เหตุการณ์ปฏิวัติของเหล่าหุ่นยนต์ได้สิ้นสุดมาซักพักแล้ว
เมื่อมองไปยังสถานที่ต่าง ๆ ตอนนี้ ทั้งมนุษย์และแอนดรอยด์ต่างกำลังปรับตัวในการใช้ชีวิตร่วมกัน
ถึงแม้จะเป็นเพียงการเริ่มต้น แต่ทุกอย่างก็ถือว่าดำเนินไปในทางที่ดีขึ้น
ผู้คนเริ่มปฏิบัติต่อแอนดรอยด์ด้วยความเท่าเทียมอย่างที่ควรจะเป็น และดีเวี่ยนท์ก็พยายามใช้ชีวิตและพฤติกรรมเสมือนมนุษย์
บางส่วนที่ว่านั้น รวมถึงแอนดรอยด์รุ่น RK800 ต้นแบบหุ่นระบบปฏิบัติการสืบสวนที่ได้ชื่อว่าสมบูรณ์แบบที่สุดนามคอนเนอร์ด้วย เจ้าตัวแสบตัดสินใจย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ชายคาเดียวกับผู้หมวดแอนเดอร์สันเป็นการถาวรด้วยเหตุผลที่ว่า สำนักงานไซเบอร์ไลฟ์ไม่ใช่บ้านของเขาอีกต่อไปแล้ว
ผู้หมวดคิดย้อนไปว่าทำไมตอนนั้นไม่ปฏิเสธ
เขาอาจจะเมาอยู่ล่ะมั้ง
ถึงกระนั้น ด้วยลักษณะนิสัยที่ถูกติดตั้งมาตั้งแต่ต้น คอนเนอร์ก็ยังถือว่าเป็นดีเวี่ยนท์ที่ยังคงมีระบบความคิดและการกระทำหลายอย่างค่อนข้างเป็นหุ่นยนต์เมื่อเทียบกับดีเวี่ยนท์อื่น ๆ
ยกตัวอย่างเช่น
การตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่แตะขอบฟ้าทุกวัน มันจะไม่ใช่ปัญหาเลยถ้าคอนเนอร์ไม่มาปลุกมนุษย์หนึ่งเดียวในบ้านให้ตื่นตามด้วย
การแอบวิเคราะห์แฮงค์ด้วยระบบประมวลผลอัจฉริยะในแต่ละช่วงเวลา เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เวลาถูกแก้วตาสีนํ้าตาลเข้มนั่นจ้องมองนิ่งมา มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูกแล้วต้องอารมณ์เสียกลบเกลื่อนทุกครั้งไป
ไหนจะการวิเคราะห์คุณสมบัติของสสารต่าง ๆ ผ่านการลิ้มรสที่แฮงค์ลงความเห็นว่าดูจะเป็นนิสัยที่แก้ยากที่สุดของเจ้าหุ่นตัวนี้ เขาไม่แน่ใจด้วยว่าจะแก้ได้มั้ย
ส่วนสิ่งที่แก้ง่ายที่สุดในตอนนี้เท่าที่ชายร่างใหญ่ประเมินได้ คือ ท่าทางในการพักผ่อน
แอนดรอยด์หนุ่มเคยอธิบายให้ฟังว่ามันคือโหมดประหยัดพลังงาน คล้ายการนอนหลับของมนุษย์
ต่างกันที่หุ่นยนต์อย่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องเอนตัวลงนอน พวกเขาทำเพียงแค่นั่งเฉย ๆ หรือแม้กระทั่งยืน แล้วหลับตาลง แค่นี้ก็ถือเป็นการเข้าสู่โหมดประหยัดพลังงาน
ผู้หมวดตัวใหญ่ไม่เคยมีปัญหากับฟังก์ชั่นนี้
