ทริปครั้งที่ฉันไม่ชอบที่สุดคือทริปที่ต้องขับรถจากกระบี่ขึ้นไปกรุงเทพ ปกติตอนเด็กๆฉันกับครอบครัวก็ขับรถขึ้นไปกรุงเทพปีละครั้งอยู่แล้ว ฉันมักจะนอนหลับระหว่างทางคลอไปกับเสียงเพลงของเติ้งลี่จวินที่พ่อเปิดเอาไว้ในรถ แต่เมื่อโตขึ้นมาญาติที่กรุงเทพกลายเป็นคนอื่นคนไกล เราจึงไม่มีธุระอะไรให้ต้องขับรถแห่กันไปทั้งครอบครัวอีก เราต่างคนต่างใช้ชีวิต ฉันมีหาหมอจิตเวชส่วนน้องชายก็มีรายงานตัวเพื่อเข้าเรียน แต่อุปสรรคตอนนั้นมันเยอะเหลือเกิน ฉันจำได้ว่ามันเป็นช่วงล็อกดาวน์ทั้งประเทศ เพราะ Covid-19 รอบแรกเข้ามา คนที่ต้องเดินทางข้ามจังหวัดต้องมีใบอนุญาตอย่างเป็นทางการจากทางอำเภอ ฉันจองเครื่องบินไฟลท์ก็ถูกยกเลิก จองตั๋วรถไฟรถก็ไม่วิ่ง จองตั๋วรถทัวร์ก็ดันมายกเลิกอีก ครอบครัวของฉันและครอบครัวของน้องชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)เลยต้องตัดสินใจขับรถขึ้นไปเอง เราสองครอบครัวไปขอใบอนุญาตข้ามจังหวัดจากทางอำดภแและพกติดตัวกันเอาไว้ก่อนเริ่มต้นทริป เราออกเดินทางจากกระบี่ตอนตี 5 ด้วยรถปาเจโร่รุ่นแรก น้องชายของฉันนั่งข้างคนขับ ฉันแม่และน้านั่งเก้าอี้แถวที่ 2 ส่วนน้าชายเป็นคนขับ ปกติน้าชายก็ขับรถเร็วอยู่แล้ว ยิ่งในสถานการณ์ที่อยากให้ถึงกรุงเทพเร็วๆ น้าก็ยิ่งขับรถเร็วขึ้นอีก จนล้อแทบจะไม่ติดพื้น ฉันนั่งตรงกลางระหว่างแม่และน้า เมารถตั้งแต่ชุมพรไปประจวบคีรีขันต์ และไม่สามารถนั่งพิงหลับตรงไหนได้เลย พวกเราแวะกินอาหารเช้ากันที่ปั๊มที่จังหวัดไหนซักแห่งหนึ่ง เราต้องกินอาหารเวฟจากเซเว่น และเดินทางกันต่ออย่างรีบร้อน สปาเก็ตตี้เซเว่นเริ่มออกมาจ่อรออยู่ที่ต้นคอ แต่ฉันไม่สามารถแวะอ้วกได้เพราะเกรงใจคนอื่นๆที่รีบไปให้ถึงกรุงเทพเร็วๆ ฉันจึงกลืนมันเข้าไปอย่างขมขื่น(ขอโทษคนที่กำลังกินข้าวอยู่ด้วยนะคะ) พวกเราไปถึงรังสิตประมาณบ่าย 2 เกือบบ่าย 3 ถือว่าเป็นการทำเวลาที่ดีมาก น้องชายของฉันเปลี่ยน