อยๆ

“กินจากปากพี่เป็นไง?”

“แบบเมื่อกี้”