คือภาพรวมเราชอบแบบพล็อตมันคลิก แต่ถามว่ามันเป็นนิยายดี๊ดีเข้มข้นอะไรไหมก็ไม่นะ เรื่องนี้จริงๆ หัวแน่นกว่ากลางและท้าย แต่คนเขียนเกลี่ยออกมาได้ไม่เลว อ่านแล้วก็เลยยังอยู่ในเรตที่โอเค

ตัวเรื่องเข้าสเป็กเราตรงนายเอกเคยเป็นคู่รักกับท่านประธาน แล้วก็พบว่าฮีมีคนที่ชอบจริงๆ อยู่แล้ว และทำแย่ๆ กับตัวเอง ฮีเลยตัดสัมพันธ์แบบไม่ลังเล (ซึ่งเราแพ้พล็อตแบบนี้)

.

.

.

.

.

.

.

.

แล้วมันก็หักเข้าแฟนตาซี ตอนหนีท่านประธานไป นายเอกกลายเป็นเผ่า

มีคนบ่นเรื่องการหักเข้าแฟนตาซีกะทันหัน ส่วนเราโอเคแหละ เพราะรู้แต่แรก

ก็...นายเป็นเผ่านก ท้องได้ lol (เข้าแก๊ปอิชั้น) ก็มีลูกพระเอกติดท้องมา

ผ่านไปหลายปี พระเอก นายเอก และลูกกลับมาเจอกันอีกครั้ง

พระเอกไล่ตาม นายเอกส่ายหัว อะไรแบบนี้

คนบ่นเรื่องลงเอยกันง่าย เรื่องไม่มีอะไร ส่วนเราก็คิดว่าโอเคแหละ ยื้อกว่านี้มันก็จะน่ารำคาญแล้ว จะให้นายเอกทำเจ็บๆ กับพระเอกเพื่อความสะใจอะไรงี้ก็ดูไม่ค่อยมีประโยชน์ อันนี้เราโอเค แต่คนคงชอบได้เห็นฉากแก้แค้นตบหน้ากันกว่านี้อะนะ ฮา

คู่ที่อ่านสนุกกว่าคือคู่รอง คุณอากะตาเพี้ยน (ฮา) ก็อ่านเพลินๆ กันไป

ภาพรวมคือให้ความบันเทิงดีแหละ เราชอบโทนเรื่องของคุณหลินเพ่ยอยู่แล้ว (ถ้าเป็นคนเดียวกับที่เคยอ่านอะนะ ไม่ชัวร์) เขาเป็นคนเขียนโทนสบายๆ มีระเบิดภูเขาเผากระท่อมบ้าง แต่สุดท้ายก็จะจบลงด้วยดีแบบเรียบๆ ง่ายๆ

เอาเป็นว่าเป็นเรื่องไม่หวือหวา ใครอยากได้น้ำเน่าคลิเช่ตบหน้าอะไรงี้ไม่ควรอ่านแหละค่ะ ผิดหวังเปล่าๆ เรื่องนี้เหมาะไว้อ่านตอนอยากได้อะไรเพลินๆ น้ำเน่านิ้ดๆ มากกว่า

สำหรับบทแปล รวมๆ โอเค แต่มีพวกคำผิดประปรายแบบเห็นชัด ชื่อผิดงี้ อ่านแล้วสะดุดไปบ้าง แต่รวมๆ ถือว่าอ่านได้