มาถึงหน้าห้องก็รีบเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะ
“ทมิฬครับ! มึงมานี่ดิ๊” บางทีก็ชอบเรียกชื่อจริงเป็นเชิงล้อเล่น

“อย่ามาเรียกงี้ ขนลุก... มีอะไร” บากหมุนเก้าอี้หันมาหาคนที่เรียก พร้อมกับเคาะปุ่มspace barเพิ่งหยุดโปรแกรม
“มายืนพิงกำแพงตรงนี้ที มานี่ๆ”

ทารคากวักมือให้บากออกนอกห้องมาตรงช่องทางเดินที่ตัวเองยืนอยู่

“เดินมาพิง...แล้วไงวะ” คนร่างผอมลุกขึ้นแล้วเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยังไงก็กำลังอยากพักสายตาพอดีด้วย

ทารคาหันตัวมาอยู่ด้านหน้าบาก ความสูงทั้งคู่ห่างกันไม่มากเลยอยู่ในระดับสายตากันพอดี


ตึ๊งงงงงง!!! 

ทารคาท้าวแขนโน้มตัวมาตบกำแพงที่คนผิวม่วงเทาพิงอยู่อย่างแรง!

แล้วเริ่มโน้มหน้าเข้ามาหาคนตรงหน้าเรื่อยๆ จนห่างกันแค่ปลายจมูก

บากตกใจ ทำตาโต แล้วทารคาก็โน้มหน้าเข้ามาอีกนิด

“อะ..อะไรของมึง” 

ร่างผอมกว่าทนความเงียบที่เกิดขึ้นเสี้ยววินาทีนี้ไม่ได้เลยต้องชิงเปิดปากพูดก่อน

“กูอยากลองทำคาเบะด้งดูบ้าง✨เป็นไงๆ เมื่อกี้ใจเต้นยัง” คนผมแดงทำหน้าฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมคาดหวังคำวิจารณ์จากอีกฝ่าย

“...........”  

บากหรี่ตาลงเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้

...บางที.. ก็แอบคิดนะ ว่าไอ้ยักษ์ใจร้อน โมโหร้ายจนเหมือนเมนส์มาตลอดเวลานั่น มันไปไหนแล้ววะ….รึพอปลดเรื่องเครียดได้ก็เลยเป็นยังงี้.. อืม...แต่ก็ยังดีกว่าเลือดโชกกลับมาทุกวันแบบเมื่อก่อน….

“กูเห็นในรายการญี่ปุ่นเมื่อกี้ เค้าว่าผู้ชายดีๆหล่อๆทำแบบนี้ส่วนใหญ่สาวๆจะหลงเลย” หันมาทำหน้าเก๊กหล่อ

คนผิวม่วงยืนทำหน้าแบบปลาตายที่เห็นทารคาทำมาล้อเล่นกับตน

“เดี๋ยวขอหากำแพงอีกมุมก่อน มุมนี้ยังไม่เวิร์กพอ” ทารคาหันซ้ายหันขวากำลังจะเดินไปตรงอื่น


“เฮ้ย” บากส่งเสียงเรียกทารคาไว้
“ห๊ะ อะไร” ทารคาหันมาอย่างเริงรื่นเพราะคิดว่าอีกคนคงกำลังจะเปิดปากวิจารณ์การคาเบะด้งของตนแน่ๆ

ตึ๊งงงงงงง!!

บากยันกำแพงไว้สองมือ ทารคาที่ตกอยู่ในวงล้อม(?) ทำหน้าตกใจเบาๆ

ร่างผอมแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อยื่นหน้าเข้ามาใกล้ริมฝีปากของยักษ์เขียวมากขึ้น  ..มากขึ้นจนได้ยินเสียงเสื้อผ้าที่สีกัน

บากช้อนมือไปที่ท้ายทอยของคนตัวใหญ่หนาตรงหน้าแล้วรวบกำผมสีเปลวเพลิงนี้ไว้ให้เชยคางขึ้น

“เฮ้ย--  ดะ เดี๋ยวก่อ---”

ดวงตาสีแดงมองลึกเข้าไปในตาสีทองพื้นดำที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ คนที่อยู่กับเขามานานนับสิบปี เคยทำเรื่องให้ลำบากใจ เสียใจมาก็เยอะ แต่เพื่อนคนนี้ก็ยังอยู่ข้างเขาเรื่อยมา ถ้าหากว่านี่จะเป็นการทำให้มันพอใจละก็….

