ทันทีที่ทำการหอบหิ้วเจ้ามนุษย์เด็กกลับมาถึงบ้านของตน พ่อมดหนุ่มก็จัดแจงชำระร่างกายที่เปื้อนเปรอะไปด้วยฝุ่นและคราบดินโคลนของเด็กชายด้วยเวทย์ทำความสะอาด เสื้อผ้าขาดวิ่นที่มนุษย์เด็กสวมใส่อยู่เองนั้นก็ถูกเปลี่ยนให้เป็นเสื้อผ้าที่ถึงแม้จะไม่ได้ใหม่สักเท่าไหร่ ทว่าก็สะอาดสะอ้านและไร้ร่องรอยชำรุด

พ่อมดหนุ่มยืนมองเด็กชายในชุดหลวมโคร่ง ก่อนจะค่อย ๆ ย่อตัวลงไปหาเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วยื่นมือออกไปหา

"ส่งมือเจ้ามานี่สิ ข้าจะพับแขนเสื้อให้"

เพราะเขาแยกตัวออกมาอาศัยอยู่เพียงลำพังเช่นนี้ช่วงที่เขาเริ่มเข้าสู่วัยหนุ่ม ซึ่งหากลองนับเวลาดูก็พบว่ามันนานนับร้อยกว่าปีมาแล้ว ภายในบ้านของเขาจึงไม่มีเสื้อผ้าสำหรับเด็กอยู่เลย อย่างเสื้อตัวที่เขานำมาให้มนุษย์เด็กสวมอยู่นี้เองก็เป็นเสื้อผ้าตัวที่เล็กที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถค้นเจอในตู้เสื้อผ้าของตน แดร์เรนคิดว่าพรุ่งนี้เขาอาจต้องไปเยี่ยมเยียนจูเลียน เพื่อนบ้านหลังข้างเคียงเสียหน่อย บางทีเขาอาจจะได้รับความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายเป็นเสื้อผ้าเด็กสักเจ็ดแปดชุด

อ่า...เจ็ดแปดชุดอาจจะมากเกินไป เช่นนั้นเขาขอมาใช้แก้ขัดสักสองสามชุดก่อนก็น่าจะพอ ส่วนที่เหลือค่อยไปหาซื้อเพิ่มเติมเอาเมื่อเขาลงไปยังหมู่บ้านของพวกมนุษย์คราวหน้า อย่างไรแล้วเจ้าลูกมนุษย์นี่ก็ยังพอจะใส่เสื้อผ้าของเขาได้อยู่ และเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนที่จะแบ่งปันเสื้อผ้าของตนไปให้ เพียงแค่การเห็นอีกฝ่ายต้องมาสวมใส่เสื้อผ้าที่ใหญ่เทอะทะเกินร่างกายเด็กนั้น มันค่อนข้างที่จะขัดหูขัดตาเขาเท่านั้นเอง

เด็กชายค่อย ๆ ยื่นมือของตนให้อย่างว่าง่าย แดร์เรนคว้ามันเอาไว้อย่างเบามือ ก่อนจะทำการพับแขนเสื้อที่ยาวเกินไปให้กับอีกฝ่ายอย่างไม่รีบร้อนนัก เมื่อครู่นี้ตอนที่เขาส่งเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายนำไปเปลี่ยน เขาสังเกตเห็นว่าตามร่างกายของเด็กชายนั้นเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและแผลถลอก ดูท่าทางแล้วเจ้าลูกมนุษย์นี่คงมีชีวิตที่ยากลำบากไม่น้อยก่อนจะมาเจอเขา เพราะบาดแผลไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ที่ปรากฎบนเนื้อตัวของอีกฝ่ายนั้นเรียกได้ว่ามีเยอะมากเสียจนผลาญขี้ผึ้งสมุนไพรรักษาที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยในบ้านของเขาไปเกือบหมด

"เจ้ามีนามว่าอะไร?"

พ่อมดหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อจัดการแขนเสื้อทั้งสองข้างนั้นเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว

"โจเอล..." เด็กชายเอ่ยตอบเขาเสียงเบาหวิว ใบหน้าผอมซูบก้มคางแทบชิดอก "เคยมีคนเรียกข้าเช่นนั้น—เมื่อนานมากแล้ว"

"อืม...โจเอลงั้นรึ" ผู้เป็นเจ้าของบ้านพึมพำ มือเรียวสวยเอื้อมไปแตะปลายคางของมนุษย์เด็กตรงหน้า ก่อนจะใช้แรงเล็กน้อยดันใบหน้าเล็ก ๆ ให้เชิดขึ้นจนดวงตากลมคู่นั้นสบเข้ากับสายตาของตน "ยามพูดกับข้าให้เจ้ามองหน้าข้า"

น้ำเสียงนุ่มละมุนทว่าแฝงเร้นไปด้วยอำนาจของผู้เหนือกว่านั้นทำให้แววตาของโจเอลวูบไหว

แดร์เรนคลี่ยิ้ม พลางมองเด็กชายอย่างนึกสนใจ

แววตาเมื่อครู่เป็นเพียงแววตาของคนที่กำลังประหม่า อีกฝ่ายไม่ได้หวาดกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

ดี! นานทีจะได้เจอมนุษย์โง่งมเช่นนี้

"หากเจ้าอยากอยู่ที่นี่กับข้า ก็จงเรียกข้าว่านายท่าน หรือถ้าไม่—" แดร์เรนมองใบหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาวาววับ "ข้าคงต้องกำจัดเจ้าทิ้งเสีย"

"ขอรับ...นายท่าน"

"ดี"

เขาล่ะนึกชอบมนุษย์แบบนี้เสียจริง

[tbc.]

________________________________________

#วิธีดูแลลูกมนุษย์จด