กาลครั้งหนึ่ง...

เด็กสาวผมสั้น สวมเสื้อสีขาว เมื่อเผยยิ้มทำให้เห็นรอยขีดจาง ๆ สีชาดที่ข้างแก้ม 

เธอกำลังล่องลอยไปในอวกาศอย่างไร้จุดหมายท่ามกลางกลุ่มดาวเพอร์ซีอัส

เธอล่องลอยออกไปไกล ถูกชนจากหินอุกกาบาต จนร่างกายได้รับบาทเจ็บสาหัส

มือข้างขวาที่เธอใช้มันเขียนอย่างตั้งใจ เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและบาดแผล

ส่วนมือข้างซ้าย ในตอนนี้มันกลับทำหน้าที่ช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้นไม่ได้อีกแล้ว

เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เด็กสาวบอกกับตัวเอง 

เด็กสาวแก้มแดงเริ่มหมดหวัง เวลาชีวิตของเธอถูกบั่นทอนไปเรื่อย ๆ เพราะพิษของบาดแผล

ไม่เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวของความหวัง

จนกระทั่ง... ในตอนที่เธอได้รับภารกิจให้กลับมาสำรวจโลกอีกครั้ง

เสียงคลื่นซู่ซ่าเข้ากระทบที่ข้างหู ก่อนสัมผัสเย็นยะเยือกค่อย ๆ ไตร่ระดับขึ้นมาครอบงำบนตัวของเธอ

แสงสว่างวูบวาบบนผืนฟ้าสีน้ำเงินเริ่มปรากฏ “อธิษฐานสิ”

 “คะ?”

“รีบอธิษฐานก่อนฝนดาวตกจะหายไป” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับมองไปบนท้องฟ้า

“คงไม่สมหวังหรอกค่ะ หนูไม่อยากอธิษฐาน หนูไม่อยากคาดหวังกับคำอธิษฐาน และหนูก็ไม่ได้เตรียมใจที่จะผิดหวังด้วย” เด็กสาวเอ่ยเสียงเรียบด้วยท่าทางประหม่า

นานมากแล้ว ที่เธอได้ลองคุยกับคนแปลกหน้าบนโลก

“ทำไมถึงหมดหวังล่ะ รู้หรือเปล่า ฉันคือเจ้าชายผู้ที่เสกฝนดาวตกเจมินิดส์ลงมาให้ผู้คนบนโลกอธิษฐานกัน“

”หนูไม่รู้จะอธิษฐานอะไรจริง ๆ ค่ะ“

เจ้าชายท่าทางอบอุ่นจ้องเข้าไปในตาของเด็กสาวราวกับหลุดเข้าไปในภวังค์ 

“เอาแบบนี้ไหม แผลที่มือเธอ... ฉันลบมันให้ได้นะ“

ทันทีที่นิ้วเรียวสีขาวราวเกล็ดหิมะสัมผัสลงบนบาดแผล เด็กสาวกลับหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“เจ็บหรือเปล่า ขอโทษนะ“

ใช้เวลาไม่นานนัก เด็กสาวจ้องมองรอยบนแขนที่ค่อย ๆ จางหายไปเรื่อย ๆ 

แต่มีอยู่บาดแผลหนึ่งที่พยายามจะลบเท่าไรก็ลบไม่ออก 

”ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องลบก็ได้ ขอบคุณนะคะ”

“ฉันลบรอยแผลให้เธอแล้ว ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม“

”ไหนว่ารักษาให้ฟรีไงคะ“

“เพียงอย่างเดียว... ขอแค่เธอคุยกับฉัน ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้”

เด็กสาวครุ่นคิดกับตัวเอง เปิดใจบ้างก็ดี หวังว่าครั้งนี้จะไม่ต้องผิดหวังอีก

“ตกลงค่ะ”

เจ้าชายเผยยิ้มพระจันทร์เสี้ยวออกมา พร้อมกับรอยบุ๋มข้างแก้ม เด็กสาวใช้สายตาสำรวจใบหน้าอีกฝ่าย

ก่อนที่เธอจะเผยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก

“ทะเลสวยนะ คิดเหมือนกันหรือเปล่า”

“ฉันชอบโลกใบนี้มากเลย เธออยากได้ไหม? ฉันให้” 

เจ้าชายแบมือสองข้างออก เลื่อนมาสัมผัสบนหน้าอกของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะกำมือและยื่นออกไปในระดับสายตาของเด็กสาว 

เธอแบมือรับมันไว้ ..ไม่ปฏิเสธ ทำให้เกล็ดน้ำแข็งสีขาวจากเจ้าชายติดมือเธอกลับมาด้วยโดยไม่รู้ตัว

และเธอก็ไม่รู้ตัวด้วยว่าอีกหนึ่งแผลที่ยังคงหลงเหลืออยู่ กำลังบีบรัดและเริ่มมีเลือดไหลออกมา 

“ขอบคุณนะคะเจ้าชาย ชีวิตหนูมีความหมายขึ้นเยอะเลย”

