น้อนนนนนนนนนนน (หลุดโฟกัสกระจุย)

จนวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคือซากุระจริงๆ หรือเปล่า แต่คิดว่าใช่

สวนซงชานก็เป็นอีกหนึ่งอาร์ตสเปซที่มีชื่อเสียงพอสมควร (คราวก่อนเราไป Huashan 1914 creative park ก็แพทเทิร์นตึกคล้ายๆ กัน) ที่นี่เป็นโรงงานยาสูบเก่าสมัยญี่ปุ่นมายึดเป็นอาณานิคม ตึกภายนอกก็ยังคงแบบเดิมไว้ โถงทางเดินก็รู้สึกได้ว่าคลาสสิก มีนิทรรศการหลายอย่างจัดอยู่ เราก็เดินเข้าไปดูแบบผิวๆ เหมือนเดิม ตรงโกดังเก่าเองก็มีนิทรรศการชั่วคราวของศิลปินมาแสดง เราก็เมียงมองบูธขายตั๋ว แต่เห็นราคาแล้วก็ขอบาย 55555 คือมันก็ไม่ได้แพงหรอกค่ะ 100-150 หยวนอัพ ไม่เกิน 300 ประมาณนี้ แต่เก็บไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า (ขี้งกนั่นเอง)

พอเดินไปจนทั่ว ข้างๆ ก็มีตึกบิดโค้งสูงๆ สวยๆ หน้าต่างกระจกเป็นแพทเทิร์น มีชื่ออย่างหรูหราว่า Taipei New Horizon Shopping Complex กับส่วน The Eslite Spectrum สี่ชั้นล่างเป็นห้างตั้งแต่ชั้นใต้ดินซึ่งเป็นชั้นร้านอาหารกับโรงหนัง ชั้น 1-2 ขายเสื้อผ้า ของใช้ต่างๆ ส่วนชั้น 4 คือเด็ด มันคือร้านหนังสือ Eslite ที่เป็นเชนสโตร์ของไต้หวัน คล้ายๆ คิโนะคุนิยะ ซีเอ็ด บีทูเอส แต่ที่นี่ Eslite (มันอ่านว่า เอสไลท์หรืออีลิท ใครทราบช่วยบอกด้วยค่ะ จำเป็นมากๆๆๆๆ)เนี่ย เราชอบมาก เพราะมีหนังสือหลายประเภท ขอโทษนะ...เยอะชิบหายเลยค่ะ ตกแต่งสวย มีเก้าอี้ให้นั่ง ขายของที่ระลึกด้วย เครื่องเขียน แผ่นเพลง โมเดลของเล่น ครบ

เราชอบเดินดูปกหนังสือ มันสวยอะ คือไม่ใช่ของไทยเราไม่สวยนะ แต่มันไม่หลากหลายแบบนี้อะค่ะ ยิ่งงานที่เป็น นิเทศศิลป์/Communication Arts แบบนี้คนสนใจก็ควรมาดูงานหลายๆ แบบอะเนอะ

หนังสือ 18+ ก็มีจ้า (ที่สนใจเพราะหนังเรื่อง The Handmaiden เลย)
จริงๆ จะซื้อด้วยนะเล่มนี้ ต่อสู้กับตัวเองหนักมาก แต่ก็...ไม่เอาดีกว่า

เดินจนหิวแต่ไม่อยากกินของหนัก ก็เลยลงมาดูที่ชั้นใต้ดิน มีคาเฟ่ ร้านอาหารญี่ปุ่น ร้านก๋วยเตี๋ยวไทย ใช่จ่ะ ชื่อร้านเขียนกันโต้งๆ เลยว่า Very Thai Noodles (เท่าที่เห็นมีหลายสาขามาก) ก็ดูดีมีเครื่องปรุง มีน้ำต้มยำ แต่ตกม้าตายที่ข้างกระจกร้านแปะสติกเกอร์ด้วยฟอนต์ Tahoma เป็นภาษาไทยน่ารักๆ (ลืมแล้ว ไม่แน่ใจ แต่ก็ประมาณนี้)ว่า “อร่อยมาก/มีความสุขมาก”

ผิด!!!! ไม่อร่อย เห็นฟอนต์ก็รู้แล้วว่าไม่อร่อย!!!!!

