Title : มุมมืด

Series : Sound the Series

Pairing : ชาผสมกาแฟ

Song : มุมมืด | Ver.หน้ากากอีกาแดง

            [มุมมืด- แมว จิรศักดิ์]

คำเตือน -เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบล้วนๆและอาจทำร้ายตับไตได้:)

++++++++++++++++++

...[เขาและเธออยู่ตรงนั้นเขาและเธอในอ้อมแขนกันและกัน]...

...[ไม่มีที่เหลือ ไม่ต้องการคนอื่น]...

...

..

.

"พี่เอ๊ะ ทอมมีเสื้อมาให้พี่เอ๊ะด้วยนะ สีดำแบบที่พี่ชอบด้วย"

"ชอบใช่ไหมฮะ...ชอบล่ะสิ ยิ้มใหญ่เลย"

"นี้ๆ เดี๋ยวทอมใส่ให้นะ"

...ร่างบอบบางในชุดสีเขียวแก่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด เรียวปากสีระเรื่อแย้มยิ้มสวยอวดฟันซี่น้อยน่ารักน่าเอ็นดู กลุ่มผมสีดำสนิทพลิ้วไปมาตามการโยกตัวอย่างร่าเริง อ้อมแขนบางโอบกอดบางสิ่งไว้อย่างทะนุถนอม ดวงตาใต้กรอบแว่นหยีลงตามขนาดรอยยิ้มบนใบหน้า...แต่แก้วตากลับหม่นแสงไร้แววผิดแปลกจากที่ควร ป้ายสีซีดพันรอบข้อมือผอมบางเขียนกำกับด้วยตัวอักษรสีเข้มเด่นชัด...

 [ผู้ป่วยจิตเวช: พิเศษ]

 อิศรา กิจนิตย์ชีว์

...ดวงตาสองคู่จับจ้องเจ้าของชื่อบนแผ่นป้ายหน้าห้องคนไข้ผ่านกระจกสีใส หนึ่งสายตาจากแพทย์หญิงในชุดกาวน์ยาวและอีกหนึ่งแววตาที่นิ่งเรียบราวไร้ความรู้สึกใดนอกจาก....โหยหาบางสิ่งที่หล่นหายไป

“วันนี้คุณทอม ทำศิลปะบำบัดและครอบครัวบำบัดได้ดีมากเลยนะคะ ให้ความร่วมมือแล้วก็เริ่มจดจำคนรอบข้างได้มากขึ้นด้วย ถือว่าการรักษาเป็นไปได้เร็วกว่าที่หมอคาดการณ์ไว้นะคะ”แพทย์หญิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม รายละเอียดการบำบัดของคนไข้ผู้แสนน่ารักในวันนี้ถูกกลั่นกรองให้ร่างสันทัดตรงหน้าที่มุมปากยกยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ยินสิ่งที่คาดหวัง

“งั้นเหรอครับ แล้วเรื่องของผม...ยังสินะครับ”....รอยยิ้มแห่งความหวังเลือนหายไปอีกครั้ง...และอีกครั้ง..

“ค่ะ หมอขอแนะนำว่าตอนนี้อย่าเพิ่งรีบร้อนให้คุณทอมจำคุณได้จะดีกว่านะคะ ให้ใช้นามแฝงเวลาเข้าใกล้ก่อน เพราะคุณทอมยังเชื่อในแบบของตัวเองอยู่...ถ้าเราไปเปลี่ยนความเชื่อหรือความนึกคิดอย่างกะทันหันจะทำให้คุณทอมเกิดอาการต่อต้านได้”

“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณหมอมากนะครับ”

“คุณทอมจะต้องดีขึ้นค่ะ หมอสัญญา”

“ผมเชื่อครับ...ผมจะรอ”

...คำสัญญาจากผู้เป็นแพทย์เป็นสิ่งเดียวที่เขาร้องขอให้มันเป็นจริง ขายาวพาเจ้าของในชุดกาวน์ก้าวเดินห่างออกไปทิ้งให้เขายืนอยู่หน้าประตูสีเขียวเข้มที่กั้นระหว่างตัวเขาและความจริงตรงหน้า

…[ฉันทรุดลงที่ตรงนี้ ฉันที่มันไม่มีแม้ใครซักคน]…

…[ไม่มีความหมาย หัวใจสับสน ทรมาน]...

