หลังจากเที่ยวแบบ ทริปวันเดียวจบ วันต่อมาเราก็เข้าเริ่มฝึกงาน อันที่จริงมหาลัย หรือ สถาบันที่เราเรียนอยู่นั้นมีการฝึกงานตั้งแต่ ปี1 แล้ว เราไม่มีปิดเทอมใหญ่หัวใจว้าวุ่นหรอก 

       ปี 1 เรียน 6 เดือน ฝึกงาน 7-11 วิศวะฝึก 3 เดือนเท่านั้น ทุกคณะในสถาบันโดนหมดนะ เพื่อให้นักศึกษาได้เรียนรู็ระบบการทำงาน ตั้งแต่ล่างสุด ได้ทำทุกอย่างในร้าน ได้เจอคนหลากหลายประเภท ได้รู้ว่าชีวิตการทำงานจริงมันเหนื่อยขนาดไหน กลับมาเรียนต่อ

       ปี 2 ฝึกงานที่เกี่ยวข้องกับสายงาน 6 เดือน เป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่า ชอบไม่ชอบอะไร อยากทำงานด้านไหนในสายงานนี้ แล้วก็ได้รู้ว่า เรียนกับทำงานจริง ต่างกันสุดๆไปเลย แล้วกลับมาเรียนยาว

       ปี 3 ฝึกงานเวียดนาม 3เกือบๆ 4 เดือน ส่งโปรเจคปี 3  

       ปี 4 ฝึกงานต่อกับบริษัทที่ไทย 8 เดือน เตรียมโปรเจคจบปี 4 

       เอาละ ชักจะยาว เราจะโฟกัสที่ ปี 3 นะคะ โดยเราได้ฝึกงานที่ บริษัทแห่งหนึ่งที่คล้ายๆกับสถาบันเรา โดยเขาก็เปิดมหาลัยเป็นของตัวเองเช่นกัน เราไปในตำแหน่งของ Tester ที่เทสโปรแกรม นี่คือออฟฟิศ มีน้ำกดดื่มฟรี มีขนมขาย

       ในเรื่องของการฝึกงาน ผ่านไปได้ด้วยดี เพียงแต่ก่อนไปพวกเราติวเรื่องภาษาอังกฤษไป แต่เราลืมนึกไปว่า สำเนียงแต่ละที่ไม่เหมือนกัน ช่วงแรกงงมากพูดอะไรนะ สะกดได้ไหมคะ หลังๆชิน ฟังรู้เรื่องจ้า เลยไม่มีปัญหาอะไร เทสโปรแกรมจบวันต่อวัน 

     เราจะขอจบเรื่องงานไว้ตรงนี้ ทีนี้ เราจะชวนท่านมารับชมการดำเนินชีวิตของเราดีกว่า 

       ภาพนี้คือรถเมล์ที่เราเกาะไปทำงานทุกวัน บางก็เดินนะ ภาพด้านนอกคือวุ่นวายมาก เสียงบีบแตร รถจักรยานยนต์ที่เต็มไปหมด อะโห่ วุ่นวายสุดๆ แต่สักพักก็อยู่ด้วยความชิน  

       การเดินทางไปเราจะใช้บัตรรถเมล์ที่ต้องซื้อทุกเดือน บัตรก็น่ารักมาก ติดรูปหน้าเราด้วย โครตเกลียดหน้าตัวเอง 55555 ราคาอยู่ที่ 100,000 VND ต่อเดือน ประมาณ 130 บาท

       ความเก๋คือ นั่งได้ทุกสายใน ฮานอย จ้า แต่ต้องโชว์ใบหน้า เขินอ่าาาา 5555

       รถเมล์แน่นมาก และพวกเราสามคนไม่ได้รับอนุญาติให้ขับจักรยานยนต์เนื่องจากมีนักศึกษาฝึกงานชาวบรูไนคนนึงไปเช่ารถจักยานยนต์มาแล้วเกิดอุบัติเหตุจึงถูกส่งตัวกลับบรูไน พวกเราจึงจำต้องโหนรถเมล์ต่อไป 

       แน่นทุกวัน ยืนชิดกันจนได้ยืนเสียงลมหายใจ หูยยย เนื่องจากฝุ่นเยอะมาก ที่นี่จึงต้องใส่แมส มีแมสที่สามารถนำไปซักตากมาใช้ใหม่ได้ด้วย เราเลยซื้อมา เพราะประหยัดกว่าแบบใช้แล้วทิ้ง 

       บางวันก็เดินกลับนะ แล้วแต่อารมณ์ บางที่ก็อยากกินอาหารก่อนกลับหอพัก แล้วอันที่จริงหอพักไม่ไกลจากที่ฝึกงานเท่าไหร่ด้วยละ

        ตึกขาวๆนั่นหอพักที่เราอยู่ ชั้น 18 ที่ตากผ้าก็สูงจนใจสั่น 

จบตอนไว้ตรงนี้ก่อน ตอนหน้าจะมาเม้าเรื่องของกินแปลกๆ

ไว้เจอกันใหม่นะ