วันนี้เป็นวันที่สามของทริปและวันสุดท้ายในกรุงปักกิ่ง
   
ฉันเตรียมออกจากโฮสเทลตั้งแต่เก้าโมง กะว่าจะทิ้งทวนด้วยการไปเที่ยวพระราชวังฤดูร้อน แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาไปไหน ฟ้าก็ครึ้มมาแต่ไกล ไม่เป็นมงคลสักนิด
   
ความที่ไม่อยากเดินเที่ยววังตอนฝนตก ฉันเลยตัดสินใจรอดูสถานการณ์ที่โฮสเทล แต่นาฬิกาหมุนไปที่เลขสิบสองก็ยังไม่มีวี่แววว่าฝนจะลงเม็ด กลับกลายเป็นว่าฟ้ามืดหนักกว่าเดิม...
   
นี่มันวันสุดท้ายในปักกิ่งของฉันแล้วนะ จะตกก็ช่วยรีบตกได้มั้ย ฉันไม่อยากนอนแกร่วอยู่ในโฮสเทลเฉยๆ
   
ว่าแล้ว ฉันก็สะพายกระเป๋า หยิบแผนที่ ขวดน้ำ เสื้อกันฝน และเปลี่ยนแผนไปพิพิธภัณฑ์แทน
อยากตกนักใช่มั้ย ตกมาเลย!

ตอนที่หลงทางเมื่อวาน ฉันจำได้รางๆ ว่าแถวสถานีรถไฟใต้ดินเชียนเหมินมีศูนย์บริการนักท่องเที่ยวอยู่ เลยกะจะเข้าไปถามดูว่ามีที่ในร่มที่ไหนน่าเดินเล่นบ้าง
   
ก้าวขาเข้าไป มีอาหมวยหนึ่งนางและตำรวจสองนายนั่งกินข้าวอยู่หลังเคาน์เตอร์
“ขอโทษนะคะ อยากทราบว่าแถวนี้มีพิพิธภัณฑ์อะไรน่าสนใจบ้างคะ” ฉันถามเธอ
“ฉันไม่รู้” อาหมวยตอบทันควัน
“แล้วพิพิธภัณฑ์แห่งชาติล่ะคะ”
“ฉันไม่รู้” เธอยืนยันคำเดิม
“ที่นี่ใช่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวหรือเปล่า” ฉันเริ่มฉุน
“ฉันไม่รู้”
แอร๊ยยยย! นี่หล่อนทำงานที่นี่หรือแค่มายืมเก้าอี้เขานั่งกินข้าว!
   
ฉันเดินออกมาแบบเสียอารมณ์ แต่โชคยังดีเพราะแผนที่ที่โฮสเทลให้มามีระบุที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์แห่งชาติจีนอยู่

เอาล่ะ ไปที่นี่แหละ!

สำหรับนักท่องเที่ยว การเข้าชมพิพิธภัณฑ์แห่งชาติจีนไม่ต้องเสียค่าเข้าใดๆ เพียงแค่แสดงพาสปอร์ต เราก็จะได้ตั๋วเข้าชมพร้อมสิทธิพิเศษมุ่งสู่ด่านตรวจสัมภาระและร่างกาย
   
ด่านแรก เป็นเหล่าการ์ดหญิงชุดดำพูดจีนล้วน ไม่มีซับไตเติ้ล หลังจากวางกระเป๋าผ่านเครื่องตรวจ การ์ดคนหนึ่งก็หยิบกระเป๋าฉันขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ขวดน้ำพร้อมรัวภาษาจีนใส่

“นี่ห้ามเอาน้ำเข้า?” ฉันคิด...โอเค   

ฉันรีบหยิบขวดน้ำขึ้นกรอกปาก กะว่าจะดื่มให้หมด แต่การ์ดสาวทำมือทำไม้บอกว่าโอเค จากการคาดเดา ฉันคิดว่าเธอคงจะให้ฉันชิมว่ามันใช่น้ำจริงหรือเปล่า แต่ฉันดันกรอกไปเกือบเกลี้ยงขวด!

ด่านที่สอง ก็ยังเป็นการ์ดกลุ่มเดิม เพียงแต่คราวนี้เอาเครื่องตรวจโลหะมาสแกนตามร่างกาย มีตบกางเกงบ้างเล็กน้อย แต่ฉันก็ผ่านไปได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร (นอกจากจุกเพราะกินน้ำมากไปหน่อย)
   
ฉันได้รับอนุญาตให้เดินพิพิธภัณฑ์สักที
   
ด้านในพิพิธภัณฑ์แบ่งออกเป็นห้าชั้น แต่ละชั้นกว้างขนาดเดินกันไม่หวาดไม่ไหว รวบรวมทั้งงานเครื่องปั้นดินเผา เครื่องสัมฤทธิ์ รูปปั้น รูปวาด เหรียญกษาปณ์ งานแกะสลัก ตราประทับตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์จนถึงยุคปัจจุบัน และยังมีห้องจัดแสดงงานนิทรรศการอื่นอีกด้วย
   
ฉันใช้เวลาเดินในพิพิธภัณฑ์นานถึงสี่ชั่วโมง ห้องที่ฉันชอบมากที่สุด คือ The Friendly Exchanges Between The Witness of History ซึ่งเป็นห้องที่จัดแสดงของขวัญที่รัฐบาลจีนได้รับจากประเทศต่างๆ มีของสวยๆ งามๆ เยอะมาก (ของแปลกๆ ก็เยอะด้วย) ฉันเดินตามหาของขวัญจากประเทศไทยอยู่นาน ก่อนจะเจอสองชิ้นคือหุ่นโขนตัวเล็กๆ และเรือพระที่นั่งสุพรรณหงส์จำลอง

ฉันกลับถึงที่พักด้วยสภาพเหนื่อยอ่อน พรุ่งนี้การเดินทางในเส้นทางสายทรานส์ไซบีเรียกำลังจะเริ่มขึ้น ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกลัวไปพร้อมๆ กัน คราวนี้ไม่มีที่ให้ถอย...ฉันคงได้แต่ต้องลุย (ล่ะมั้ง)
   
ขอให้ปลอดภัย เจอแต่คนดีๆ ด้วยเถอะ