...มือหนากำลูกบิดประตูแน่นอย่างตั้งสมาธิ ผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อลดอาการปั่นป่วนในจิตใจเมื่อครู่ให้หายสนิทก่อนจะออกแรงเปิดมันออกอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้คนในห้องตกใจ เสียงเจื้อยแจ้วอันเป็นเอกลักษณ์คือสิ่งแรกที่ลอยมาต้อนรับเขาอย่างเช่นทุกวัน

"ก๊อกๆ...ว่าไง ทำอะไรอยู่ ทอม"

"พี่อีกา!....พี่เอ๊ะ ดูสิฮะ พี่อีกามาหาแหละ"เจ้าของชื่อหันกลับมามองมาพร้อมรอยยิ้มกว้างแสนสดใส ร่างน้อยก้าวลงจากเตียงวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาเขาที่กางแขนรอให้อีกฝ่ายมุดตัวเข้ามาพร้อมกับบางสิ่ง...บางสิ่งที่มีชื่อเรียกว่า [เอ๊ะ] ในอ้อมแขนบางเช่นทุกครั้ง...

“พี่อีกา วันนี้คุณหมอพิมชมทอมด้วยนะ คุณหมอพิมบอกว่าทอมเก่งมากๆ แล้วก็ให้ขนมทอมเป็นรางวัลด้วยนะ!”เสียงใสเอ่ยถึงคำชมจากคุณหมอคนสวยในวันนี้ พรางชูขวดใบเล็กที่อันแน่นไปด้วยนมอัดเม็ดรสหวานให้คนตรงหน้าดูท่าทางที่เรียกให้คนยิ้มยากยกยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู

"งั้นเหรอ สงสัยคนเก่งต้องได้รางวัลเพิ่มหน่อยแล้ว”

“ซูชิร้านโปรดของทอม พี่ซื้อมาให้เป็นเซ็ตเลยนะ รางวัลของคนเก่งวันนี้"มือหนาชูถุงพลาสติกที่สกรีนตราร้านอาหารญี่ปุ่นไว้ชัดเจน กล่องสีแดงสดที่ภายในบรรจุข้าวปั้นหลากรสค่อยๆทยอยออกมาอวดโฉมให้คนตัวเล็กที่จ้องมองด้วยสายตาพราวระยับอย่างดีใจ

"เย้! พี่อีกา ใจดีจังเลย! พี่เอ๊ะ ไปกินซูชิกันเถอะ"

"........."...ไร้เสียงใดตอบกลับจากสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขน

…[ที่ตรงนั้นมันมีแสงมันมีไฟ ที่ตรงนั้นมันเป็นของคนรักกัน]…

…[ที่ตรงนั้นไม่มืดมิด ไม่เงียบเหงา ไม่เดียวดาย ไม่ต้องอยู่เหมือนตายอย่างตรงนี้]…

"กินเยอะๆเลยนะ พี่ซื้อมาเยอะเลย มีแต่หน้าที่ทอมชอบทั้งนั้นเลย"

"ฮะ!...พี่เอ๊ะ กินซูชิกัน"ทอมขานรับคำจากคนตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารโปรด...โดยไม่ลืมชักชวนสิ่งในอ้อมแขนที่ตะแกรงกอดอย่างรักใคร่ให้มาร่วมวงทานอาหารโปรด

“.........”...และเป็นอีกครั้งที่ไร้เสียงใดตอบกลับจากสิ่งในอ้อมแขน

“ทอม....”ร่างสันทัดเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบาอย่างอดกลั้น ดวงตาคมแสนอ่อนล้ามองภาพตรงหน้าด้วยหลากหลายความรู้สึก...ที่เกินจะรับไหว

...รอยยิ้มกว้างราวดวงตะวันแย้มยิ้มให้กับสิ่งในอ้อมแขนน้อย เสียงใสเอ่ยอย่างออดอ้อนกับสิ่งในอ้อมแขนน้อย สัมผัสอบอุ่นจากแขนเล็กมอบให้กับสิ่งในอ้อมแขนน้อย

....ทุกอย่างจากร่างเล็กมีไว้ให้กับสิ่งในอ้อมแขน...ไม่ใช่เขา

...

..

.

