ตั้งแต่เล็กจนโต
ฉันไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อน
เพราะแม่เคยบอกไว้
"แมวมันอึเหม็นฉี่เหม็น เลี้ยงหมาดีกว่า"
ตอนนั้นฉันได้แต่นึกสงสัยว่า
กลิ่นมันจะต่างกันอย่างไร
ในเมื่อก็เป็นของเสียด้วยกันทั้งคู่
จนวันหนึ่ง
มีสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ วิ่งตัดหน้ารถฉัน
เพื่อข้ามฟากไปยังบ้านหนึ่ง
ฉันจึงรีบจอดรถลงไปดู
โล่งอก..ฉันไม่ได้ชนลูกแมวตัวนั้น
มันเป็นแมวลายสลิด หน้าตาขี้โรค
มีแต่ขี้ตาเต็มไปหมด
แต่ดูมีพุงน้อย ๆ ให้พอฟัดได้
ฉันบอกว่าอย่าทำแบบนี้นะมันอันตราย
มันเอียงคอมองฉัน ก่อนจะกระโดดเข้าใส่
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลองอุ้มลูกแมว
ช่างตัวนุ่มนิ่ม น่าเอ็นดู
ขนนุ่ม กลิ่นปากหอมน้ำนม
มันอ้อน มันซุก และยอมนอนหงาย
ให้ฉันก้มลงไปฟัดพุงนุ่ม ๆ ๆนั่นได้
ก่อนที่เจ้าของบ้านจะเดินออกมา
เขาทักทายฉันอย่างเป็นมิตร
ชวนคุยเรื่องแมวจิปาถะ
"บ้านลุงนะ มีแมวจรมาคลอดทิ้งไว้เยอะเลย
ดูสิ มีเป็น 20 ตัวเเล้ว ลูกแมวเป็นโหล
ถ้าถูกใจตัวไหน เอาไปได้เลยนะ ลุงยกให้
อาทิตย์ที่ผ่านมา โดนรถชนไปหลายตัวเลย
เพราะบ้านอยู่ติดถนนด้วยแหละ
ลุงก็ช่วยได้เท่าที่ช่วย"
วินาทีนั้น ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ฉันตบปากรับคำ
ว่าจะรับเลี้ยงดูเจ้าตัวนุ่มนิ่มนี่เอง
จากจะขับรถกลับบ้าน
กลายเป็นไปจบที่คลินิกสัตว์
พามาเช็กและตรวจร่างกาย
พอคุณหมอบอกว่าน้องเเข็งแรงดี
ฉันก็เลยพาเจ้าตัวเล็กไปซื้อของ
เราอยู่ด้วยกันมา 7 เดือน
ให้ชื่อน้องว่า "จ๋อย"
โดยมีที่มาจากตัวน้องเอง
ที่ตัวเล็กตัวน้อย หน้าตาขี้โรค
ดูจ๋อย ๆ ฉันเลยตั้งให้
ตามลักษณะของน้อง
จ๋อยเป็นแมวรักสงบ
ไม่เคยทำลายข้าวของ
ชอบอ้อน ชอบนั่งมอง
เป็นแมวที่เป็นมิตรกับทุกคน
หลังจากรักษาตาที่อักเสบและมีแต่ขี้ตา
ก็เผยดวงตากลมโต สีเขียว
พุงน้อย ๆ ก็ขยายใหญ่ขึ้น
ทั้งนุ่มนิ่ม ขนฟูหอม
ชอบนอนหงายให้ฟัดพุง
จ๋อยเป็นกำลังใจให้ฉันมีแรง
ไปทำงานในทุกวัน
เวลากลับมาถึงบ้าน จ๋อยจะนั่งรอ
ตรงหน้าประตูทุกวัน
แต่แล้ว.. ในคืนนั้น
มันเป็นความผิดของฉันเอง
ที่ปิดประตูไม่สนิท
เป็นความผิดของฉันเอง
ที่กว่าจะรู้ตัวก็สายไป
คืนนั้น.. ฉันนั่งทำงานถึง ตี 3
เป็นคืนที่เหนื่อยล้ามาก
ปวดตา.. ปวดหัว.. ปวดขมับ
เดินไปที่เตียงแทบไม่ไหว
ทำได้แค่ย่อนร่างลงโซฟาข้าง ๆ โต๊ะทำงาน
ฉันหลับไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ปิดคอม ปิดไฟ
และพอรู้ตัวตอนเช้าอีกที
ฉันก็ไม่เจอจ๋อยแล้ว
ไม่ว่าจะเรียกหาเท่าไหร่
ก็ไม่มีขาเล็ก ๆ วิ่งออกมาหา
ฉันโทรไปลางานทันที
ฉันรีบวิ่งออกบ้าน
ตะโกนหาสุดเสียง เดินจนทั่วหมู่บ้าน
ทำทุกวิธี ทำทุกอย่าง
ขอเพียงได้เจอกันอีกครั้ง
จะไม่มีวันให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก
ฉันออกตามหาทุกช่วงเวลา
เช้า กลางวัน เย็น กลางดึก
ปริ้นท์ใบโปสเตอร์แปะทุกบริเวณ
หาแม้กระทั้งนอกหมู่บ้าน
แต่ไร้ซึ่งวี่แวว..
และนั่นเป็นวันสุดท้ายที่ฉันอยู่กับจ๋อย
เป็นคืนที่หลอกหลอนฉัน
เป็นคืนที่ฝันวนอยู่ซ้ำ ๆ ถ้าหากวันนั้น
ฉันตรวจเช็กในบ้านให้ดี
ถ้าหากเรียกหาน้องก่อนนอนสักหน่อย
...
ฉันไม่เคยเผื่อใจ ไม่เคยทำใจ
ได้เลยสักวัน
ตอนนี้ผ่านมา 10 เดือนแล้ว
ฉันยังหวังในทุกวัน
ว่าเราจะได้เจอกันอีก
ยังหวัง
ว่าจ๋อยจะกลับมา
...
หากได้เจอกันอีก
ฉันขอแค่
ได้เจอกันอีก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in