คือที่บอกว่าพูดยากเพราะเราก็ยิ้มๆ ไปตลอดเล่มนะ หมาน่ารัก (สำคัญมาก) แต่ไม่มีขำออกเสียงลั่น แค่ยิ้มๆ อ่านได้ อ่านจบ มีพ้อยต์ให้คิดถึงทีหลังอยู่แหละ 

จริงๆ พล็อตตั้งต้นดี เราชอบ

แทนที่จะเล่าตรงชาติที่ย้อนมาแก้แค้นแบบเรื่องอื่นๆ ย้อนมาในชาติที่ค้นพบแล้วว่าแก้แค้นก็ไม่ช่วย รู้แล้วว่าใครดี ใครเลว ก็ใช้ชีวิตไปละกัน

วิธีเล่าจะแบบ [เนื้อเรื่อง] → [จีบกัน] → [เนื้อเรื่อง] → [จีบกัน] → ... ลูปอะ 

อนึ่ง พระเอกนี่โคตรหวยล็อก ตอนแรกอ่านโปรยนึกว่าจะชิงรักหักสวาทกว่านี้ ไม่แฮะ

ส่วนตรงที่จะชมว่าดีเลยก็ไม่ได้ คือมันใช้พื้นที่เยอะเกินไป 

สองเล่มนี่เนื้อเรื่องเดินช้ามาก คือนิยายสไตล์นี้ ถ้าจะสนุกมันต้องไปโฟกัสว่าทำไมย้อนเวลาซ้ำแล้วซ้ำอีก อะไรเป็นตัวจุดชนวน แล้วตา...อวิ๋นซัมติงนั่นควรมีผลกระทบเป็นรูปธรรมกว่านี้ นี่มันไม่มีอะไรเลย 

กลายเป็นว่าเมนโฟกัสของเรื่องคือจีบกับท่านราชครูไปวันๆ แล้วเนื้อเรื่องก็ขยับตามไปทีละนิด ย้วยเกิน 

อ้างอิงจากที่เขียนทิ้งไว้ตอนเพิ่งอ่านจบ พระเอกนายเอกนี่คิดถึงปราชญ์ตลอด (หักแค่ฉากหื่นทิ้ง) ไม่ใช่ว่าเหมือน แต่ตอนกระเง้ากระงอดกันโคตรให้ฟีลคล้ายๆ กัน เสียงการเล่าเหมือนกันมาก คือกระโจนไปรักลึกซึ้งนึ่งกันได้ยังไงไม่รู้ จากนั้นก็พูดจาหวานเลี่ยนๆ ใส่กัน บรึ๋ยยยย

อนึ่ง เบื่อคำว่ายั่วของพ่อสองคนนี้มาก 555555555+ อยากจะตะโกนบอก พอแล้ว! พวกนายเปลี่ยนคำบ้าง!

ทั้งนี้ทั้งนั้นนายเอกเรื่องนี้เราว่าทำดีกว่าปราชญ์ ออกรบเองดั้วะ ดีจุง นี่ถ้าไม่มีรักกุ๊กกิ๊กฟีลเดียวกันนี่อาจจะชอบกว่านี้ บวกกับคนเขียนเลี่ยงคัมภีร์เก่ง ไม่เขียนให้มันโอเวอร์ลงลึกถึงรายละเอียด แต่ก็ไม่ข้ามฉากที่พึงมีแบบฉากรบไป ดีจุง

เพื่อนเราเอามาชมให้ฟังเลยเนี่ยว่าเออ เขาเขียนเก่งดี ไม่ต้องลงไปทำเอง ไม่ต้องคิดแผนล้ำๆ สั่งคนไปทำก็พอ

แต่ท่านราชครู (ที่จริงๆ ประทับใจความเป็นนักวาดโดจินชิของฮี XD)ยังไงดี จะแบนก็ไม่เชิง แต่ก็เกือบแล้ว คือฮีไม่มีจุดที่ทำให้เราจำชัดๆ โชะๆ เท่าที่ควร ท่านมหาเสนาบดียังมีเรื่องให้จำมากกว่า

นี่คาดหวังกับท่านราชครูดาวร้ายด้วยแหละนะ สวยร้ายๆ ...ปรากฏว่าธรรมดา พระเอกมาตรฐาน ไม่ใช่ไม่ชอบนะ ฮีตลกดี แต่ไม่กรี๊ด แผนจีบฝ่าบาทของฮีก็แบบ หวึยยยยยยย สอนเรื่องลามกเนี่ยนะพี่ช้ายยยยยยย 555555+ อันนี้อ่านแล้วบรี๋ยมากตอนนายเอกนั่งไล่ขั้นตอนการจีบของฮี แบบ มันใช่เรอะ