เขาว่ากันว่า วันแห่งการสูญเสียมักเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง

...แค่วันๆหนึ่งที่แสนธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่พิเศษสำหรับคนตัวเล็กแสนรัก มือหนายื่นกล่องของขวัญสีเขียวอ่อนประดับด้วยโบว์อันจิ๋ว เนื่องในโอกาสพิเศษที่เรียกว่า[วันเกิด] ของปีศาจน้อยจอมแสบที่แบมือรับเหมือนเด็กประถม

"สุขสันต์วันเกิด ไอ้แสบ อายุจะขึ้นเลขสามก็เลิกดื้อได้แล้วรู้ไหม"

"โหย! คำก็ดื้อสองคำก็ดื้อ บ่นเป็นคนแก่เลย!"เสียงหวานเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราดที่ความอันตรายอยู่ในระดับหนูแฮมเตอร์พองขน แต่คำพูดที่ออกจากปากเล็กๆกลับมีอนุภาพรุนแรงระดับกอตสิล่าพังตึก คิ้วหนากระตุกเบาๆกับคำว่าแก่ที่เจ้าตัวเล็กชอบพูดจนติดปาก

"ยังจะเอาไหม ของขวัญเนี่ย?"

"เอาาาาา ขี้น้อยใจเป็น.....งืมม~ ไม่พูดแล้ววว"

“หึ ไอ้เด็กดื้อขี้งก...อ้าว!แกะสิ”หัวเราะในลำคอเบาๆกับท่าทางเด็กหวงของเล่นทั้งๆที่อายุเกือบแตะเลขสาม หน้าคมพยักเบาๆเป็นเชิงให้แกะกล่องขวัญได้เลย ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ปฏิเสธ

“ไม่ต้องแกะก็รู้น่า ยังไงพี่ก็ซื้อแบร์บริคให้ทอมทุกปีอยู่แล้ว.....!!!!”แก้วตาใสเบิกเล็กน้อยอย่างประหลาดใจกับของขวัญในปีนี้ ตุ๊กตาหมีแบร์บริคในชุดสูทสีดำลายทาง ตรงใบหน้าหมีที่ตกแต่งด้วยแว่นตากันแดดสีชาและรอยบาดเล็กๆบริเวณคิ้ว องค์ประกอบโดยรวมที่ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่า...ต้นแบบคือใคร

“ปีนี้ 29 นิก็ต้องมีอะไรพิเศษหน่อยสิ ชอบไหม?”

“แบร์บริคตัวพี่เนี่ยนะ ไปสั่งทำมาตอนไหนเนี่ย...แล้วทำไมไม่เตี้ยอ่ะ?”

“........”

“โหยยย ทอมล้อเล่นน่า~ ทำตาขว้างไปได้....ขอบคุณนะ พี่เอ๊ะ ทอมจะกอดนอนทุกคืนเลย!”คนขี้อ้อนกอดแขนคนแก่กว่าที่เริ่มมือกระตุกอย่างรวดเร็ว ส่งมอบรอยยิ้มกว้างแทนคำขอบคุณให้กับคนรัก ก่อนจะชูนิ้วก้อยสัญญาว่าตุ๊กตาตัวใหม่ที่ขึ้นแท่นของรักของหวงนี้จะอยู่ในอ้อมแขนของตนทุกค่ำคืน จนคนฟังต้องยกธงขาวยอมแพ้ให้กับลูกอ้อนของเด็กแสบ จมูกโด่งจรดบนแก้มนิ้มอย่างหมั้นเขี้ยว...ก่อนคำบอกรักอันเป็นเอกลักษณ์จะถูกเอ่ยอีกครั้งและอีกครั้ง

"รักคนแก่ที่สุดเลยยยยย~"

"รักเหมือนกัน ไอ้เด็กแสบ"

...แสงสว่างตัวน้อยที่เปรียบเหมือนดวงตะวันดวงสวยในชีวิตสีเทาหม่น...

...แสงสว่างที่รักราวชีวิต...

แสงสว่าง...ที่ลาลับไปเพราะเมฆฝนสีทมิฬแสนอำมหิต

...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะเดินเข้าไปห้ามคนตัวเล็กแสนดื้อที่ไม่ยอมให้ไปส่งเพราะแค่กลัวว่าเขาจะไปประชุมสาย จะเอ่ยย้ำกับตัวเองว่าให้พาเด็กดื้อไปงานด้วยและให้นอนค้างที่บ้านเขาแทน จะทำทุกสิ่งอย่างที่ทำให้เหตุการณ์นั้นไม่เกิดขึ้น...

