เสียงของไอ้แสบที่คุ้นเคยกันดีดังขึ้นจากด้านหลัง ระหว่างที่ผมกำลังนั่งกอดหมอนแล้วจ้องโซฟานั่งเดี่ยวตรงหน้าเหมือนกับกำลังทำสมาธิตอนเช้าด้วยสายตาอ่อนล้า เพราะดื่มหนักจากปาร์ตี้เมื่อวานแท้ๆเลยถึงได้กลายเป็นคนสภาพแบบนี้

"ผมนั่งด้วยดิ เหยิบหน่อยได้มั้ย"

"เฮ้อ...."

วุ่นวายแต่เช้า...ผมคิด ก่อนจะขยับเก้าอี้เตี้ยไร้พนักพิงถอยมาเล็กน้อยให้มันได้เข้าไปนั่ง

นี่คือ 'กัน' รุ่นน้องโรงเรียนที่ตอนนี้เหลืออีกปีเดียวก็คงจบมหาลัยแล้ว ผมยุ่งๆเหมือนรังนกกับตัวเตีี้ยราวๆร้อยหกสิบในหุ่นนักกีฬาทำให้มันดูตันไปหน่อยแต่นั่นก็เป็นกันที่ผมคุ้นเคยดี

"คนอื่นล่ะครับ" 

กันพูดถามระหว่างที่มือก็คนกาแฟ ไม่สิกลิ่นแบบนี้น่าจะเป็นโกโก้ร้อน ในมือไปด้วย ขาก็ยืดเหยียดเต็มที่เข่าเบียดกับเข่าของผมจนต้องลุกเขยิบให้มันอีกครั้ง

"ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นบนดอยมั้ง เห็นพวกมันคุยกันไว้เมื่อวาน"

"เอ้า ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"มึงตามอะไรใครเขาทันด้วยเหรอวะกัน?"

"โอ้ย ทำไมผมพลาดล่ะเนี่ย"

ผมได้แต่แอบยิ้มมุมปากกับหมอนที่อยู่ชิดคางตัวเอง มันชอบทำตัวบ้าบอแบบนี้ทุกที จะสงสารก็สงสารจะสมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้ามัน

"โห่พี่ ก็น้องเค้าเร้าหรือผม"

ไอ้ห่านี่...หลงตัวเองจริงๆ

"เร้าหรือคืออะไรวะ กูเห็นมีแต่มึงนั่นแหละ มือถือดัง ติ๊งๆๆ ที ก็ดีดเป็นหมาที กลัวเขาหนีไปคุยกับคนอื่นก็บอกกูมาเถอะ"

"โห่พี่ อย่ามาทำรู้ทันได้ป้ะ ทำไมพี่ต้องดักผมทุกทีเลยอ่ะ"

ผมได้แต่ถอนหายใจยาว มือก็ลูบหน้าตัวเองพลางกดหัวตาไปด้วย อาการง่วงล้ายังคงอยู่แต่เพราะเสียงอิดออดตรงหน้าก็เลยพอจะทำให้ตาสว่างขึ้นมาได้บ้างแม้อาการปวดหัวตุบๆที่ขมับจะเข้ามาแทนที่ก็ตาม

"กัน กูรู้จักกับมึงมาตั้งกี่ปีแล้ว"

"หกพี่"

"เออ! ถ้ากูไม่รู้สิแปลก"

ผมวางหมอนใบนิ่มลงบนหน้าตักก่อนจะยืดแขนขึ้นสูงๆ พลางบิดตัวเพื่อไล่อาการหนักๆที่รู้สึกอยู่ให้ออกไป ได้ยินเสียงกันบ่นอุบอิบเบาๆระหว่างซดโกโก้ร้อน ผมก็ได้แต่นึกขำในใจ ไม่ได้ยินหรอกว่ามันบ่นอะไร ผมหันมองไปนอกหน้าต่าง ที่จอดรถของพวกเรายังคงว่างเปล่าอยู่แบบนั้นเหมือนกับตอนเช้าที่ผมตื่นมาแล้วไม่เจอใคร พวกโต้ง เอ๋ยกับจ๋า คงยังไม่กลับมาจากบนดอย ไปนานขนาดนี้ถ่ายรูปเล่นกันสนุกเลยล่ะสิ ผมได้แต่คิด

"เออ พี่ต้อง"

"ว่าไง?"

"พี่ก็เท่ออก ไมไม่มีสาวซักคนเลยอ่ะ?"

คำถามโลกแตก อะไรของมัน ร้อยวันพันปีไม่เคยถาม นึกจะถามก็ถามเหรอวะน่ะ

"ยุ่งอะไรวะมึง"

"อ้าว นี่ผมถามจริงจังนะพี่"

ผมเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วน สายตาของผมที่ควรจะหันหนี ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงได้ยังมองตรงไปที่คนถามเหมือนกับว่าอยากจะหันหนีไปก็ทำไม่ได้ 

"เดี๋ยวถึงเวลาก็มีเอง มึงจะถามทำไมเนี่ย"

"โห่พี่ต้อง... พี่ช่วยผมมาตลอดเลย กับไอ้บีก็หนนึง พอมาน้องกิ๊ฟถึงพี่จะบ่น พี่ก็ยังดาหน้าไปขอเบอร์ให้ผมอีก ผมก็อยากให้พี่มีสาวกับเขาบ้างไง"

น้ำเสียงของกันที่จริงใจทำเอาความรู้สึกของผมตึงยิ่งกว่าเก่า ผมรู้ดีว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยยิ่งกับคนแบบนี้ คนที่ผมเอ็นดูเหมือนกับน้องชายแท้ๆของตัวเอง ในระหว่างแค่ชั่วขณะหนึ่งที่ผมกำลังคิดฟุ้งซ่าน ผมก็ตั้งสติได้ ว่าถ้าผมยังคงฟุ้งซ่านอยู่แบบนี้มันคงจะสังเกตเห็นอาการของผมแน่ๆ หมอนใบใหญ่ในมือผมตอนนี้ถูกฟาดลงบนหัวไอ้กันอย่างแรง

"เอ้าพี่ ทำอะไรเนี่ย" กันหัวเราะ

"ไอ้ห่า มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเลย ไม่ต้องมาทำดีกับกูหรอก"

"ผมอะได้เรื่อยๆ พี่เถอะ ปิ๊งใครเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน"

"เออ ยุ่งกับกูจังเลยเนี่ย"

"พี่ต้อง พี่นี่พี่ชายสุดรักผมเลยนะ ให้ผมยุ่งเถอะ"

"เออ มึงก็น้องชายสุดรักกูเหมือนกันแหละ หายร้อนหมดแล้วมั้งโกโก้มึง"

"เอ้า! นั่นไงจนได้"

เสียงหัวเราะของผมดังลั่น

หลังจากพ้นประโยคคำถามเจ้าปัญหา ตอนนี้ใจของผมไม่ได้อึดอัดเท่าไหร่แล้ว

สายตาของผมตอนนี้ยังคงเฝ้ามองท่าทีของมัน และคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอด

มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องพูด

มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องบอกว่าผมรู้สึกยังไง

ผมจัดการมันไปหมดแล้ว เพียงลำพัง ในใจ

กับความรู้สึกพวกนั้น

ความรู้สึกที่ว่า ผมรักมันมาก จนกลัวมันจะเสียใจที่ผมรู้สึกแบบนี้

ผมจะปล่อยให้มันเป็นไปแบบที่มันอยากจะเป็น.