ก่อนที่จะไปถึงเรื่องนั้น ฉันขอเสียมารยาทถามคุณเพื่อคลายความสงสัย ใคร่รู้เสียก่อน -  คุณเขียนมันได้อย่างไร นั่งหลังตรงหย่อนสองขาลงบนเก้าอี้ไม้โอ๊คสีน้ำตาลนวลสว่างแต่เผยให้เห็นเส้นวงปีหนาพอจะบอกได้ถึงอายุของไม้ที่มากกว่า 20 ปี เบื้องหน้าด้านขวาคุณมีกระดาษว่างเปล่ากองโตวางอยู่ตรงนั้น เพื่อจะยื่นมือซ้ายไปหยิบได้สะดวกหลังจากคุณเขียนแผ่นแล้วแผ่นเล่าจบไป , แต่คุณเป็นคนประเภทที่ตั้งเงื่อนไขและมีข้อจำกัดให้ตัวเองอยู่เสมอ  คุณจะเขียนให้ได้วันละ 10 หน้ากระดาษเพราะวันต่อไปจะได้มีอะไรเขียน คุณบอกไว้แบบนั้น  เพื่อสร้างนิสัยให้ทำงานได้ต่อเนื่องอยู่ทุกวัน 

           กระดาษกองโตถูกวางไว้ด้านขวา เพราะเบื้องหน้าด้านซ้ายคุณต้องวางท้องแขนและน้ำหนักข้อมือลงพร้อมจับดินสอไม้เหลาด้วยมีดคมลงไปบนหน้ากระดาษว่างเปล่าสีครีมเนื้อนวล  คุณนั่งอยู่ตรงนั้นราวอย่างต่ำ 5-6 ชั่วโมง คุณให้เวลาแก่ตัวเองพักคราวละ 10 นาที ไม่เกินนี้ สำหรับลุกจากเก้าอี้ไม้        เดินไปเติมน้ำร้อนลงในแก้วชาที่แช่ถุงชาคาโมมายล์จากกาต้มน้ำสีเขียวไข่กาโบราณ  และเมื่อเขียนเสร็จแล้ว หลังจากนั้นจะกลายเป็นเวลาที่คุณจะให้ข้อความเรื่องราวตัวอักษรได้พัก เพราะคุณบอกว่าเรื่องราวเหล่านี้พึ่งพาและอาศัยเวลาเพื่อช่วยในการตกตะกอน เหมือนต้นไม้ พืชผักที่อาศัยแสงไว้สังเคราะห์ตัวมันเอง นั่นแหละคือการทำงานของมัน และคงจะมีอีกเหตุผลลึกซึ้งที่คุณซ่อนไว้ เพื่ออะไรคุณก็ตอบฉันไม่ได้อย่างแน่ชัดหรือบางทีอาจตั้งใจอธิบายให้ฉันไม่เข้าใจ 

               ตัวอักษรประกอบร่างขึ้นเป็นเรื่องราว เรียงรายบนแผ่นกระดาษเบียดแน่น ราวกับว่าถ้าตัวอักษรเหล่านี้สามารถเอื้อนเอ่ยถ้อยคำประหนึ่งมนุษย์ออกมาได้ มันคงจะเอ่ยออกมาในทำนองที่ว่า "ฉันอึดอัดเพราะไม่มีพื้นที่ว่างให้หายใจเต็มประดา" - อย่างที่ฉันเคยพร่ำบอกคุณอยู่เสมอ  คุณสรรหาถ้อยคำมาเขียนเรียงร้อยได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่พ่ายแก่ลมทะเลอบอ้าวที่พัดหอบเอาความร้อนอุดอู้เหนอะหนะ พัดเข้ามาจากหน้าต่างไม้สีเขียวของใบสน ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ทางฝั่งเมดิเตอร์เรเนียน - คุณนั่งนิ่ง หลังตรง ขยับเพียงแค่ข้อมือโดยมีเรื่องราวที่กลั่นกรองออกมาไม่หยุดหย่อน เสมือนว่าอาศัยการทำงานของเส้นเลือดแดงนำพาเรื่องราวจากความคิดไหลลงมาหล่อเลี้ยงยังข้อมือไหลลื่นราวกับมีเวทมนต์วิเศษมากกว่าจะเป็นความทะเยอทะยานในแง่บวกอยู่ในนั้น – 10 นาทีสุดท้ายที่จะครบ 6 ชั่วโมงดินสอถูกวางลงจากมือซ้ายทับบนหน้ากระดาษไร้พื้นที่ว่างเปล่า คุณขยับสองขา ยกก้นขึ้นเหนือเก้าอี้ไม้โอ๊คเส้นวงปีหนาตัวนั้น แผ่นกระดาษเหล่านี้ถูกแต่งแต้มด้วยสีดำจากดินสอคงจะสร้างสีสันได้จากเรื่องราวที่คุณร้อยเรียงมันขึ้นมา 

           ถ้าให้ฉันพูดย้ำอีกที การกระทำ แรงขับเคลื่อนไม่หยุดหย่อนจากพลังในใจและวิถีชีวิตในช่วงเช้าถึงเที่ยงของคุณคงไม่ต่างจาการสร้างโลกจำลองขึ้นมาอีกใบ เพื่อให้คุณกับใครสักคนเข้าไปอาศัย หลบซ่อน อพยพหนีความจริงจากโลกแสนวุ่นวายใบนี้ หรือไม่แน่อาจเป็นโลกคู่ขนานกับโลกใบที่คุณดำเนินอยู่ตอนนี้ , ขอโทษนะคะ เรื่องทำนองนี้มันก่อกวนใจฉันมาได้ซักพักแล้วและฉันจำเป็นต้องบอกคุณว่า  

" ทันทีที่คุณสามารถเขียนเรื่องราวตัวละครในโลกจำลองของหญิงสาววัยสุกงอมผู้นั้นลงไปในแผ่นกระดาษหลายหน้าโดยวางโครงเรื่องชีวิตของเธอตั้งแต่ต้นจนจบได้คุณทะนงตัวเองว่าคุณสามารถครอบครองโลกของเธอได้ทั้งใบ "  

         นี่คือสิ่งที่ฉันอยากบอกคุณ จะมองว่าเป็นการพร่ำไร้มารยาทจากแรงอิจฉาก็ไม่ผิดเสียทีเดียว แต่ฉันยังหวังว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยเตือนอารมณ์ความรู้สึกทะนงที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้นแก่คุณให้ทันได้รู้ตัว แต่แน่ล่ะ ยังไงนี่ก็คือการเขียนจากจินตนาการของคุณ อะไรก็เกิดขึ้นและถูกทำให้เป็นความจริงได้ทั้งนั้น ถ้าหากคิดและลงมือกระทำอย่างแน่วแน่และมั่นคง .