“ปล่อยนะ!!....อึก!...แค่กๆๆ....”

 “ช่วยด้วย!....ไม่เอา...ย...อย่าเข้ามานะ....ไม่!!!!!!!”

“อ...อา....อึก....อะ...อา..”

“อึก...พ...พี่เอ๊ะ...ช...ช่วยทอม...ด้วย...พ...พี่เอ๊ะ....”

...ดวงตะวันสีเพลิงแสนรักสั่นร้าวจวนเจียนจะขาดใจ...

...แตกสลายหายไปท่ามกลางความมืดมิด...จนไม่อาจกลับมาส่องสว่างได้อีกครั้ง...

...ภาพร่างน้อยขาวซีดนอนแน่นิ่งอยู่ท่ามกลางพงหญ้ารกร้าง เรือนกายไร้อาภรณ์ปกปิดแม้เพียงชิ้น ผิวสีน้ำนมที่เคยเปล่งประกายประทับด้วยร่องรอยสีสดและบาดแผลฉกรรจ์จนยากจะพรรณนาความเจ็บปวดที่ต้องพบเจอ เรียวขาแยกออกอย่างผิดวิสัยพร้อมคราบน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลออกมาจากช่องท้องด้านหลังยังไม่เลือนหายไป

...อ้อมแขนน้อยกอดตุ๊กตาแบร์บริคชุดสูทไว้แน่นจนแขนบางห่อเลือดราวกับคนตัวเล็กเห็นมันเป็นตัวแทนคนที่เฝ้าร้องหา...ที่มาถึงเมื่อสายไป

…[ปิดฉากเธอจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแค่ความเจ็บปวดที่ยังรวดร้าวยังรุนแรง]…

…[จุดจบมันก็คือฉัน มันคือฉันที่ยัง บาดเจ็บจมอยู่ในมุมที่มืดมิด...ในใจเธอ]…

“ย...อย่าเข้ามานะ!..ออกไป!!...ฮือ!...พ...พี่เอ๊ะช่วยทอมด้วย...พี่เอ๊ะ....พี่เอ๊ะ....”ร่างน้อยบนเตียงคนไข้อาละวาดทันทีที่เขาเข้าใกล้ จนนางพยาบาลต้องรีบมาล็อคตัวเพื่อกั้นไม่ให้คนบนเตียงทำร้ายตัวเอง...แต่ทั้งๆที่ผลักไสเขา ปากสีซีดกลับร้องเรียกชื่อเขาอย่างบ้าคลั่ง

“ทอม ใจเย็นๆก่อน พี่มาแล้วนี้ไง...มองพี่สิ”

“ไม่!!!...ไม่ๆๆ พี่เอ๊ะ!!!!”

“คุณเอ๊ะ พอก่อนเถอะค่ะ ถอยห่างจากคนไข้ก่อนนะคะ”แพทย์สาวเอ่ยเตือนสติเบาๆ มือเรียวดันให้เขาห่างจากคนตัวเล็กในระยะที่เหมาะสม ก่อนมือเรียวจะหยิบเอาตุ๊กตาแบร์บริคแสนคุ้นตาส่งมอบให้กับคนที่ตัวสั่นอยู่บนเตียง

“คุณทอมค่ะ ไม่เป็นไรแล้วนะคะ...พี่เอ๊ะ มาแล้วค่ะ”

“พี่เอ๊ะ!.....ฮือ...ช่วยทอมด้วย...ทอมกลัว...กลัว....”มือเล็กคว้าเอาตุ๊กตาจากมือของแพทย์สาวไปกอดแน่นใบหน้าซุกลงกับตัวหมีแบร์บริคในชุดสูทอย่างโหยหา ก่อนอาการคลั่งจะค่อยๆเบาลงจนสงบในที่สุดแต่จิตใจของผู้เฝ้ามองกลับไม่สงบตาม...ไม่เคยอีกเลย

“น...นี้มันหมายความว่ายังไง...ค...คุณหมอทำไมทอมถึง....”

