หลังจากการพบกันครั้งแรกที่ Radar Mountain ชีวิตของโรมเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเมื่อซิก, วิญญาณสาว, ตัดสินใจตามติดชีวิตเขาไปทุกที่โรมรู้สึกแปลกประหลาดและตื่นเต้นเล็กน้อยที่มีเพื่อนเป็นผีจริงๆ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนรอบข้างจะมองเขาอย่างไร

เช้าวันรุ่งขึ้น โรมตื่นมาและพบว่าซิกยืนรออยู่ที่ปลายเตียง"อรุณสวัสดิ์" ซิกกล่าวพร้อมรอยยิ้มสดใส

โรมตื่นมาด้วยความตกใจ

"อรุณสวัสดิ์... นี่เธออยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยเหรอ?"โรมถามด้วยความประหลาดใจ

"ใช่ ก็ฉันไม่มีที่ไปน่ะ" ซิกตอบเรียบๆ

โรมได้แต่งงง"เอะผีไม่ได้ชอบไปที่ที่ชอบหรือหงายยย "
ซิกยิ้ม"ก็ที่ที่ชอบไม่มีเพื่อนคุยมันเหงาน้าาาา"

โรมพยักหน้า "โอเค งั้นไปใส่บาตรกันเถอะ ฉันจะทำบุญให้เธอ ปกติผีชอบให้ใส่บาตรให้ฉันไหม"
ซิกมองโรมด้วยความประหลาดใจ "ไม่รู้สิคงชอบมั้ง พึ่งเคยเป็นผีครั้งแรกนี้ละเลยไม่รู้ควรชอบไหม"

ทั้งสองออกจากบ้านไปยังวัดใกล้บ้าน โรมรู้สึกดีทุกครั้งที่เห็นซิกดูสดใส“เธออยากกินอะไรวันนี้?” โรมถามขณะเดินทาง

“ข้าอยากกินขนมปังกับนมสด” ซิกตอบอย่างร่าเริง

หลังจากใส่บาตรเสร็จ โรมก็ไปที่ร้านกาแฟที่ชอบนั่งอ่านหนังสือเขาเลือกโต๊ะริมหน้าต่างและสั่งกาแฟมา ซิกนั่งอยู่ข้างๆ เขาแต่คนอื่นมองไม่เห็นเธอ โรมพยายามทำตัวปกติที่สุด

ระหว่างที่โรมอ่านหนังสือ เขาก็พูดคุยกับซิกโดยแสร้งทำเป็นใส่หูฟังคนรอบข้างจึงไม่สงสัยว่าเขาพูดคนเดียว

เวลาผ่านไป ซิกกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของโรม ไม่ว่าจะไปกินข้าวดูหนัง หรือทำกิจกรรมต่างๆ โรมจะเห็นซิกอยู่ข้างๆ เสมอวันหนึ่งโรมไปดูหนังที่โรงภาพยนตร์ ซิกก็ติดตามไปด้วย

"เธอชอบดูหนังแนวไหน?" โรมถามขณะที่เลือกหนังที่จะดู

"ชอบหนังโรแมนติกนะ แต่หนังผีก็น่าสนุกดี"ซิกตอบพร้อมหัวเราะ

"โอเค งั้นดูหนังโรแมนติกกัน" โรมกล่าว

ในโรงภาพยนตร์ โรมเลือกที่นั้ง ที่ไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ และทำใส่หูฟังเพื่อคุยกับซิก"เธอคิดยังไงกับพระเอกคนนี้?" โรมถาม

"หล่อดี แต่ฉันว่านายหล่อกว่านะ" ซิกตอบพร้อมยิ้ม

โรมรู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ "เธอชมฉันเหรอ?"

"บ้าใครชมนาย หูแว่วแล้ววว" ซิกได้แต่อมยิ้ม

ใน บางครั้งที่โรมไปสอบ โรมจะคอยนัดกับซิกว่าช่วยไปลอกข้อสอบเพื่อนคนนี้ให้หน่อย

และซิกก็จะคอยช่วยดูข้อสอบให้ "ข้อนี้ตอบอะไรดี"โรมกระซิบเบาๆ

"ตอบข้อ C สิ" ซิกกระซิบกลับ

โรมยิ้ม "ขอบคุณนะ"

เมื่อถึงเวลานอน ซิกมักจะแกล้งไปนั่งปลายเตียงทำให้โรมกลัว แต่หลังๆโรมเริ่มชิน "ซิก เธอจะนั่งตรงนั้นอีกนานไหม?" โรมถามขณะที่เขากำลังจะนอน

