อิมยองมินพลิกหน้ากระดาษของหนังสือปกหนาอย่างเหม่อลอย ขณะนั่งอยู่ภายในห้องทำงานชั้นสองของบ้านที่เชื่อมติดอยู่กับห้องนอน ภายในห้องนั้นแทบไม่มีสิ่งประดับตกแต่ง มีเพียงโต๊ะทำงานและตู้หนังสือเพียงหนึ่งตู้เท่านั้น ในระหว่างที่อ่าน เขาก็ครุ่นคิดถึงท่าทีแปลกๆ ในวันสองวันที่ผ่านมาของเด็กหนุ่มผมแดงไปด้วย
ตอนนี้จองเซอุนกำลังปิดบังบางอย่าง ซึ่งเขาไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร ไม่สิ เด็กคนนั้นกำลังสงสัยบางอย่าง เพียงแต่ไม่คิดถามออกมาก็เท่านั้น ส่วนสาเหตุที่ว่านั่น บางที อาจจะเกี่ยวข้องกับมังกรที่ชื่อเวอร์นอน เพราะบรรยากาศรอบตัวของเด็กหนุ่ม มีไอพลังเวทของมังกรไหลเวียนอยู่บางๆ
มังกรนั่น ทำอะไรกับเซอุนกันแน่ —
“นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะนายท่าน ยูจินแนะนำว่าควรพักผ่อนค่ะ”
อันยูจินทักขึ้นเบาๆ ทำให้จอมเวทหนุ่มชะงักปลายนิ้วที่กำลังพลิกหน้าหนังสือ เหลือบไปมองเธอน้อยๆ
“ถ้าง่วงก็ไปนอนเถอะ วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว” อิมยองบอกสั้นๆ และหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ พอเห็นว่าเด็กสาวยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน เขาเลยเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พลางส่งสายตาเหมือนถามว่ามีอะไร
“ยูจินมีลางสังหรณ์บางอย่างเกี่ยวกับนายน้อยค่ะ” เธอเกริ่นขึ้นเบาๆ จอมเวทหนุ่มยังคงไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่พยักหน้า ขอให้เธออธิบายต่อ “บรรยากาศบางอย่างของนายน้อยเปลี่ยนไป แล้วเหมือนนายน้อยจะเหม่อบ่อยขึ้นทั้งที่ร่างกายเริ่มแข็งแรงดี”
“ยูจิน เธอต้องการจะสื่ออะไรกันแน่” อิมยองมินถามเข้าประเด็น
“ทำไมนายท่าน ถึงไม่ยอมบอกความจริงทั้งหมดไปคะ” อันยูจินเอ่ยเสียงสั่น หลุบสายตามองปลายเท้าตัวเอง ร่างของเธอสั่นน้อยๆ ราวกับกลัวว่าเจ้านายจะโกรธที่เธอถามออกไปตรงๆ “ยูจินชอบนายน้อยเซอุน และไม่อยากเสียนายน้อยเซอุนไป”
“อืม ฉันก็เหมือนกัน” อิมยองมินตอบเสียงเรียบเบา พร้อมปิดหนังสือปกหนาตรงหน้าลง
อันยูจินเงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนแววตาหวาดกลัวของเธอจะเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด
อิมยองมินเข้าใจสายตานั้นดี เธอกำลังเห็นใจเขาอยู่
“อีกไม่นาน เด็กคนนั้นคงรู้ความจริง และไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเลือกอะไร ฉันก็จะไม่ปฏิเสธคำขอนั้น”
“แต่ถ้าคำตอบที่นายน้อยเลือก ไม่ใช่สิ่งที่นายท่านต้องการล่ะคะ”
“ถ้านั่นคือความต้องการของเด็กคนนั้น ฉันก็จะทำให้เป็นจริง”
“แสดงว่ายูจินคงทำได้แค่อธิษฐานให้นายท่านยองมินสินะ” อันยูจินกลั้วหัวเราะเบาๆ ด้วยแววตาอ่อนใจ เธอจับชายกระโปรงของตัวเอง พร้อมย่อตัวให้ด้วยท่าทีสง่า “ยูจินขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะนายท่าน”
“ราตรีสวัสดิ์” อิมยองมินบอก
เมื่อเด็กสาวผมน้ำตาลปิดประตูห้องลง ชายหนุ่มก็พรูลมหายใจยาว
เขานั่งนิ่งขบคิดบางอย่างอยู่พัก ก่อนจะยัดตัวลุกขึ้นและหมุนตัวเดินไปยังหน้าตู้หนังสือ
