ชื่อเรื่อง: ตำนานรักบุปฝาแดง
ผู้แต่ง: LuaAimei
ภาพปก: Renmalis
สำนักพิมพ์: Deep Publishing

คำโปรยหลังเล่ม

ห้าพันปีก่อน มีดอกไม้สีแดงงอกขึ้นมาในวิมานเบิกอรุณ

ห้าพันปีต่อมา ข้าบำเพ็ญจนสามารถกลายร่างเป็นเซียน

บุคคลแรกที่ข้าได้เห็นก็คือเขา ‘ซวี่หนาน’ เทพสงครามแห่งแดนสวรรค์

เขาคือเทพบรรพกาลผู้อุบัติขึ้นมาจากพลังของฟ้าดิน

ทั่วทั้งสามภพ ยามกล่าวถึงเทพสงคราม ไม่มีผู้ใดไม่เลื่อมใส ไม่มีผู้ใดไม่ครั่นคร้าม

แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุอันใด เขากลับเร้นกายอยู่ในวิมานมานานหลายหมื่นปี

เขาตั้งชื่อให้ข้าว่า ‘เสี่ยวเฟย’ ให้ที่พักพิงแก่ข้า ยอมให้ข้าเรียกเขาว่าซือฝุ
เซียนบุปผาอย่างข้าจึงกลายมาเป็นศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของเทพสงคราม
เขาคอยปกป้องข้ามาหนึ่งร้อยปี ข้าจึงได้รู้ตัวว่าข้ารักเขา
ทว่าในใจของเขากลับมีเพียงเงาของคนผู้หนึ่งที่จากไปเนิ่นนานแล้ว
ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ
ต้องมีสักวันที่ภาพสะท้อนในดวงตาของเขาจะเป็นข้า...ไม่ใช่ ‘อาหง’ ผู้นั้น!

เม้าท์มอยหลังอ่านกัน!

      สำหรับใครที่กำลังมองหานิยายดีๆที่มีเพียงเล่มเดียวจบแต่หนาจุใจเราขอแนะนำเรื่องนี้เลยค่ะ (ถึงแม้ว่าจะแอบอยากให้มีตอนพิเศษเยอะกว่านี้นิดนึงก็ตาม คู่นี้คือน่ารักจริงงง ><) โดยจะเป็นแนวเทพเซียนโบราณ แฟนตาซีสุดๆ ภาษาก็สวยละเมียดละไมมาก รวมๆคืออ่านเพลินดีค่ะ แม้ว่าตอนหลังๆจะมีซีนหน่วง ดราม่านิดนึงจนน้ำตาเราไหลปริ่มปวดตับไปบ้างแต่สุดท้ายก็จบแฮปปี้มีความสุขน้า

      เปิดเรื่องมาที่พระเอก 'ซวี่หนาน' เทพสงครามไร้พ่ายผู้เก่งกาจเป็นที่นับหน้าถือตาในสวรรค์ แต่แล้วก็มีเหตุการณ์สะเทือนใจหนึ่งเกิดขึ้นกับเขา ทำให้พระเอกเอาแต่กักตัวเองอยู่ในตำหนักไม่ออกไปไหนราวกับตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง วันๆก็เอาแต่นุ่งขาวห่มขาว รดน้ำพรวดดินแปลงดอกเชียนรื่อหง ว่างเมื่อไหร่ก็มักจะมานั่งทอดอารมณ์อย่างเศร้าหมองอยู่หน้าหลุมศพปริศนาป้ายหนึ่งที่ไม่สลักแม้เพียงชิ่อ ปากก็พร่ำเรียกแต่ 'อาหงๆ' อยู่นั่นแหละ ราวกับอยากให้คนๆนั้นกลับคืนมาหาตนซะเต็มประดา แต่แล้ววันหนึ่งดอกเชียนรื่อหงที่เพียรเฝ้าดูแลดอกเล็กๆดอกหนึ่งก็พลันสำเร็จเป็นเซียนบุปผาขึ้นมาตนหนึ่ง พอซวี่หนานเห็นใบหน้านั้นก็ถึงกับตะลึงงัน เพราะเซียนดอกเชี่ยนรื่อหงตนนั้นช่างมีใบหน้าที่เหมือนกับ 'ใครคนนั้น' เสียเหลือเกินราวกับโขกพิมพ์เดียวกันมา พระเอกจึงนำตัวเซียนบุปฝากลับมาดูแลที่ตำหนักเป็นอย่างดี รวมทั้งรับเป็นศิษย์เอกเพียงคนเดียวอีกด้วย ทั้งๆที่ตัวเองเมื่อก่อนไม่เคยคิดจะรับศิษย์เลยซักนิด (แม้ว่าจะมีคนที่อยากเข้าฝากตัวเรียนวิชามากมายกับเทพบรรพกาลผู้เก่งกาจองค์นี้ก็เกอะ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมถึงเง็กเซียนฮ่องเต้ด้วย!!)