จริงๆ ก็คงอร่อยแหละ คนกินเยอะเลย แต่อีโก้สูงเลยเดินไปร้านเบเกอรี่ Wu Pao Chun แทน เรามารู้ทีหลังว่าเป็นร้านดังของคนไต้หวันเนี่ยแหละ ถึงว่า คนเยอะทุกครั้งที่มาเลย (สองครั้งเองมึง) เนื่องจากเรากับพี่หวายเป็นขนมปังเลิฟเวอร์กันทั้งคู่ ก็เลยลองโดนกันสองสามอย่าง

แต่ถามว่าได้หยิบอันเบสเซลเลอร์หรืออันซิกเนเจอร์ของเขามั้ยอะ ก็ไม่ 5555

ครัวซองต์ไส้แยมเบอร์รี่ อร่อยดี หวานๆ เปรี้ยวๆ กรึบๆ เนื้อขนมปัง

อยู่ที่นั่นจนกระทั่งบ่ายแก่ๆ เราก็กลับ นั่งใต้ดินข้ามกลับมาที่อนุสรณ์สถานเจียงไคเชก (Chiang Kai-Shek Memorial Hall) ใหญ่โตยิ่งกว่าเมื่อเที่ยงอีกค่ะ ทั้งประตูทางเข้าเอย คอนเสิร์ตฮอลสองฝั่งเอย สวนข้างๆ ก็ร่มรื่นย์ มีลานจอดรถใต้ดิน แถมลานกว้างขนาดตลาดนัดสี่ที่เห็นจะได้ ตลาดในข่าว #ป้าทุบรถ สามารถมาตั้งขายที่นี่พร้อมกันหมดยังได้เลยอะ เหลือที่ให้จอดรถด้วยมั้งเนี่ย ส่วนตัวอาคารเขาไม่ได้ปิด แต่ปรับปรุงข้างนอกอยู่พอดี เราไปก็เจอจีนมุง เกาหลีมุงพอดีเหมือนกันเพราะมาทันทหารเปลี่ยนเวร ลงมาเชิญธงชาติที่กลางลานลง

ตามมาถือถึงนี่เลยเหรอ

น้องมากับคุณแม่มั้ง นับก้าวเวลาขึ้นบันได อี เอ้อ ซาน น่ารักมากๆๆๆๆๆ

เรา: /ยิ้มให้คุณป้า อ่า...เค่ออ้ายยา (น่ารักจัง) 

คุณป้า: /ยิ้ม

แต่น้องขึ้นทีละขั้นๆ ช้า ก็เลยเดินนำขึ้นไปก่อน

น้อง: เจี่ยเจีย... (พี่สาว) /เรียกด้วยเสียงเล็กๆ

แงงงงงงงงงงงงงง นร้องงงงงงงงงงงงงงง นู่ลักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากบีบแจ้มมมมมมมมมมม

ลืมบอกไปว่าที่นี่ก็ไม่ต่างจากฝั่งดร.ซุนเท่าไหร่ เพราะมีกลุ่มนักเรียนมาทัศนศึกษา ลูกเด็กเล็กแดงมาวิ่งเล่น หมาก็มี มีเด็กๆ มัธยมมาซ้อมเต้นกันเป็นนิจ มีวงโยฯ มาซ้อมด้วยอะคิดดู

ชีวิตคนที่นี่เขาก็ดูสงบดีนะคะ มีที่พักผ่อนหย่อนใจทำกิจกรรมได้ ถ้าที่ไทยมีพื้นที่แบบนี้เยอะๆ ก็คงดี แต่ร้อนแน่ อยู่กันไม่ได้