จนกระทั่งกลางดึกคืนก่อน ในตอนที่เขาตื่นขึ้นมาเพื่อจะไปเข้าห้องนํ้า แล้วเจอคอนเนอร์กำลังยืนเข้าโหมดเซฟแบตเตอรี่อยู่ปลายเตียงภายในห้องนอนที่มืดสนิท
ปกติเจ้าหุ่นยนต์พูดมากตัวนี้มักจะรอจนเขาเข้านอนก่อนเสมอแล้วค่อยพักผ่อน และตื่นก่อนทุกวัน เขาจึงไม่เคยพบฉากคล้ายหนังภาพยนตร์สยองขวัญเช่นนี้มาก่อน
ตอนนั้นเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจดังลั่นเสียจนคอนเนอร์ถูกปลุกให้ตื่นพร้อมไฟข้างขมับกลายเป็นสีแดงกะพริบถี่รัว
หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ทางนี้จะเป็นทางที่ใกล้ที่สุด เสียงแหบฟังประหลาดหูกล่าวขึ้นเมื่อพบว่าชีพจรของผู้หมวดเต้นถี่จนเสี่ยงต่ออาการหัวใจวายเฉียบพลัน
เพื่อป้องกันเหตุการณ์แบบนี้อีก แอนเดอร์สันคิดว่าต้องสอนไอลูกหมาตัวนี้ให้นอนหลับแบบคนปกติเสียตั้งแต่ตอนนี้
"คอนเนอร์"
ตัวเลขดิจิตอลบ่งบอกเวลาตีสองสิบสี่นาที
เสียงทุ้มตํ่าเอ่ยออกมาหลังจากกอดอกยืนมองหมาสองตัวเล่นกันอยู่ซักพัก
ร่างในชุดนอนแขนยาวสีดำตัวโคร่งเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ลูบหัวขนาดใหญ่ของเจ้าเซนต์เบอร์นาดนํ้าลายยืด ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินตามเข้ามายังห้องนอน
สายตาของแอนดรอยด์หนุ่มมองผู้เป็นเจ้าของบ้านดึงเขาเดินไปยังเตียงนอนขนาดควีนไซส์ฝั่งด้านในห้อง
"นายนอนฝั่งนี้ไป ฉันจะนอนฝั่งนั้น"
วง LED สีฟ้าวนไปเรื่อยราวกับกำลังคำนวณ
"ผมไปยืนมุมห้องก็ได้ครับผู้หมวด"
"นายกะจะทำให้ฉันหัวใจวายตายให้ได้ใช่มั้ย"
"ผมไม่อยากรบกวนคุณ .. งั้นโซฟาห้องนั่งเล่นน่าจะไม่มีปัญหาใช่มั้ยครับ"
"เลิกพูดมากแล้วนอนซักที"
แก้วตาสังเคราะห์สีนํ้าตาเบนขึ้นมาสบกัน หลุบลงมองเตียงตรงหน้า แล้วช้อนขึ้นมามองอีกครั้ง
ฝ่ามือใหญ่ลูบหน้าตนเองพร้อมเสียงถอนหายใจยาวเหยียด
"นายกล้าเอาอะไรก็ไม่รู้เข้าปาก แต่ไม่กล้านอนบนเตียงเนี้ยนะ"
"แต่นี่คือเตียงของคุณ" แสงสีฟ้าข้างดวงตานั้นกะพริบแบบจับจังหวะไม่ได้
"ฉันอนุญาต แค่นี้พอหรือยัง ?"
พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะพูดต่อแฮงค์ก็จัดการทิ้งร่างใหญ่โตของตัวเองลงนอนทันที
สัมผัสฟูกที่ยวบลงเล็กน้อยทำให้รู้ว่าแอนดรอยด์หนุ่มทำเช่นเดียวกัน
จนกระทั่งข้างกายมีการขยับเขยื้อนอีกครั้ง
เมื่อลองหันไปมอง ก็พบดวงตาใสแจ๋วราวกับลูกหมามองมาพอดี
" .. อะไร ?"