“เชิญทางนี้ก่อนนะคะ คุณเอ๊ะ....เดี๋ยวหมอจะอธิบายอาการของคุณทอมให้ฟังอย่างละเอียด”

...เสียงสั่นจากคนตัวเล็กร้องหาเขาดังลั่นจนใจสั่นคลอนไปทั้งดวง เหมือนตอนที่เจ้าตัวร้องงอแงจากฝันร้ายและจะมีเขาที่คอยปลอบประโลมให้หายจากความหวาดกลัว....แต่ครั้งนี้สิ่งที่อ้อมแขนบางกอดไว้มันไม่ใช่ตัวเขาอีกแล้ว

…[เขาและเธอจากไปแล้ว ฉันยังอยู่ตรงนี้เพียงเดียวดาย]…

…[แสงไฟสลัว หัวใจสลาย มืดเหลือเกิน]...

 ...โลกทั้งใบพลันสลายลงในพริบตา เมื่อภาพร่างน้อยตัวสั่นงันงกราวลูกนกตกน้ำยังตราตรึงในห้วงความคิด แววตาตื่นกลัวต่อทุกสิ่งที่เข้าใกล้และปากเรียวที่พร่ำเพ้อเรียกตุ๊กตาในอ้อมแขนด้วยชื่อเขา...มันคือความจริง

 "จากเหตุการณ์ที่คุณทอมต้องเจอ...ทำให้สภาพร่างกายและจิตใจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนเกิดขีดกำจัดค่ะ เป็นผลทำให้เกิดความผิดปกติด้านการรับรู้และการแยกแยะ"

"คุณหมอหมายความว่า...น้องไม่รู้ว่าผมคือใคร แล้วที่เรียกตุ๊กตาตัวนั้นว่า เอ๊ะ?"

"หมอคิดว่าสาเหตุเกิดจากตอนที่เกิดเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ คุณทอมเห็นตุ๊กตาตัวนั้นเป็นตัวแทนของคุณทำให้เกิดอาการฝังใจว่าถ้าอยู่กับตุ๊กตาจะปลอดภัยและทำให้เชื่อสนิทใจว่า....ตุ๊กตาคือคุณ"

".........."

 ...สิ้นเสียงของแพทย์หญิง คล้ายสัญญาณบอกว่าเขาได้เสียคนตัวเล็กแสนรักไปให้กับตัวเขา...ในร่างตุ๊กตาไปเสียแล้ว

…[ที่ตรงนั้นมันมีแสงมันมีไฟ ที่ตรงนั้นมันเป็นของคนรักกัน]…

…[ที่ตรงนั้นไม่มืดมิด ไม่เงียบเหงา ไม่เดียวดาย ไม่ต้องอยู่เหมือนตายอย่างตรงนี้]… 

 ...

 ..

.

...แต่ความจริงคือความจริง เขาเลือกที่จะยอมรับและใช้ชื่อปลอม [อีกา] เพื่อเขาหาคนตัวเล็ก เริ่มทำความรู้จัก เริ่มพูดคุย เริ่มทุกอย่างใหม่และปล่อยให้ตุ๊กตาไร้ชีวิตทำหน้าที่เป็น พี่เอ๊ะ แทนเขา...ที่ทำได้แค่เฝ้า

...เฝ้ามองแสงสว่างจากในมุมมืด วาดฝันว่าสักวันประกายแสงจะหันกลับมาหาเสียที....

"พี่อีกา ดูสิ ทอมได้เสื้อใหม่มาใส่ให้พี่เอ๊ะแหละ หล่อไหม แฟนทอมหล่อใช่ม้า~"

"หล่อมากเลย....ทอม?"

"ชมไปขนาดนี้แท้ๆ...แต่ทำไมพี่เอ๊ะถึงไม่ยอมพูดกับทอมเลยก็ไม่รู้ พี่อีกา"แก้วตาสีหม่นเอียงคอมองตุ๊กตาในอ้อมแขนอย่างสงสัย เอ่ยถามเขาที่ทำได้แค่มองตอบกลับอย่างเงียบๆ...แต่สุดท้ายการรับรู้ที่ผิดแปลกก็สั่งให้รอยยิ้มสวยยกกว้างขึ้นและตอบคำถามนั้นด้วยตนเอง

"อ่อ! สงสัยจะเขินแน่ๆเลยเนอะ พี่อีกา"

"........"