"ก็ผีมันไม่ง่วง แกล้งนายสนุกดีนะ" ซิกตอบ

โรมหัวเราะ "งั้นก็ได้ แต่คราวหลังอย่าแกล้งปิดไฟนะ มันเปลืองไฟ"

ซิกกล่าว"ได้ ไอเจ้าบ้าโรม"

ซิกหัวเราะเบาๆและก็แลบลิ้นใส่โรมใบหน้าของซิกตอนนี้ไม่ได้น่ากลัวเลยแต่น่ารักทำให้โณมรู้สึกหวั่นไหว "ได้ ไอเจ้าบ้าโรม"

ทุกเช้า โรมจะตื่นไปใส่บาตร อาหารที่ซิกอยากกินเธอก็ดูสดใสทุกครั้งเวลาที่มีคนทำบุญให้ โรมรู้สึกดีแต่ก็ยังมีความรู้สึกแปลกๆว่าเขาเป็นเพื่อนกับผีจริงๆ เหรอ

นับวันทั้งโรมและซิกเริ่มสนิทกันมากขึ้นโรมคิดว่าตัวเองได้ตกหลุมรักซิกเข้าแล้ว และซิกก็รู้สึกรักโรมแต่ทั้งสองไม่สามารถแตะต้องร่างกายกันได้ ได้แต่คอยพูดคุยและไปไหนด้วยกันเสมอโดยมีซิกคอยเกาะแกะแกล้งอยู่ข้างๆ

วันหนึ่งขณะที่โรมและซิกนั่งดูดาวที่ระเบียงบ้าน โรมเกิดความสงสัยขึ้นมา"ซิก ฉันมีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง" โรมเริ่มพูด

"ว่ามาสิ โรม" ซิกตอบ

"เธอบอกว่าเธอตายที่ภูเขา แล้วทำไมถึงมาที่บ้านฉันได้ล่ะ?"โรมถามด้วยความสงสัย

ซิกยิ้มเล็กน้อย "ฉันคิดว่า... คงเป็นเพราะนายยอมรับในตัวฉันนะโรม ตั้งแต่ตอนที่พูดคุยกันครั้งแรกและไม่กลัวฉัน ฉันก็รู้สึกเหมือนได้รับอนุญาตให้ตามนายไปทุกที่นะ"

โรมพยักหน้าอย่างเข้าใจ "อืมผีก็แปลกนะคิดเองเออเองได เข้าใจแล้วละ...ที่จริงก็รู้สึกดีนะที่มีเธออยู่ข้างๆ แม้ว่าเธอจะเป็นผีก็ตาม"

ซิกหัวเราะ "ฉันก็รู้สึกดีที่มีนายเป็นเพื่อนเช่นกัน"

ในคืนหนึ่ง ขณะที่โรมกำลังนั่งดูดาวกับซิกที่ระเบียงบ้านโรมหันไปมองซิกและพูด "ฉันคิดว่าฉันรักเธอ"

ซิกหันมามองโรมด้วยสายตาอบอุ่น และไม่ได้พูดอะไรกลับไป
อาจเป็นเพราะซิกรู้ดีว่าความรักกครั้งนี้มันคนฝืนธรรมชาติมากเกินไป

โรมยังคงพูดต่อไป"มันอาจจะดูแปลกๆนะแต่ความรู้สึกนี้มันของจริงนะ"

ซิกมองโรมด้วยแววตาเศร้า"ฉันก็รู้สึกรักนายเหมือนกันโรมแต่เราคงไม่สามารถเป็นคู่รักกันได้หรอก"

โรมมองหน้าซิก " แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่สามารถรักกันได้สักหน่อยยยัยผี"

ซิกยิ้ม และซิกก็ได้แกล้งแลบลิ้นปริ้นตาใส่โรมด้วยใบหน้าสยดสยองง

ทั้งสองต่างนั้งยิ้มท่ามกลางดวงดาวมากมาย

ในที่สุด โรมก็ยอมรับว่าเขาไม่ได้เสียสติและเขามีเพื่อนเป็นผีจริงๆและพวกเขาก็สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรักแม้ว่าจะเป็นความรักที่ไม่สามารถแตะต้องได้แต่ความรักนั้นก็เป็นสิ่งที่งดงามและบริสุทธิ์