ร่างสังเคราะห์กะพริบตาเล็กน้อย "ต้องทำยังไงต่อเหรอครับ"
ให้ตายเถอะ
ไม่ว่าจะเอาสมองส่วนไหนคิด ก็หาเหตุผลที่คอนเนอร์ถามอะไรโง่ ๆ แบบนี้ไม่ออก
ผู้หมวดเดาะลิ้นด้วยความหัวเสีย
พลิกตัวไปหาไอคนที่นอนตะแคงหันมาอยู่ก่อนแล้ว
เอื้อมมือไปดึงขอบผ้าห่มที่กองอยู่แถวเอว ให้ขึ้นถึงอกอีกฝ่าย ตบลงบนเนื้อผ้าเบา ๆ สองสามที
ก่อนจะเลื่อนมือหนาไปเกลี่ยปอยผมที่ทิ้งตัวลงมาตามแรงโน้มถ่วง
"แล้วก็หลับตาซะ"
แอนดรอยด์หนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย
การทำสีหน้าเรียบเฉยดูจะเป็นเรื่องยากกว่าแต่ก่อนสำหรับคอนเนอร์ เจ้าตัวถึงได้หลุดยิ้มอยู่ในตอนนี้
"เหมือนเวลาผมเข้าโหมดประหยัดพลังงานเลยนี่ครับ"
"ต้องเงียบด้วย" เสียงกึ่งดุเอ่ยขึ้นทันควัน
สิ้นคำพูด บรรยากาศภายในห้องนอนก็เหลือเพียงเสียงฮีทเตอร์ทำงาน และลมหายใจเสียงดังราวกับหมีกำลังนอน
แอนเดอร์สันหลับตาอยู่ซักพักใหญ่ก็ทนไม่ไหว เปิดเปลือกตาขึ้นมองนัยน์ตาใสแจ๋วคู่เดิมนั่นอีกครั้ง
สายตาขยับไปมองกระแสสีฟ้าเรืองแสงไหลเอื่อยอย่างเชื่องช้า
พลันเกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้น
อย่างน้อยเจ้าตัวแสบก็กำลังสบายใจ
"ข้อมูลบอกมาว่า ถ้ากล่าวอวยพรก่อนนอนจะทำให้หลับสบายขึ้นนะครับ"
"ข้อมูลอะไร ?"
"ในอินเตอร์เน็ตครับ" เจ้าของประโยคยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยขณะยังไม่หยุดพูด "เขาบอกว่าจะช่วยให้คนฟังรู้สึกดี ทำให้หลับสบายขึ้น"
"นายไม่ได้หลับ นายแค่เซฟแบตเตอรี่"
เห็นทีถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงโดนชวนคุยจนไม่ได้นอนแน่
เจ้าของเตียงจึงตัดสินใจพลิกตัวนอนหันหลังใส่ดีเวี่ยนท์จอมพูดมากเป็นการตัดบทเสียเลย
คอนเนอร์เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นจึงตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อ
เขาเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนหงาย สายตาจับจ้องไปยังเพดานขาว
แสงสีเหลืองกะพริบอยู่ซักพัก ก่อนจะพลิกร่างกายนอนตะแคงไปอีกทาง
"ฝันดี คอนเนอร์"
จังหวะที่กำลังจะหลับตาลงเพื่อเข้าสู่โหมดประหยัดพลังงาน เสียงทุ้มก็เอ่ยดังขึ้นมาจากอีกฝั่ง
เบาเสียจนแทบกลืนไปกับเสียงฮีทเตอร์
แต่ระบบบการฟังที่ถูกติดตั้งภายในตัวย่อมจับเสียงนั้นได้ครบถ้วน
แอนดรอยด์หนุ่มกะพริบตาในความมืด หลุบตาลง
แสงสีเหลืองข้างขมับค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีฟ้า
"ฝันดีครับผู้หมวด"
เสียงแค่นหัวเราะดังขึ้น
" .. ฝันดีครับแฮงค์"
sean.