บัตรดอยแปดร้อยบาทที่สนามราชมังฯ ตอนเชิญธงลงตอนเย็น อปป้าไต้หวันสุด คนวิ่งตามไปดูเพียบ

เสร็จแล้วเราก็นั่งรถไฟต่อไปที่แลนด์มาร์กที่ทุกคนต้องเคยมา ตลาดนัดกลางคืนซีเหมินติง (Ximending Night Market) นั่นเอง เขาว่าเป็นสยามของไทเป มีเสื้อผ้า ร้านอาหาร รองเท้า ขนมหวาน สตรีทโชว์ เราก็พยายามจะเดินให้ครบทุกตรอกซอย แต่-งงทางนิดหน่อยเลยไม่รู้ว่าไปครบมั้ย บางซอยก็เดินผ่านแล้วผ่านอีกอีร้านนี้

ขอโทษนะ คิดดีไม่ได้เลยค่า 55555555555555555555 (รสชาติเฉยๆ อย่าไปกิน)

200 หยวนกับเนื้อวัวเผาโรยผงตามชอบ กินให้ไตกับมะเร็งถามหากันปัยเรย

สองร้านต่อไปนี้ ไม่พูดถึงไม่ได้เพราะประทับใจมาก ไม่ได้กินนะแต่ยืนดูเขาทำนานมาก เป็นร้านอาหารนี่แหละอยู่ติดกันเลย รูปแรกเขาทำหอยทอด ขอตั้งชื่อให้ว่า มอหอหอยทอด (=โมโหหอยทอด) เพราะทำแรงมากอีเวง ลื้อโกดใครมาอะ ตีกระทะดังแป๊ะๆๆๆๆๆๆ สาดน้ำมันโครมๆๆๆ สาดยิ่งกว่าสงกรานต์ กลัวแทนคนกินเลยอะค่ะ นี่ไม่ใช่หอยทอดหอยนางรม นี่คือนี่คือน้ำมันทอดแป้ง!!!!

ส่วนเถ้าแก่คนนี้กำลังทำข้าวผัด ดูลักษณะความรุนแรงจากเม็ดข้าวที่กระจุยกระจายอยู่บนขอบกระทะนั่นสิคะ จริงๆ อันนี้ถ่ายตอนทำแรกๆ ต้องดูตอนใส่เนื้อใส่ไข่ ผักต่างๆ ลงไปแล้ว โอโห วัดเส้าหลินเว่อ เคาะตะหลิวเปรี๊ยะๆๆๆๆ ข้าวกระเด้งกระดอนไปหมด บางเม็ดดีดมาใส่เราด้วย ขอตั้งชื่อให้ว่า ข้าวผัดเกรี้ยวกราด โอย สะใจ!!!!!!!!!!!!!!!1

จนต้องบอกลาไปกับวันนี้แล้ว เราก็เดินกลับที่พักกัน เดินได้สบายเพราะอากาศดีแถมไม่ไกลมากด้วย พอทำธุระส่วนตัวเสร็จกันก็ดึกๆ มานั่งเล่นโทรศัพท์จับเข่าคุยเรื่อยเปื่อยเพราะยังไม่ง่วง แต่ด้วยความที่เราไม่ได้นั่งกินเมนดิชอีกแล้วก็เลยหิว เซเว่นแถวที่พักเท่านั้นคือคำตอบ (จริงๆ มีแฟนมิลี่มาร์ทติดทางลงตึกเลย แต่อยากเดินไกล)  

จบบทนี้ด้วยอาหารตั่งต่างในเซเว่นแล้วกันนะคะ กุ้ดไน้

หรูหรา

อร่ามตา

ยอดเยี่ยม

ยิ่งใหญ่

เกรียงไกร

งามวิไล

ไต้หวัน!!!! 

= ขนมปังแพ รสเนยในเซเว่นบ้านเราอันละ 15 บาท แต่เนื้อแน่นเนียนกว่า 15 เท่า

เหล้าพีชและกับแกล้มของเขา

นอน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!