ฉันเป็นคนเก็บความรู้สึก
เวลาไม่สบายใจ ใครๆก็บอกให้ระบายบ้าง
ระบายให้ใครสักคนฟัง ระบายไปในสักช่องทาง
.
เมื่อฉันเริ่มระบาย
มีคนบางคนขอให้ฉันหยุด
เขาบอกว่า ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในชีวิต
ให้มันเป็นเรื่องของคนสองคนก็พอ
.
เห็นด้วย.
.
จากวันนั้นมา ฉันก็เริ่มต้นกลับมาเป็นคนเก็บความรู้สึกอีกครั้ง
หากจะมีบ้าง ก็ลงได้แค่เพลง ซึ่งวันนั้นต้องสุดจริงๆ ถึงจะลง
.
และการร้องไห้ มันกลายเป็นทำให้อีกคนโมโห
ก็เลยต้องเก็บบ้าง . ต้องร้องไห้คนเดียวบ้าง
.
จนช่วงหลัง มันอัดแน่นไปหมด
จะเรียกว่า มันจะระเบิดได้ไหมนะ?
4 ปีที่ผ่านมามันก็ดีนะ
แต่พอเก็บมาทั้งหมด 4 ปี .. มันแน่นไปหมดเลย
ถ้ามันจะระเบิดจริงๆ คงจะพัง ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
.
ฉันไม่โทษใคร เพราะเขาก็ไม่ได้บังคับขู่เข็ญ
สิ่งที่จะทำ คือ จะแก้ไขมันยังไง
.
วันนี้เลยตั้งใจจะค่อยๆปล่อยความรู้สึกออกมา
ณ ที่แห่งนี้
แอบรั้นมาเขียน เพื่อระบายให้ใครสักคนอ่านบ้าง
ถึงตรงนี้ ขอบคุณนะคะ ที่อ่าน
หวังว่า เราจะเป็นกำลังใจให้กันและกันได้
ยินดีต้อนรับสู่เส้นทางเริ่มต้นของ
รั้น-ระ-บาย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in