"พี่อีกา ร้องไห้ทำไมฮะ? เจ็บเหรอ...เป่าเพี้ยงๆ! ไม่ร้องนะฮะ"

....

...

 ..

.

"นี้พี่เอง....คนแก่ขี้บ่นของเราไง ตุ๊กตานั่นมันไม่ใช่พี่"

...[ปิดฉากเธอจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแค่ความเจ็บปวดที่ยังรวดร้าวยังรุนแรง]

...[จุดจบมันก็คือฉัน มันคือฉันที่ยังบาดเจ็บจมอยู่ในมุมที่มืดมิด...ในใจเธอ]...

...[ขอร้องอ้อนวอนต่อทุกอย่าง....ให้ดวงตะวันหันกลับมาสาดแสงเช่นเคย]...

++++++++++++++

[บทส่งท้าย]

...ร่างน้อยยังคงนั่งอยู่บนเตียงสีสะอาด ในอ้อมแขนโอบอุ้มตุ๊กตาแบร์บริคตัวเดิมอย่างหวงแหน พุดคุยเสียงใสกับทั้งตุ๊กตาและตัวเขาสับไปสับมาเช่นทุกครั้ง ก่อนคนตัวเล็กจะนึกเรื่องบางอย่างออกเมื่อเห็นพี่อีกามานั่งคุยเล่นกับตัวเองนานกว่าทุกวัน

"วันนี้พี่อีกาไม่ทำงานเหรอ?"

"ไม่ทำครับ วันนี้อยู่เป็นเพื่อนเราได้ทั้งวันเลยนะ"

"จริงเหรอฮะ!...วันนี้พี่อีกาจะอยู่กับทอมกับพี่เอ๊ะทั้งวันเลยนะ ฮิ~”รอยยิ้มสดใสแสนรักถูกส่งมอบให้กับตุ๊กตาไร้ชีวิตโดยที่เขาทำได้แค่มองมันอยู่ห่างๆ...แต่มันก็เพียงพอแล้ว แค่รอยยิ้มของดวงตะวันดวงน้อยยังคงอยู่ ต่อให้ผู้รับไม่ใช่เขาก็ไม่เป็นไร...

...[กลับมาได้รึเปล่า...กลับมาหาฉันทีได้ไหม~]…

...เสียงเพลงดังขึ้นแผ่วเบาจากเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงตัวเก่ง ดวงตากลมโตจ้องมองสักพักก่อนนิ้วเรียวของคนบนเตียงจะชี้ตามต้นเสียงเพื่อเรียกให้เจ้าของรู้ตัว

“พี่อีกา โทรศัพท์ดังๆ”

“ครับ ขอบคุณนะ คนเก่ง....ว่าไง?”มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเป็นรางวัลให้คนเก่งที่เอียงซบฝ่ามืออย่างชอบใจ ก่อนจะหันมาสนใจคนในสายที่เรียกรอยยิ้มหนาในยกขึ้นอย่างพึงใจในคำพูดที่รอคอย

"เราเจอพวกมันแล้วครับ คุณจิรากร"

"ดี..จับมันขังแยกไว้ในห้องที่ผมเตรียมไว้ เช็คให้แน่ใจด้วยว่าหน้าต่างทุกบานปิดเทปดำสนิทดีแล้ว อย่าให้แสงอาทิตย์ลอดเข้าไปได้แม้แต่นิดเดียว”

...

..

.

"ให้พวกมันชดใช้...ที่พรากแสงสว่างของผมไป"

...[ให้พวกมันรับรู้ว่า…การอยู่โดยปราศจากแสงตะวัน]…

…[จมอยู่ในมุมที่มืดมิด...มันทรมานเพียงใด]… 

The end. or To be continued?.

