เมื่อโจนึกถึงหอประชุมกลางอันทรงเกียรติ เธอได้เข้าไปที่นั่นครั้งหนึ่งเมื่องานพิธีต้อนรับนักศึกษาใหม่ พวกเขาบอกกับเธอว่าการจะได้เข้ามายังหอประชุมอันทรงเกียรตินี้นั้นมีเพียงสองโอกาสสำหรับชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยของเรา นั่นคือเมื่อแรกก้าวเข้ามา และในพิธีรับปริญญาที่เราจะได้ก้าวออกไป แต่ทันทีที่เข้ามายังที่นี่โจก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก เธอเคยมางานมหกรรมสินค้าที่จัดขึ้นภายในหอประชุมนี้ไปละหลายครั้ง ทั้งงานหนังสือและสินค้าอุตสาหกรรม แต่ไหนล่ะเกียรติยศที่อ้างว่าสงวนไว้สำหรับนักศึกษา มันก็เป็นเหมือนเรื่องอื่น ๆ โจไม่ได้ไม่พอใจกับการที่ทางมหาวิทยาลัยจะใช้ประโยชน์จากสถานที่ นำมันมาสนับสนุนเรื่องการเงิน แต่คำพูดของพวกเขาต่อนักศึกษาสุดท้ายแล้วก็เป็นเพียงคำโฆษณาเท่านั้น เธอตระหนักว่าพวกเขาหลอกลวงเธอตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามา
โจรู้ดีว่าเธอไม่ได้หดหู่และโกรธ ทุกอย่างนี้เป็นเพียงความสับสน นับตั้งแต่ผ่านพ้นวัยเด็กอันสวยงาม ชีวิตของเธอก็เต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว ทุกความคิดของเธอ เธอพยายามถามไถ่กับตัวเองว่าชีวิตนี้เพื่อสิ่งใดกัน แต่สุดท้ายก็ไม่อาจได้คำตอบ
เธอได้ตระหนักหรือไม่นะ ว่าตลอดเวลาที่จิตใจของเธอล่องลอยไปยังท้องนาและสถานที่ต่าง ๆ เธอได้ตระหนักหรือไม่ว่าเธออยู่ในงานสังสรรค์ โจรักงานสังสรรค์ ทว่าครั้งนี้ความสับสนนำพาเธอให้อยู่ไกลออกไป เสียงแห่งความชื่นชมยินดียังมีอยู่ โจยิ้มให้กับความโดดเดี่ยวกันเป็นมิตรหลังจากลงจากรถและทรงตัวได้มั่น เธอเหนื่อยเหลือเกิน ไม่ใช่แต่เพียงคืนนี้ แต่ช่วงเวลานี้ด้วยที่เธอเหนื่อยล้า โจอยากจะเดินออกไป เพราะเธอมีความสุขมากที่เมื่อวานเธอได้เดินเล่นในตอนกลางคืน
ทว่าโจไม่ได้ใจร้ายใจดำเต็มไปด้วยอคติขนาดที่จะไม่ยินดีกับเหล่าบัณฑิตเลย เธอยินดีกับพวกเขา แม้ว่าไม่ใช่ทุกครั้งที่เธอจะพูดและรู้สึกแบบเดียวกัน แต่มนุษย์ก็ยังอยู่ที่นี่และเธอคิดว่าตราบใดที่เขายังไม่ตายก็ย่อมมีโอกาสแสวงหา ฉันยินดีกับบัณฑิตที่ความพยายามของเขาจะได้พาพวกเขาไปสู่สนทางทำมาหากินและความภาคภูมิใจแห่งการพึ่งพาตนเอง หัวใจของโจได้รับการเติมเต็ม.
11.12.2020
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in