“อย่าเอ่ยคำว่าเจ้าชายเลย ได้โปรดมองข้ามก้อนหินก้อนหนึ่งไปเถิด ฉันเองก็คือคน เหมือนกับเธอนั่นแหละ“

เวลาที่แสนมีความสุขมักผ่านไปเสมอ เด็กสาวลุกขึ้นท่าทางเร่งรีบ คว้ากระเป๋าสะพายสีดำก่อนจะกล่าวคำลาตามมารยาท

“หนูต้องกลับแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ“

”เดี๋ยวสิ...“ เจ้าชายเอ่ยรั้งเธอไว้

“ถ้าฉันอยากคุยกับเธอบ่อย ๆ ต้องทำยังไง”

“งั้นเรามาเจอกันที่นี่ทุกวันพุธหลังสองทุ่มก็ได้ค่ะ” เด็กสาวเอ่ย พร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง 

ช่างน่าประหลาดใจ รอยยิ้มบนใบหน้าสีแดงก่ำ เผยความสดใสจากใจเด็กสาวที่เก็บเอาไว้ตลอดสิบเจ็ดปี

ไม่มีสายตาคู่ไหนได้จับจ้องมาก่อน

รวีปรากฏขึ้นสู่ฟ้า เด็กสาวเอาแต่มองดาราในความฝันทุก ๆ วัน 

ดาราส่องสว่างตระการตาทั่วฟ้า เธอเอื้อมมือเข้าไปไกลเรื่อย ๆ จนนิ้วเรียวเกือบสัมผัส

แสงสว่างวูบวาบระยิบระยับ เธอมองแสงสว่างที่กระทบลงบนผิวสีน้ำผึ้ง 

ความสวยงามระยับตา แสงนวลสีเหลืองตรงหน้า เธอหลงใหลกลุ่มดาราเข้าแล้ว

คืนนี้พระจันทร์โคจรเข้ามาใกล้โลก เธอสาวเท้าก้าวข้าวไปข้างหน้าบนทางขรุขระอย่างไร้จุดหมาย

ท่ามกลางตึกที่สูงชะลูดเสียดฟ้า เธอยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ โดยหวังที่จะพบใครสักคน

เงาจาง ๆ ของชายหนุ่มคุ้นตาขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เธอพยายามจ้องเข้าไปที่ชายหนุ่มคนนั้น

เจ้าชาย... เธอยิ้มในใจในระหว่างที่กำลังบรรจบเข้าหากัน

เธอพยายามเอื้อมมือเข้าไปสัมผัสดวงดาว เพียงเสี้ยววิที่เธอได้สบตา เส้นขนานก็ปรากฎเด่นชัด

เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะถูกคลื่นของน้ำทะเลกระทบเบา ๆ เธอยิ้มเมื่อเห็นภาพจาง ๆ ของเจ้าชายนั่งอยู่ใกล้ตัว

“เรื่องปรกติ ฉันเป็นเจ้าชาย ต้องรู้จักทุกคนเป็นเรื่องปรกติ”

“ไหนเจ้าชายเคยบอกไงคะ ว่าอยากคุยกับหนูบ่อย ๆ แล้วทำไม...“

“คุยแล้ว รู้จักแล้วไม่ใช่เหรอ?” เจ้าชายน้ำเสียงอบอุ่น ตอนนี้กลับเย็นยะเยือกเหมือนกับน้ำแข็ง

“แต่หนูยังมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเจ้าชายเยอะมากเลยนะคะ”

“ลืมไปหรือเปล่า ว่าฉันเป็นเจ้าชาย ไม่ควรสนิทกับใครเป็นพิเศษ มันจะดูไม่ดี” 

“ต่อจากนี้ฉันคงไม่ได้มาที่นี่อีก“

สองมือสองเท้าที่เด็กสาวพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ตอนนี้เธอกลับทำมันไม่ได้แล้วจริง ๆ ไม่แม้แต่จะสามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีก

บาดแผลที่ไม่สามารถลบให้หายออกไปได้ ตอนนี้เริ่มลุกลามไปทั่วทั้งตัว ตอกย้ำเข้าสู่ขั้วหัวใจ

แสงวูบวาบบนผืนนภา เธอภาวนาให้เกิดปราติหารย์ขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เธอเชื่อในฝนดาวตกเจมินิดส์หมดหัวใจ แต่คำอธิษฐานนั้นกลับไม่เป็นจริงเสียแล้ว

เศษจากเกล็ดหิมะในคืนนั้น กำลังครอบงำดาวโลก รอยแตกร้าวเผยขึ้นเรื่อย ๆ ในอุณหภูมิติดลบ

เพียงเสี้ยววินาที โลกใบนั้นแตกสลาย

คลื่นซัดเธอลงสู่ใจกลางมหาสมุทร เธอค่อย ๆ จมหายไปในผืนน้ำนิ่งสีน้ำเงินเข้ม 

เธอลืมตาขึ้นเพราะถูกน้ำทะเลสัมผัสบนผิวเบา ๆ 

ท้องฟ้ามีน้ำเงิน ในขณะนี้มีแสงวูบวาบระยิบระยับตาน่าค้นหา

“อธิษฐานสิ”

...