ดอกเชี่ยนรื่อหง หรือ ดอกบานไม่รู้โรย

      นายเอก 'เสี่ยวเฟย' ที่ได้รับความเอาใจใส่ดูแลปกป้องสารพัดและได้รับการปฎิบัติอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษจากซวี่หนาน นานวันเข้าก็หวั่นไหวและเริ่มรู้ตัวว่าแอบชอบพระเอกซึ่งเป็นอาจารย์ของตัวเองเข้าให้แล้ว (ตั้งแต่ตอนต้นๆเลย นายเอกคือพวกที่รู้ใจตัวเร็วมากกก) จึงได้แต่คอยวนเวียนอยู่ข้างๆซวี่หนาน หวังอาจารย์ของตนจะมีใจรักกลับคืนมาบ้างในซักวันหนึ่ง ฟีลประมาณ 'ข้าอยู่ตรงนี้น้าาา อาจารย์รีบหันมามองข้าบ้างสิ' แต่จนแล้วจนรอดสิ่งที่เสี่ยวเฟยเห็นจากภาพสะท้อนในดวงตาของซวี่หนานที่เปี่ยมไปด้วยความรักกลับเป็นใครคนหนึ่งที่ชื่อ'อาหง'นี่สิ! แต่ช่างเถอะ...เสี่ยวเฟยจะสู้ชีวิตและเดินหน้าต่อ ซักวันเขาจะดีดอาหงคนนั้นทิ้งไปแล้วซวี่หนานจะต้องรักเขาแค่คนเดียว!

      ขอบอกเลยว่านายเอกเรื่องนี้สตรองและแซ่บมาก มีอาวุธประจำตัวคือแส่จากเผ่ามารฟาดวนไปสวยๆเลยค่ะซิส>< พออยู่กับพระเอกที่ไรก็คือเด็กน้อยน่ารักจอมดื้อแต่ก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังน้า ซวี่หนานก็อวยแถมสปอยเจ้าเด็กมันสุดๆ ใครมาแกล้งรังแกแม้แต่ปลายเล็บงี้ไม่ได้เลยนะเป็นต้องออกจากตำหนักมาโบกหัวคนทำตลอด555 หรือตอนเจ้าเด็กมันงอแงอยากลองกินอาหารฝีมืออาจารย์ พระเอกก็เข้าครัวไปทำด้วยความตั้งใจแน่วแน่แต่ลืมไปไงว่าตัวเองทำอาหารไม่เป็นจนเกือบทำครัวพังแน่ะTT คือทุ่มเทสุดไรสุดเพื่อเธอคนเดียวเลยนะเออ

Talk: นิยายเรื่องนี้ยังมีเรื่องแยกที่เป็นจักรวาลเดียวกันอยู่อีกเรื่องนะคะ ชื่อเรื่อง 'พันธสัญญาจิ้งจอก' ค่ะสนุกมั่กๆ>-< แต่จะอ่านแยกก็ได้นะ อ่านรู้เรื่องไม่มีปัญหาแน่นอน สำหรับวันนี้ขอตัวลาไปก่อนค่ะ ไว้วันหลังจะมารีวิวใหม่