หลับตายังเห็น ปิดหูยังได้ยิน หนีไปยังพบเจอ ( ตัวเอง , อดีต ) - me

“ ... forget what is behind, and I struggle for what is ahead.”
‭‭Philippians‬ ‭3:13‬ ‭CEV‬‬ (B)

มนุษย์เป็นเกิด ขึ้นมาตัวเปล่าเปล่า
มนุษย์ดำเนิน เกิดขึ้นอย่างที่มันเป็น
ทุกสิ่งเกิดขึ้น — ตามแต่ ตัดสินใจ ,

ชีวิตเริ่มแรกมาเพียงว่างเปล่า
ชีวิตดำเนิน เกิดขึ้นอย่างที่มันเป็น
ชีวิตเกิดขึ้น — ตามแต่ ตัดสินใจ ,

ใจ ก่อกำเนิด
ใจ ก่อกำหนด
ใจ ก่อให้เกิดสิ่งซึ่งเกิดขึ้น

ตรงนั้น
ตรงนี้
ตรงโน้น — ตามซอกมุมต่างๆของชีวิต

บ่าของชีวิต
นานวันขึ้นมันยิ่งมากเข้าด้วยสัมภาระ
หากขึ้นเขาก็คงลำบากยากพอดู
ไหนจะหนทาง
ไหนจะสัมภาระ
หากลงเขาก็ว่าไปอย่าง
หากมีลูกหาบก็คงดี

แต่หากตัวคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเช่นนั้นเล่า ?

ถึงเวลาที่ใจต้องตัดสิน
ว่าจะเก็บอะไรไว้แล้วไปต่อ

ถึงคราวนี้
ชีวิตก็บอกว่าจำเป็นแล้ว
ที่จะต้องแบกรับน้ำหนักเพิ่ม
จากหนึ่งเป็นสองจากสองเพิ่มไปจนเป็นสิบ
มากขึ้นตามบ่าที่ขยาย
ตามกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งขึ้น

ของที่เคยหนักมาก วันนี้อาจเบาหวิว
เพราะบ่าที่แข็งแกร่งกว่าวันที่แล้วมา

วันเวลาสอนให้รู้ว่า
เราจะแข็งแกร่งขึ้น ( แม้ไม่ได้มีใจที่จูงไปให้อยากจะแกร่ง — แต่ชีวิตมันแบบนั้น ธรรมชาติเป็นแบบนั้น )
และวันเวลาก็สอนให้รู้ด้วยเช่นกันว่า
อะไรที่ควรเก็บไว้ ให้อยู่ข้างกาย ใกล้ชิด
อะไรที่ควรทิ้งลืม ไม่หันไปมองอีก
อะไรที่ควรเก็บไว้ในซอกความทรงจำ
รอวันสลายไป ...

ตัดสินใจ
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ย้อนกลับไม่ได้
เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้น โทษใครไม่ได้

พระเจ้าให้ชีวิต
ให้สิทธิที่จะหายใจ
มนุษย์คือผู้ตัดสินใจ
จะอยู่อย่างไร
ในร่างกายที่ได้มาเปล่าๆ

จะอยู่อย่างไร
ในชีวิตที่ได้มาเปล่าๆ

จะทุกข์หรือ
จะสุขหรือ
จะมีค่าหรือ
จะไร้ค่าหรือ
อยู่ที่ตัดสิน ‘ใจ’

คุณค่าไม่ได้อยู่ที่ ‘ฉัน’ เป็นคนสำคัญหรือไม่
คุณค่าไม่ได้อยู่ที่ ‘ฉัน’ ดีเลวแค่ไหน
คุณค่าอยู่ที่ฉันมีชีวิตด้วยความรักต่อ ‘ตัวเอง’ มากแค่ไหน — เมื่อรู้จักรักตัวเองแล้ว

การรักคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไป
ไม่ใช่ที่ต้องฝืน เสแสร้งหรือแกล้งเป็น ,

( ทั้งเรื่องรักและเป็นคนที่ดี )

หากรักคนอื่นเป็นเรื่องยากสำหรับ ‘ฉัน’
จะหวังอะไรให้ใครมายื่นรักหมดหัวใจ ; ทุกคนต่างต้องรักตัวเองก่อนทั้งนั้น นั่นคือสิ่งซึ่งควรเป็นก่อน

หากเขาไม่รักตัวเอง
แล้วบอกว่า ‘รัก’ เรา จะพิสูจน์ได้หรือว่าจริงแท้

เมื่อ ‘ฉัน’
เริ่มลองรักตัวเอง ด้วยความจริงจากใจแล้ว
ฉันคนนี้ จะตั้งตา รอคอย ดู รอ ว่า ชีวิตจะเดินไปอย่างไร

ขอโทษตัว ‘ฉัน’
ที่ร่ำเรียนวิชา แสวงหามากมาย
แต่ไม่เลยที่จะเรียนรู้วิธี ‘รักตัวเอง’

ขอโทษตัว ‘ฉัน’
ที่เอาอกเอาใจ แสวงหาความรักจากคนมากมาย
ทั้งที่มือที่ใกล้ที่สุด เป็นมือฉันเอง
หูที่ใกล้ที่สุดที่พร้อมฟังคือหูฉันเอง
ถ้อยคำที่ดังที่สุดที่พร้อมจะเป็นกำลังให้มันอยู่แค่ริมฝีปากของฉันนี้เอง —

ทุกอย่างเริ่มที่ ‘ฉัน’ — แต่ทว่า ฉันไม่ใช่พระเจ้าผู้สร้างชีวิตนี้ เช่นนั้นแล้ววันเวลาได้สอนให้ฉันรู้ว่า ฉันไม่สามารถรู้ได้ ทำได้ พูดได้ หากปราศจากพระเจ้าผู้สร้าง เป็นอยู่และในชีวิตฉัน ฉันเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ มีกำลังเพียงเล็กน้อย มากมายที่ไร้ซึ่งตัวเองจะเข้าใจได้

โปรดเถิดพระเจ้า
สอนฉันให้รัก ; ลืมทั้งสิ้นทุกสิ่ง วางทั้งสิ้นที่เคยแบก ขอให้เรียนและรู้ว่า สิ่งใดที่จะแบกไปด้วย ในชีวิตที่เหลือนี้

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น