..คนตัวใหญ่ตัดสินใจหลับตาลง

“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!”

บากรวบผมที่ดึงอยู่ในมือให้ตึงแล้วบรรจงฝังเขี้ยวไปงับใบหูทารคาเข้าเต็มเปา จนมีเลือดซิบๆออกมา

“อะ..ไอ้บ้า กัดจริงเหรอวะ” ทารคาพยายามตะกุยดึงเสื้อที่หลังอีกฝ่ายจนได้ยินเสียตะเข็บขาดเล็กๆ

คนผิวม่วงไม่ตอบ แต่ต่อจากกัดใบหูแล้ว เขายังขบเม้มตรงติ่งหูของคนผมแดงนี่อีกนิดอย่างเมามัน จนผิวสีเขียวเริ่มมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ

“ยะ..อย่า..มาเล่นจุดอ่อนคนอื่นเค้าเซ่..”

ทารคาหน้าเริ่มมีสีเลือดและหายใจถี่ขึ้น เขาเงยหัวพิงกำแพงไว้

“..ก็อย่าทำให้คนอื่นเค้ารู้จุดอ่อนซิ” บากถอนปากออกมาตอบแล้วหอบหายใจเบาๆ เขาถอยหน้าออกมา จนประจันหน้ากันอีกครั้ง ปลายจมูกทั้งสองแตะกันอย่างไม่กระดาก

สายตาหลุบต่ำ ไม่มีใครมองใคร มีแต่อุณหภูมิของทั้งคู่ที่ทำให้รู้ว่าตอนนี้อยู่ใกล้กันขนาดไหน

.

.

.

.

.

“พี่ๆทำอะไรกันอยู่จ๊ะ”  ทั้งสองคนที่พิงกำแพงอยู่ตกใจจนขนลุกซู่ ประหนึ่งตื่นจากภวังค์

อ๊อดเดินขึ้นมาข้างบนกะมาอ้อนให้เทหะสอนการลำดับภาพให้ต่อ พลางเห็นพี่ๆสองคนจากห้องตัดต่อยืนขวางตรงที่พักบันไดซะเต็มทางเดิน

“อะ..เอ่อ.. ซะ..ซ้อม​บทน่ะ”

ทารคาพยายามปั้นเรื่องแก้เขิน หวังว่าคราวนี้อ๊อดมันจะซื่อๆเหมือนทุกทีนะ

บากปล่อยมือที่จับผม กับมืออีกข้างที่จับข้อมือของทารคาออก แล้วก็ผละตัวออกมา

“เอ๊ะ!! นอกจากถ่ายเทพ ตัดต่อก็เทพ! พี่เทหะยังแสดงได้ด้วยเหรอ โหววววว สุดยอดเลยจ๊ะพี่!!”

อ๊อดชื่นชมประหนึ่งโอตะที่โอชิเทหะก็ไม่ปาน

“แล้วซ้อมบทยังไงมั่งจ๊ะ เดี๋ยวชั้นช่วย”

รุ่นน้องแสนดีกระตือรือล้นจะเรียนรู้สุดๆ

“เอ๊ะ พี่เทหะเลือดออกที่หูด้วย”

บากที่กำลังจะเดินผละตัวกลับไปที่ห้องต้องสะดุ้งโหยง

...มึงจะตาดีไปแล้วไอ้อ๊อด...ผมแม่มก็ยาวปิดอยู่เห็นๆ…

บากได้แต่คิดในใจแล้วก็เดิบฉับๆเข้าห้องตัดไป

ปล่อยให้คนตัวใหญ่ ยืนแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปเพียงลำพัง

“เอ..แล้วพี่บากเค้าโกรธอะไรรึเปล่าจ๊ะ รีบเดินเข้าห้องไปเลย”

อ๊อดเอียงหัวถามทารคาที่ยืนนิ่งแข็งทื่อไป

-------------------------------------------------------------

ทารคาบอก พี่มีอะไรหลายอย่างต้องคิดนะอ๊อด 55555555555555