ย้อนเวลากลับไปในช่วงหนึ่งสัปดาห์แรกหลังจากที่ได้ส่งอีเมลฉบับนั้นไป ไอ้เราก็เป็นคนค่อนข้างใจร้อน และขี้วิตก กลัวว่าอีเมลที่ส่งไปจะไม่ถึงผู้รับ นั่งคิดนอนคิดอยู่พักใหญ่ จึงตัดสินใจอีเมลไปถามที่อีเมลเดิม หวั่นใจอยู่เหมือนกัน กลัวว่าคนทางนั้นเขาจะคิดว่าเราเป็นวัยรุ่นใจร้อน อดทนไม่เป็น แต่เอาจริง ๆ เราก็เป็นแบบนั้นแหละ55555  

หลังจากอีเมลสอบถามไป ไม่นานนักเราก็ได้รับอีเมลตอบกลับมา โดยมีข้อความน่ารัก ๆ อ่านแล้วรู้สึกถึงความใจเย็นและสุขุมของคนตอบว่า “ได้รับอีเมลแล้วค่า ยังไงรอผลพิจารณานิดนึงนะคะ เดี๋ยวมินิมอร์ติดต่อกลับไปอีกทีค่ะ”  พร้อมกับจบประโยคด้วยอิโมติคอนที่เป็นเอกลักษณ์ :>  




และแล้ววันนี้ก็มาถึง หลังจากรอคอย ลอยคอกันอยู่เกือบ ๆ สองอาทิตย์กว่า ๆ เราก็ได้รับอีเมลปริศนาหนึ่งฉบับ (พูดให้น่ากลัวไปงั้น) จับใจความสำคัญได้ว่า “มินิมอร์รับน้อง xxx เข้าฝึกงานจ้า” ดีใจบ้านแทบแตก แต่ก็แตกไม่ได้ เพราะตอนนั้นเป็นเวลาสามทุ่มกว่า ๆ ไอ้เราก็ตื่นเต้น ดีใจ มีหลานก็อยากบอกหลาน มีลูกก็อยากบอกลูก น่าเสียดายที่ยังไม่มี ใจนี้เต้นตุบ ๆ ไม่สามารถระงับความดีใจของตัวเองได้เลย แต่แล้วความดีใจก็หยุดชะงักด้วยความคิดมารผจญของตัวเองที่ว่า..  

via giphy

ซวยแล้วไง ดีใจไปไม่เท่าไหร่ ความอัดอั้นตันใจก็เข้ามาอีกละ แต่คราวนี้จะไม่อีเมลไปถามอีก เพราะคิดว่าถ้ายิ่งถามจะยิ่งเหมือนเราไปจุดชนวนสงครามขึ้น เอาเป็นว่าตอนนี้ก็คงได้แต่นั่งภาวนา อย่าคัดกูออก อย่าคัดกูออก ต่อไปอีกเกือบ ๆ หกเดือน :>