เกวียนบรรจุลูกธนู อารมณ์เหมือนหน้าไม้ที่ยิงได้คราวละหลายลูก

ของจำลองที่กินพื้นที่ทั้งห้องจัดแสดง
อลังการใช้ได้เลยแหละ

เดินดูทวน ดูหอก ดูดาบไปเรื่อย ๆ

ธงเดินขบวนประท้วงเรียกร้องอิสรภาพ

ชุดทหาร

ลืมบอกไปว่า มิวเซียมจัดแสดงเสื้อผ้า อาวุธของฝ่ายตรงข้ามด้วย พอเห็นเยอะ ๆ เข้าตาก็เริ่มลาย มึนว่าชิ้นนี้เป็นของใครกันแน่ 

นอกจากนี้ สังเกตได้ว่า ของจัดแสดงส่วนหนึ่งจะเป็น copy artifact (จำลองขึ้น) ของจริงเข้าใจว่าน่าจะเก็บไว้ที่ National Museum of Korea อย่างไรก็ตาม อนุสรณ์สงครามเกาหลีก็ถือว่านำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับการต่อสู้ได้ครบเครื่องมาก ละเอียดมาก

จุดน่าสนใจอีกอย่างคือ รูปปั้นจำลองใบหน้าของบุคคลสำคัญ อันที่จริง บางคนมีบทบาทในยุคโบราณซึ่งไม่น่ามีบันทึกถึงลักษณะหน้าตาชัดเจน หรือมีรูปถ่าย รูปวาดแน่นอน รูปปั้นพวกนี้จึงอาจเป็นแค่จินตนาการว่าคนนี้น่าจะหน้าตาประมาณไหนด้วยซ้ำ

ลองคิดอีกแง่ การมีภาพจำช่วยให้ประวัติศาสตร์สมจริงขึ้นมามากกว่าแค่เป็นตัวอักษรในกระดาษ การปั้นรูปจำลองของคนสำคัญยุคโบราณก็คงมี function ประมาณนี้ อันที่จริง ไม่ใช่แค่เกาหลีที่สร้างรูปจำลองแบบนี้สักหน่อย หลาย ๆ ประเทศก็ทำกัน

ตู้จัดแสดงอาวุธยุคสงครามเหนือ-ใต้

เวลาสามชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉัน กับ เจ้ ต้องไปเกสท์เฮ้าส์แล้ว ทั้งที่ยังเดินไม่ทั่วเลยด้วยซ้ำ พวกเราสัญญากันเองว่าเดี๋ยวมาใหม่ มากี่รอบก็ได้ เพราะยังไง ค่าเข้าก็ฟรี

ใช่แล้ว ตึกใหญ่อลังการ ของจัดแสดงเป็นพัน ๆ ชิ้น ที่ต้องมีทั้งค่าดูแลรักษา ค่าซ่อมแซม ค่าน้ำค่าไฟ ค่าจ้างพนักงาน รวมเป็นต้นทุนมหาศาล แต่ไม่เข้าค่าเข้าสักวอน ตอนไปเอาสัมภาระคืน ตู้ล็อกเกอร์ 100 วอนก็คืนเงินให้ แค่ร้อยวอน ประมาณสามบาท อนุสรณ์สงครามเกาหลีก็ไม่เก็บ

การไม่เก็บค่าเข้าชม หมายถึง ทรัพยากรทั้งหมดในนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนควรเข้าถึงได้ เป็นสวัสดิการที่รัฐจ่าย เป็นการดึงดูดประชาชนให้มาเยี่ยมชม

ทั้งที่คุณภาพมิวเซียมเว่อร์วัง มันคุ้มที่จะจ่าย แต่ทำไมมัน จำเป็นจะต้องเป็นของฟรี

ฉันเห็นภาพพ่อแม่จูงเด็ก ๆ มาเดินเล่น ทหารเข้ามาเดินดูด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ โรงเรียนพานักเรียนมาทัศนศึกษา

การกรีดซ้ำบาดแผลเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับเขา ในเมื่ออดีตยังสดใหม่ ความขัดแย้งยังตื่นตัวที่ชายแดน งบประมาณมหาศาลเพื่อการสร้างความทรงจำร่วมกันอาจเป็นปริมาณเงินที่รัฐเต็มใจจ่ายก็ได้