สนามบินสุวรรณภูมิ…ประเทศไทย

ตอนนี้ทากะและโทรุกำลังจะเดินทางกลับญี่ปุ่น โทโมยะและเรียวตะบินกลับไปก่อนตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว พอดีว่าคนตัวเล็กร้องอยากอยู่กินอาหารไทยและเที่ยวต่ออีกสักหน่อย โทรุเลยอดตามใจไม่ได้ เพราะแก้ตัวที่ครั้งก่อนเขาหนีมาเคาท์ดาวน์ที่ไทยกับอากิ โดยปล่อยให้เจ้าตัวไปโหนรถไฟเล่นคนเดียว ตอนแรกทากะก็เลื่อนไฟล์ทบินแค่คนเดียวแหละ แต่โทรุจะปล่อยให้คอร์กี้ตัวเล็กๆอยู่ไทยคนเดียวโดยไม่มีเขาได้ยังไง!! สุดท้ายก็ต้องยิมเปลี่ยนไฟล์ทบินตามอีกคน

เมื่อเดินเข้ามาที่สนามบินก็เจอแฟนคลับมารอส่งไม่น้อยเลย มีเอามะม่วงแผ่นๆมาให้เจ้าตัวเล็กด้วย ไหนจะแผ่นแก้ปวดอีก แฟนไทยนี่น่ารักเป็นบ้า ไม่แปลกใจเลยที่ทากะฮิโระจะติดใจประเทศไทยขนาดนี้

ระหว่างรอเชคอินและโหลดกระเป๋า ทีมสตาร์ฟที่มาส่งโทรุกับทากะก็ขอถ่ายรูปด้วย คนตัวเล็กโลกเอียงกระทันหันตามความเคยชิน ไม่รู้ตัวสักนิดว่าทำให้แฟนๆที่รออยู่ข้างนอกใจสั่นแค่ไหน

แต่ไม่ใช่แค่แฟนๆหรอก…โทรุเองก็ด้วย กลิ่นแชมพูของทากะมันใกล้และหอมมาก อยากจะดมมันกลางสนามบินให้มันรู้แล้วรู้รอด ติดก็แต่เกรงใจคนอื่น และกลัวเจ้าตัวจะตกใจน่ะนะ

ตอนนี้โทรุกับทากะอยู่บนเครื่องแล้วเรียบร้อยแล้ว เขาสองคนนั่งชั้นเฟิร์สคลาสแถวตรงกลาง จึงทำให้ที่นั่งติดกัน ทากะดูตื่นเต้นทุกครั้งกับการขึ้นเครื่องบิน ผิดกับโทรุลิบลับ แต่ดีหน่อยที่ก่อนขึ้นเครื่องได้กลิ่นแชมพูจากผมของคนตัวเล็กแล้วเลยทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง

หลังจากที่บนเครื่องปิดไฟทั้งหมด และผู้โดยสารคนอื่นๆก็เตรียมตัวที่จะนอนกันแล้ว แต่โทรุสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของคนข้างตัว เลยอดไม่ได้ที่จะหันไปดู แต่ก็ไม่พบร่างเล็กนั่นเสียแล้ว

โทรุหันซ้ายหันขวา พร้อมกับยันตัวเตรียมจะลุกขึ้นไปหาอีกคน แต่ไม่ทันได้ยืดตัวขึ้นมาดี อีกฝ่ายก็มาอยู่ตรงหน้าเสียก่อน พร้อมกับขึ้นมานอนทับบนตัวเขา

“ทำอะไรทากะ”  โทรุถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจกับการกระทำของอีกคน แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ ซ้ำยังเอาหน้าแนบซบลงที่บนอกของเขาอีก

“ทำอะไรของนาย หืม? นอนไม่หลับหรอ”

“เปล่า”

“แล้วมานอนทับฉันทำไม”

“แค่นี้ไม่ได้เหรอ?”  คนตัวเล็กทำตาปรือพร้อมทำหน้าอ้อนใส่ โทรุถึงกับชะงัก มือที่กำลังจะดันตัวอีกฝ่ายออกหยุดกึกทันที

“ไอ้ได้น่ะมันได้ แต่บอกเหตุผลก่อน”

“ก็...ได้กลิ่นโทรุที่สนามบินแล้วอยากซบนี่นา...จริงๆอยากซบตั้งแต่ตอนเชคอินแล้ว”  ทากะบ่นอุบอิบ เป็นเหตุผลที่น่ารักเป็นบ้า ที่เอนหัวมาขนาดนั้นเพราะแบบนี้สินะ ฟังแล้วอยากฟัดให้จมเตียงตรงนี้เลย แต่ติดที่อยู่บนเครื่องไงเลยทำไม่ได้

“นายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้านะทากะ...”

“กอดหน่อยสิ อยากนอนแบบนี้อ่ะ อยากซบแบบนี้...ใกล้ๆ”

“แล้วที่ฉันทำอยู่มันไม่เรียกกอดตรงไหนเนี่ย”  โทรุว่า แต่มือและอ้อมแขนก็กระชับเข้ากับเอวเล็กแน่นขึ้นอีกตามที่อีกฝ่ายขอ

“อือ ชอบแบบนี้ อยากให้กอดแบบนี้ ฉันก็จะซบนายแบบนี้”

“ทากะ...ใกล้คอไปแล้ว...”

“หมั่นไส้ยุงที่กัดนายอ่ะ ขอกัดคืนได้ไหม”

ไม่ทันได้รอคำอนุญาต ทากะก็ฉกลงไปจูบที่ซอกคอของอีกฝ่ายเบาๆ คนตัวสูงได้ครางฮึมฮัมในคอ ภาวนาให้ถึงญี่ปุ่นไวๆ ลงจากเครื่องเมื่อไหร่ นายไม่ได้นอนแน่ทากะ

“ฉันเอาคืนแล้วอย่ามาร้องไห้งอแงนะ”