บนชั้นวาง มีกล่องไม้ขนาดใหญ่กล่องหนึ่งวางอยู่ เขาลูบฝากล่องแผ่วเบาเพื่อคลายมนตร์ป้องกัน จากนั้นก็เปิดกล่องออกอย่างบรรจง ภายในกล่องนั้นเต็มไปด้วยภาพสเก็ต ภาพถ่าย จดหมาย สมุดไดอารี่ ซึ่งไม่ได้เปิดมานานหลายสิบปีหรืออาจร้อยปี สำหรับคนอื่นแล้ว กระดาษเหล่านี้อาจเป็นสิ่งไร้ค่า แต่สำหรับอิมยองมิน มันคือสมบัติ และความทรงจำ ที่ไม่อาจหาสิ่งใดมาแทนที่ได้
ในส่วนของตรงมุมกล่องนั้น มีสร้อยสายสีเงิน ประดับจี้อัญมณีทรงรีสีแดงวางอยู่ อิมยองมินมองสร้อยด้วยแววตาไหวระริกอย่างรุนแรง พลันเขาต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก พร้อมกับเสียงหวานใสฟังดูเย็นสบายที่ดังขึ้น
“ผมเห็นไฟเปิดอยู่ คุณยองมินยังไม่นอนอีกเหรอครับ” จองเซอุนขยี้ตาด้วยท่าทางงัวเงีย ก่อนสายตาจะหยุดนิ่งกับสิ่งที่อยู่ในมือของอิมยองมิน “นั่นมัน สร้อยคอเหรอครับ”
“อืม อยากดูใกล้ๆ ไหม”
อิมยองมินถาม หมุนตัวหันไปหาเพื่อให้เด็กหนุ่มผมแดงเห็นสร้อยที่ถืออยู่ชัดๆ จองเซอุนไม่พูดอะไร แต่ก็ขยับตัวเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
หลังจากยืนมองอยู่พักด้วยแววตาตาเรียบนิ่งปนครุ่นคิด คนอ่อนกว่าก็ถามขึ้น
“ของสำคัญของคุณยองมินเหรอ”
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ มันเคยเป็นของสำคัญของคนสำคัญน่ะ”
อิมยองมินตอบตามจริง ทั้งรู้สึกว่าสายตาของคนอ่อนกว่าแปลกไปจากที่ควร
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ”
“เธอจากไปนานแล้วละ”
“เกิด...อะไรขึ้นเหรอครับ”
“ป่วยเป็นโรครักษาไม่หาย เธอเลยเสียตั้งแต่อายุยังไม่สามสิบ”
จองเซอุนพยักหน้าน้อยๆ โดยไม่ออกความเห็นอะไร ขณะที่สายตาก็ยังคงมองสร้อยและอัญมณีสีแดงอยู่ อิมยองมินดึงมือของคนตรงหน้ามาจับไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนวางสร้อยลงบนมืออย่างบรรจง
“เซอุนเก็บเอาไว้สิ สร้อยเส้นนี้มีคุณสมบัติป้องกันภัย แล้วสีของอัญมณี ก็เป็นสีแดงเข้ากับสีผมของเธอ”
เด็กหนุ่มมองสร้อยในมือตัวเองอยู่พัก จากนั้นก็ช้อนสายตาขึ้นมอง ส่งยิ้มหวานมาให้
“ไม่ดีกว่าครับ สร้อยเส้นนี้เป็นของสำคัญของคุณยองมิน ผมว่าคุณควรเก็บไว้มากกว่า แล้วก็ ผมไม่ค่อยชอบเครื่องประดับอย่างพวกสร้อยคอเท่าไร รู้สึกรั้งๆ เวลาขยับตัวหรือนอน” จองเซอุนอธิบาย พลิกฝ่ามือของจอมเวทหนุ่มให้หงาย และวางสร้อยคืน “ผมขอตัวไปนอนต่อนะครับ ตอนเช้าตั้งใจจะช่วยยูจินทำอาหาร ราตรีสวัสดิ์อีกครั้งนะครับคุณยองมิน”
อิมยองมินพยักหน้ารับรู้ มองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มผมแดงที่เดินหายออกจากห้องไป พร้อมประตูที่ปิดลง
จอมเวทหนุ่มเลื่อนสายตามามองสร้อยในมือด้วยความรู้สึกที่ทรมานและปวดหน่วงภายในอก เขามั่นใจว่าจองเซอุนรู้บางอย่าง ดีไม่ดีอาจรู้ด้วยซ้ำว่าสร้อยเส้นนี้ใครคือเจ้าของ นอกจากนี้เขายังมั่นใจด้วยว่า เด็กหนุ่มยังไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด หากไม่อย่างนั้น อีกฝ่ายคงไม่แสดงท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้แบบนี้
หากเป็นเมื่อก่อน อิมยองมินคงบอกความจริงทั้งหมดได้อย่างสบายใจ
แต่ไม่รู้ทำไม พอเป็นเด็กหนุ่มคนนี้แล้ว เขากลับไม่กล้าสารภาพเรื่องราวเหล่านั้น
บางที คงเป็นเพราะเขากลัว หากบอกความจริงออกไป จองเซอุนจะทิ้งเขาไปอย่างไม่ลังเล
แต่ว่าแอบเจ็บไปกับอิมยองมินเล็กๆ ค่ะ ตอนที่น้องคืนสร้อยกลับมา ;;
เอาใจช่วยทุกคนนะคะ คุณนักเขียนด้วย