คือพอดีว่าไม่ได้อ่านเรื่องย่อก่อนอ่านเล่ม เจอแล้วก็เลยเออๆ ออๆ งงๆ งวยๆ ใครเป็นอะไรกันเล็กน้อย แต่อย่างที่บอก ภาพมาค่ะ ภาพมา

จนจบก็ขอขนานนามว่า "คำสาปฟาโรห์แห่งจงกั๋ว"

หลักๆ คือนางเอกย้อนไปในยุคชุนชิวจ้านกว๋อ ไปเจอท่านอ๋อง (หวัง) แล้วก็รักกัน จบ. 

รวมๆ สำหรับเราวัตถุดิบมีดีเยอะมากกกกกก แต่เขียนไม่สนุก ตัวละครมีส่วนที่แบนๆ แทบทุกตัวเลย 

อย่างฉู่หวังพระเอกงี้ บทรักก็รักเมาๆ แบบ อะ รักแล้วจ้ะ (ตู: หา) 

เข้าใจจังหวะความรักที่เขาพยายามนำเสนอนะ แต่อ่านแล้วไม่อิน ไม่รู้สึกว่าทำไมฮีต้องรักจนคลั่งขนาดนี้สักเท่าไหร่ (เข้าใจน่ะส่วนนึง ไม่อินก็อีกส่วนหนึ่ง)

ด้านการเมืองก็ไม่มีอะไร วัฒนธรรมอ่านแล้วเฉยๆ นี่ว่าถ้าคนชอบตัวหนังสือหรือดีเทลเยอะๆ ดูแล้วมันบรรทัดแน่นดีอาจจะชอบตรงจุดนี้ นี่อ่านแล้วเฉยๆ ไม่ได้มีอิมแพ็กอะไรกับเนื้อเรื่องหรือตัวละคร จะว้าวก็ว้าวแบบเลเวลคำสาปฟาโรห์

ยิ่งจุดแบบใส่เรื่อง 'บังเอิญ' ให้นางเอกแก้ ยอดหญิงโคตร คือเขียนเนียนในระดับหนึ่ง ไม่ซูจนน่าเกลียด แต่อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความพยายามชูนางเอกให้กับคนยุคโบราณ นี่มันคำสาปฟาโรห์

อ่านแล้วคิดถึงหมี่เยวี่ยหลายจุด จริงๆ เรื่องชื่อเรียก สกุลอะไรนี่พอเข้าใจขึ้นเพราะหมี่เยวี่ยเลย lol

ช่วงเล่มสองนี่พลิกรัวๆ อีกนิดจะอ่านข้ามแล้ว ก็ยังคำสาปฟาโรห์อะ 

ฉากหวานๆ นี่อ่านแล้วก็เขินๆ นะ เขินแบบพลิกทิ้งอะ 55555+ 

แต่ก็มีตัวละครหลายตัวเล่มนี้ที่มีมิติขึ้น...ตึ๋งนึง

รวมๆ ไม่ใช่นิยายแย่ แต่เขียนแล้วไม่สนุก อ่านจบแล้วจบกันไป ไม่มีตรงไหนที่ติดใจจนต้องจำไว้...อ้อ ตรงเครื่องร่อนน่ารักดี กับฉากทำกับข้าว คอเป็ด ปลานึ่ง...ฉันแค่หิวตอนอ่านปะวะ 

อ้อ ชอบตอนตั้งชื่อฉางซากะตอนยอดธนูโผล่มา กับตรงฝานจีที่ว่าดี แค่นั้น

สรุปคืออ่านไปก็คิดถึงคำสาปฟาโรห์ตลอดเวลา 

ตอนนางเอกโดนลักพาตัวนี่แบบหลุด "แครอล" ออกมาเลย 55555555+ 

เล่มหนา แต่ดึงเราไม่อยู่ เล่มสองนี่เลเวลอ่านแล้วไม่เข้าใจว่าทำไมไม่จบสักที OTL