เรื่องนี้เราอ่านมาจากในบอร์ดฝูก่อน มารู้อีกทีก็ได้ LC ไปแล้ว (เลยต้องลบตอนที่ลงไว้บางส่วน) ตอนที่อ่านรู้สึกคิดถึงสไตล์องค์ชายอัปลักษณ์เต็มๆ จนอ่านจบก็คิดแบบนั้น เรียกว่าเป็นสไตล์งานคุณอี้เหรินเป่ยก็ว่าได้

เรื่องเริ่มต้นที่หม่าฟู คนเลี้ยงม้าหน้าตาธรรมดา ปากเบี้ยวหน่อยๆ ด้วย (TvT พยายามไม่จิ้นตามระหว่างอ่าน) เลี้ยงต้อย เอ๊ย ช่วยเลี้ยงคุณชายน้อยแซ่ลู่…ลู่ชี่ที่เราลืมแล้วว่าทำไม แต่คนที่บ้านฮีไม่รัก ชีวิตเลยมีแต่หม่าฟูนี่แหละที่อุ้มชูเลี้ยงดูมา

ก็เลี้ยงไป ถ่ายทอดวิชากันไป…แล้วก็โดนไอ้เด็กนี่จับกินไป *อ๊ะ* …คือสารภาพว่าจำไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าสรุปง่ายๆ คือลู่ชี่ หรือชื่อใหม่ไฉไลกว่าคือลู่เฟิงเทียนโตขึ้น รับราชการ เป็นคนใหญ่คนโต ลืมบุญคุณคนเลี้ยงม้าแก่ๆ ไปนั่นแหละ (ฮา) หม่าฟูสู้ทำอะไรตั้งหลายอย่างเพื่อลู่ชี่ แต่ไอ้หมอนี่คือทำตัวเนรคุณโคตรๆ

ทั้งคู่แยกกันช่วงหนึ่ง แล้วกลับมาเจอกันอีกทีตอนลู่ชี่เป็นลู่เฟิงเทียน หล่อ สมาร์ต มียศฐาบรรดาศักดิ์ มีสาวๆ อยากได้…แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไร ก็แน่นอนว่าดำมืดและวายป่วงยิ่งนัก

ตอนเล่มแรกๆ เราจะรู้สึกว่าอีพระเอกนี่ก็เล้ววววเลวววว เลวใช้ได้เลยนะพ่อคุณเอ๊ยยยย ใช้แล้วทิ้งสุดๆ

อีพี่หม่านายเอกนี่ก็สมองต้องโดนซอมบี้กินไปแล้วแน่ๆ ฮีก็หน้ามืดตามัว ถึงเขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก~♪ ประมาณนั้น 

แล้วก็กระทำตัวแบบพระเอกคุณอี้เหรินเป่ยที่ดี คือกดตัวเอง ไม่เอาอะไรมากกับความรัก…ซะที่ไหน บทหม่าฟูจะเอานี่ก็ใช้ได้อยู่ เรียกว่าอ่านแล้วมึนติ้วๆ ไปหมด (รู้สึก “เหวอ” หลายจุดมาก)

พอช่วงเล่มสองจะได้เห็นฤทธิ์พี่ม้าพี่หม่ากันบ้าง มีคนเคยบอกว่าเรื่องนี้มัน “ผีเน่ากับโลงผุ” …ก็เออ…มันก็ประมาณนั้นแหละค่ะ *หัวเราะ*

เนื้อเรื่องหลักๆ ของเรื่องนี้คือตกลงแล้วทั้งผีเน่าและโลงผุคู่นี้จะมารวมกันอย่างสมานฉันท์ได้อย่างไร ในเมื่อไอ้คุณลู่แกแต่งมงแต่งเมีย มียศสูง จะมาสนใจอะไรกับคนเลี้ยงม้าปากเบี้ยวนี่กัน? 

แล้วหม่าฟูที่พยายามสู้ตัดใจแล้วตัดใจอีก สุดท้ายเลือกหนทางแบบไหนกันแน่

…ก็อ่านเอานะคะ ฮา

ตัวเรื่องโดยองค์รวมเราว่าสู้องค์ชายอัปลักษณ์ไม่ได้ แต่ในแง่ของฉากเรียกน้ำตา ช่วงดราม่าสุดท้ายนี่เราร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ เสียอย่างนั้น (ตรงตั้นตั้นน่ะค่ะ) 

เราว่าตรงบทที่ส่งว่าลู่ชี่รักหม่าฟูได้ยังไงค่อนข้างทำได้ดีนะคะ ไม่เหมือนบางเรื่องที่จู่ๆ ก็เห็นความดีแบบงงๆ อารมณ์ว่าเมิงเอาหัวไปกระแทกฝาบ้านมาเหรอ ก่อนนี้ยังเกลียดเขาอยู่เลยนะ อะไรงี้ แต่เรื่องนี้ทำดีค่ะ พิสูจน์ใจกันดี

ก็จบแฮปปี้เอ็นดิ้งดีค่ะ ไม่ต้องห่วง แม้เราจะอ่านไปห่วงไปว่าไอ้คู่นี้มันจะลงเอยกันได้ยังไง (วะ) 

ในส่วนของตอนพิเศษ อ่านแล้วคิดถึงองค์ชายอัปลักษณ์ขึ้นมา เดาว่าน่าจะเขียนเพิ่มในช่วงหลัง เป็นจุดที่เราชอบที่สุดของเรื่องนี้เลย เรียกว่ามองข้ามไอ้เรื่องก่อนหน้านี้ไปโดยสิ้นเชิง

เราถึงกับขนไปเมืองนอกด้วยไปวนอ่านมันแค่ตอนพิเศษเนี่ย ชอบ

สรุปคือเป็นเรื่องที่สนุกดีในระดับหนึ่ง แต่เราว่าขายยากกว่าองค์ชายอัปลักษณ์ เพราะเนื้อเรื่องมันหลายจุดบีบคั้นกันมากเกินไปทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ อ่านแล้วเหนื่อยอยู่ มาฟีลกู๊ดขำขันเอาในตอนพิเศษ 

เอาเป็นว่าถ้าชอบงานคุณอี้เหรินเป่ยก็อ่านได้ แต่ถ้าไม่ชอบสไตล์ก็ไม่แนะนำค่ะ หรือถ้ายังมือใหม่หัดขับก็ยังไม่แนะนำเท่าไหร่ เพราะจะพานไม่ชอบไปได้

รูปเล่ม การแปล…ข้ามนะคะ ปกติอวยค่ายนี้และนักแปลท่านนี้เป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว 5555+

อ้อ มีริบะอยู่นิดนุง…นี้ดดดดดดเดียว แต่แอบช็อกไปแป๊บ กินลูกชิ้นอยู่มีติดคอ *พอดีตอนพิมพ์นี่กำลังกินลูกชิ้นอยู่จริงๆ*