ยังมี... ท่านผู้บัญชาการสำนักประจิมวังจื๋อตลอดช่วงเวลานี้ออกจะอยู่ใกล้ชิดและให้ความสนิทชิดเชื้อกันเกินไปหรือไม่บอกตามตรงว่าเขารู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ และไม่สบายกายสบายใจเอาเสียเลย!!

ความรู้สึกหลังอ่านจบ

เป็นห่วงเป็นใย อยู่กินยังไง สบายดีหรือเปล่า อะไรจะเป็นห่วงขนาดนั้น นี่แค่เป็นเพื่อนกันนะ เพื่อนกันจริงจริ๊งงง มีการบอกว่า ไม่ต้องย้ายออกไปหรอก ที่นี่ก็คือบ้านของเจ้า ขนาดน้องป่วยยังคอยป้อนข้าว ป้อนยา วันปีใหม่ก็อยู่ด้วยกัน น้องชอบกิน ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายก็บอกว่า ต่อไปนี้ตนจะเป็นคนดูแลเรื่องเงินของน้องเอง หากไม่พอใช้อยากได้อะไรก็ขอให้บอก แหมมม ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะคะพี่สุย

เล่มสองนี้เราได้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่เน้นแฟ้นขึ้นของถังฟั่นกับพี่สุยค่ะ นี่ขนาดเป็นแค่เพื่อนกันนะคะ ยังเป็นห่วงซะขนาดนี้ นอกจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่แล้ว เล่มสองนี้ตัวละครที่เด่นๆอีกตัวหนึ่งคือ วังจื๋อค่ะ เนื่องจากคดีที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้มีวังจื๋อ เป็นคนดูแล ทำให้ทั้งสองคนต้องพบกันและต่อปากต่อคำกันอยู่บ่อยครั้ง 

ในเล่มนี้มีคดีใหญ่ๆ 2 คดีที่คอยดำเนินเรื่องค่ะ

คดีแรก : เป็นคดีที่ต่อมาจากเล่มหนึ่ง คือคดีการตายของสหายร่วมเรียนของรัชทายาท คดีนี้ความจริงไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลยค่ะ เพียงแต่ผู้ที่เกี่ยวข้องนั้นมีหลายคน และแต่ละคนเป็นคนที่พิเศษๆทั้งนั้น ทำเอาถังฟั่นและวังจื๋อคิดไม่ตกเลยว่าควรจะจัดการอย่างไรดี  

คดีสอง : เป็นคดีลักพาตัวบุตรของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ค่ะ เป็นอีกคดีหนึ่งที่ใหญ่มากๆ อีกทั้งเรื่องราวยังเกิดขึ้นในวันเทศกาล ทำให้ทุกฝ่ายต่างวิ่งวุ่น ตามหาคนหาย คนที่หายไปด้วยก็คืออาตง ยิ่งทำให้ถังฟั่นร้อนใจเข้าไปยิ่งกว่าเดิม วังจื๋อก็แทบนั่งไม่ติดเพราะตนก็เป็นเหตุทำให้อาตงหายไปเหมือนกัน

ตัววังจื๋อเป็นคนเก่งนะคะ ฉลาด แต่ทะนงตัว และมั่นใจมากเกินไป คิดว่าตัวเองควบคุมสถานการณ์ได้ ตอนอ่านก็คิดไว้อยู่แล้วแหละค่ะว่าผลมันต้องออกเป็นแบบนี้แน่ๆ ก็ถือว่าเป็นบทเรียนหนึ่งให้วังจื๋อแล้วกัน 

เล่มนี้เริ่มพาเข้าสู่ความวุ่ยวายที่จะตามมาในภายหลังแล้วค่ะ เพราะคดีที่สองมีคนอยู่เบื้องหลังอยู่มาก อีกทั้งถังฟั่นเองก็ไปรู้ความลับมาไม่น้อย 

ฉากที่ต้องหนีออกมานี่แอบลุ้นเอาใจช่วยน้องอยู่เหมือนกันค่ะ ฉากต่อสู้อาจจะยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยังไม่ค่อยเห็นภาพมากนัก