จริงๆ เรื่องนี้นี่ยอมให้จบฮาเร็มกว่าทรูสตาร์ คือถ้าคนเขียนจะจบฮาเร็มเราก็โอเค เพราะสถานะแต่ละคนมันโอเคพอ แต่พอดีเรือหนึ่งแล่นฉิวแบบเบลอๆ ก็เอานะ เหมือนปล่อยเขาทำแต้มไปโดยอีกสองคนยังไม่รู้เรื่อง ท่านแม่ทัพนี่เราแทบจำไม่ได้ ส่วนท่านมหาฯ นั้นก็มาแบบตลกแล้วหักมุมดราม่าเอง

แต่ชอบวิธีการที่นายเอกจัดการกับอีกสองคนในระดับหนึ่งนะ ถึงตรงท่านแม่ทัพมันจะซ้ำก็เหอะ (เพราะเคยพูดไปแล้ว) แต่รวมๆ คิดว่าบอกไปให้มันชัดๆ ดีกว่า ถึงอย่างนั้น ความรักของอีสองคนที่เหลือคือเวิ่นๆ งงๆ

เอาว่าในส่วนของสตอรี่เรามองว่าถ้าจะย้วย Slice of Life ทรงนี้ควรต้องหื่นตั้งแต่เล่มแรกไปเลย หื่นกระหน่ำกลบทุกสรรพสิ่ง เนื้อเรื่องไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับชั้นนน~♪ 

ตอนเห็นเรต 21+ ข้างเล่มก็คาดหวังอะไรกว่านี้ ในเรื่องนี้มันมีอะไรที่ต้องการวัยวุฒิของคนอายุ 21 ด้วยเราะ OTL ยั่วกันอยู่นั่นอะพวกแก๊ 555555+

มารู้สึกว่ามันเป็น 21+ เพราะชื่อท่วงท่าของท่านราชครูนี่แหละจ้ะ *กราบ ชอบชื่อ ล้ำ*

พอดีปราชญ์กู้เนี่ยเรื่องมันยังหลอกตาด้วยความเหมือนจะการเมือง (ให้ได้แค่เหมือนจะ) แต่พอเรื่องนี้ไม่มีเกราะกำบังตรงนั้น มันเลยเห็นความหลวมของตัวละครกับความย้วยของเนื้อเรื่อง จริงๆ ถ้าเล่าทั้งหมดเล่มครึ่งให้ได้ด้วยความหนาครึ่งเล่มแรกแล้วโปะด้วยครึ่งเล่มหลังของเล่มสองนี่ว่าจะสมดุลกว่านี้

ฉากท่านราชครูทึ้งหัวตัวเองนี่ประทับใจนะ ตรงฉากจะลากันนี่ก็มีน้ำตาหน่อยๆ 

เฉลยตอนจบที่เวียนว่ายตายเกิด + ทำไมจบแฮปปี้ได้นั้น...อันนี้ก็โอเคแหละ หวังอะไรที่ว้าวกว่านี้มันเป็นไปไม่ได้อะนะเพราะเรื่องไม่ได้ปูมา เท่านี้ก็เอาล้าว

สรุปคือน่ารักดี ย้วยหน่อย

แต่ถึงกระนั้นเราก็ยังคงความโอ่อ่าผ่าเผย ใช้ชีวิตต่อไปได้

เป็นแกนเรื่องที่ดีจะตายไป

.

.

.

.

.

แถมนิด ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง

งงกับยศนิดหน่อย ตอนแรกสมองไม่ทำงาน นึกอยู่ตั้งนานว่าหวงตี้แปลว่าอะไร (เออ นึกนานจริงๆ สมงสมองไปหมดแล้ว 5555+) แล้วทำไมมีหวงตี้ หวังเยีย แต่อันอื่นยศทับไทย (ยกเว้นกว๋อกงจุดนึง) 

นี่ตอนเจอท่านอัครมหาราชครูรอบแรกนั่งนิ่งแล้วคิด เอ๊ะ คนเดียวกับราชครูเมื่อกี้มั้ย อ๊ะ ไม่สิ คนนี้แซ่ซู...ก็มึนงงราวๆ นี้อยู่พักนึง