แอบแปลกใจที่แจ่มใสไม่ตั้งชื่อไทยด้วย ปกติเห็นไม่ค่อยทิ้งทับศัพท์ -- อ้อ มีชายาสองวิญญาณมา (เพิ่งเจอตอนจะหาให้ชัวร์ว่าเรื่องสะกดยังไง)

สำหรับเรื่องนี้ ฟีลตอนอ่านคือ "ละคร"

มันละครไปทุกจุด เหมือนกำลังดูงานโปรดักชันงบจำกัด เครื่องประดับปลอม คอสตูมประหยัดชุดเดียวได้ทั้งเรื่อง อะไรงี้

บทพูด วิธีการดำเนินเรื่อง ละค้อนละคร

เรื่องนี้อ่านได้เล่มเดียวก็หยุด จริงๆ หยิบเล่มสองมาแล้ว พลิกไปได้หน้าหนึ่ง เลิก ทนไม่ไหว ใช้คำว่าทนไม่ไหว นี่เป็นหนึ่งในนิยายไม่กี่เรื่องที่แค่จินตนาการว่าจะอ่านต่อก็รู้สีกไม่ไหว ไม่สู้

มีคนบอกผลาญลอกเรื่องนี้นั่นนี่โน่น ในฐานะที่อ่านทั้งสองเรื่อง มีสเกล สโคปไปในทางเดียวกัน แต่ผลาญปิดจุดด้อยของเรื่องนี้ได้ดีกว่า และด้วยความที่อ่านไม่จบเลยตอบไม่ได้ นอกจากอีเว้นต์บางอย่างที่คลิเช่สำหรับนิยายแนวนี้ (จนไม่รู้ว่าใครเป็นต้นตระกูล) ไอ้ที่เหลือก็ไม่ทำให้คิดถึงนะ  

คือเรื่องนี้นางเอกเป็นหลานไทเฮา (ใช่มะ) แต่ชีวิตรันทดละเกิน มันก็ไม่เมกเซ้นส์ละเนี่ย ตระกูลทางแม่ยังมีแต่อยู่ในบ้านพ่อแล้วง่อยเหลือเกิน อะไรงี้ หลายสิ่ง จำไม่ค่อยได้แล้ว

ที่ขำคือเคยอ่านคอมเม้นต์ในโนเวลอัปเดตเรื่องนี้ เขาบอกว่า อีนิยายเรื่องนี้คนเขียนแม่งชอบทำตัวลดเลี้ยวเคี้ยวคด ประโยคที่พูดมีความหมายซ้อนเข้าไปในความหมายอีก

ขอแอบแปลมานิด *นี่แปลจากอังกฤษแบบผ่านๆ ไม่เหมือนไทยหรอกนะคะ ขี้เกียจไปเช็กเสียงด้วย*

คือพอคิดดูแล้วแล้วสไตล์เป็นแบบนี้ทั้งเล่มจริงๆ เขียนประโยค A แล้วขยายความยกตัวละครด้วยดีเทลที่ไม่รู้มาจากไหนในประโยค

จริงๆ พวกนิยายแนวสาวทะลุมิติไปฟาดๆ แบบที่พยายามจะเสริมความฉลาดให้ตัวละครนิยมอะไรแบบนี้

เพิ่มเติมว่าคือวิธีการเขียนให้ดูฉลาดแบบที่ไม่เวิร์ก ควรหลีกเลี่ยง

นี่อาจจะเป็นอีกเหตุที่ทำให้อ่านไม่ไหวก็ได้ เสียงจีบปากจีบคอแล้วมีเสียงแบบคิดในใจ เหน่ย

มองในแง่ดี นี่แค่เข้าไม่ถึงความฉลาดที่เขาส่งมา

สรุป อ่านไม่จบ เอวัง.