++++++ มุมมืด ++++++

แจ้ง:)

 Sound the Series - เป็นซีรีย์รวม OS สั้นๆ เกี่ยวกับเพลงที่หน้ากากร้องในรายการ The mask singer นะคะ โดยจะนำตัวเพลงมาเป็นชื่อเรื่องและพล็อตเรื่องค่ะ

โซนอธิบาย

- สาเหตุที่เป็นคู่ ชาผสมกาแฟเพราะคนร้องคือหน้ากากอีกาแดงญาติฝ่ายคุณกาดำ ก็ต้องแต่งเป็นคู่ของตระกูลเขากับลูกสะใภ้ของตระกูลกาค่า

- มุมมืด ในความคิดของแม่หมอจะต่างจากเนื้อเพลงจริงๆนะคะซึ่งเนื้อหาจริงๆของมันคือผู้หญิงจากไปพร้อมกับคนรักใหม่แล้ว เหลือแต่ผู้ชายที่โดนทิ้งเอาไว้ในมุมมืดในใจของผู้หญิง ประมาณนั้นค่ะ

- แต่ มุมมืด ในOSนี้แม่หมอนำเสนอโดยให้ทอมยังรักพี่เอ๊ะเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม เพียงแต่ทอมรักพี่เอ๊ะที่ไม่ใช่พี่เอ๊ะตัวจริงๆค่ะ

- ส่วนพี่เอ๊ะตัวจริง ก็มีความรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นมุมมืดในใจของทอมไปแล้ว คือไม่มีตันตนอยู่ในสายตาทอมแล้ว เพราะพี่เอ๊ะที่ทำมองเห็นหรือสนใจคือตัวตุ๊กตาค่ะ

- ความรู้สึกของคนรักที่บอกรักเราทั้งชื่อมันก็ชื่อเรา แต่มันก็ไม่ใช่ตัวเราอยู่ดีเป็นพล็อตหลักของเรื่องค่ะ[อารมณ์งงๆเบลอๆ ทุกคนเข้าใจแม่หมอใช่มั้ยค่ะ555]

- พี่เอ๊ะ มองทอมเป็นแสงสว่างค่ะ ด้วยความที่น้องสดใสร่าเริง ก็เลยเปรียบทอมเป็นดวงอาทิตย์ค่ะ

- ชื่อปลอมของพี่เอ๊ะคือ อีกาแม่หมอใช้ตามหน้ากากที่ใส่นะคะ

- เหตุการณ์รุนแรง คือเหตุการณ์ที่ทอมโดนข่มขืนนะคะ ทำให้เกิดอาการช็อคจากความเครียดและความกลัวค่ะ

- ตัวทอมเชื่อสุดใจเลยว่า ตุ๊กตาคือพี่เอ๊ะถ้าเกิดพี่เอ๊ะตัวจริงไปฝืนบอกว่าไม่ใช่ๆจะทำให้ทอมเกิดการต่อต้านได้ เลยต้องทำให้ตัวเองกลายเป็นคนอื่นไปเลย เพื่อจะได้เข้าใกล้ทอมได้ค่ะ

- ถึงทอมจะพูดคุยกับตุ๊กตา แต่ตัวตุ๊กตาไม่ตอบอะไรกลับนะคะ ทอมจะเห็นแค่ว่ายิ้มเฉยๆค่ะ

- ในฉากสุดท้ายคือเป็นช่วงที่พี่เอ๊ะให้คนออกตามตัวคนร้ายมาลงโทษค่ะ แต่ไม่ได้ใช้กฏหมายบ้านเมืองนะคะ ใช้กฏของตัวเองค่ะ

Nilkan Talk :

กลับมาเจอกันอีกครั้งค่าา แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาในเรื่อง Another side เนอะ มาในซีรีย์ใหม่แทน เป็นซีรีย์ที่แม่หมอคิดไว้สักพักแล้วว่าอยากทำและก็ได้ทำในที่สุดค่าา :)

ด้วยความบ้าคลั่งเพลงมุมมืดมากๆทำให้ปั่นออกมาเป็นตอนแรกอย่างเบลอๆและงงๆค่ะ5555 

หวังว่าทุกๆคนจะชอบกันนะคะ แม่หมอมันคนสายดราม่าค่ะ แต่งแนวหวานๆไม่ค่อยได้ ชอบทำลายตับไตตัวเองเล่น ;__;[หลบหนามทุเรียนจากทุกคนน]

เจอกันในตอนหน้าค่าา:)

 { แท็กฟิคซีรีย์ #SSฟิค  }

แท็กในทวีตมาหวีดกันได้นะค่าา 

คอมเม้น ติชม กันได้นะค่าา

เม้น 1เม้นเป็นพลังได้เนอะ :)