เรามีแฟน / คนรู้จัก / คนที่เรารู้สึกสนิทและต้องการอยู่ข้างๆเขามากที่สุดในตอนนี้

ไม่รู้ว่าจะนิยามความสัมพันธ์นี้ในความหมายของคำว่าแฟนได้หรือเปล่า

เราเจอกันตอนช่วงที่เราเหงา เขาเหงา พวกเราเหงา และเราก็มาเติมเต็มให้กันและกัน เป็นเวลากว่า 5ปีแล้ว

ไม่คิดไม่ฝันเลยว่ามันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ 

เราผ่านสิ่งต่างๆมาเยอะจริงๆ

มาเริ่มแรกก่อน..

ที่เราคุยกับเขาเพราะว่าหาเพื่อนคุย ไม่ผิด หาเพื่อนคุยออนไลน์

คิดว่าก็คุยกัน 1-2 วัน ก็เลิกคุยละแหละ แต่เพราะตัวเราก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน พอเหมือนว่า ผชเขาเหมือนจะมีใจให้เรา เขาคอยส่งนั่นนี่ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ถามที่อยู่ ส่งของ ส่งตุ๊กตามาให้ เราก็เริ่มมีใจให้เขามากขึ้น 

เราเริ่มชอบเขาแล้ว 

และไม่นานเราก็เริ่มที่จะนัดเจอกัน 

จะบอกอีกอย่างหนึ่ง เขาเป็นโรคทางพันธุกรรม ที่รักษาไม่หาย ต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต คอยฉีดยาทุกๆอาทิตย์ หรือ3 วันครั้ง โรคนี้มันก็รบกวนการใช้ชีวิตของเขามาก ออกกำลังกายหนักๆไม่ได้ เลือดออก ยกของหนักๆไม่ได้ เลือดออก กระแทกแรงๆไม่ได้ เลือดออก

เพราะสาเหตุนี้เอง เขามองว่ามันไม่มีอนาคตเลย ที่เราจะคบกับเขา 

เขาบอกเลิกเรา

เราร้องไห้ ตอนนั้นเป็นวันสอบ ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย เราชอบเขามากจริงๆ นี่เป็นความรักครั้งแรกของเรา เขาเป็นคนที่คอยห่วงและคอยแคร์ความรู้สึกเราไม่ต่างจากคนในครอบครัว

แต่สุดท้าย เราก็กลับมาดีกัน 

เราขาดเขาไม่ไ้ และเขาก็ขาดเราไม่ได้

และตอนนี้มันก็ผ่านมาแล้ว 5ปี ตั้งแต่ตอนนั้น เราผูกพันธ์กันมาก เราอยากกอดเขา อยากปลอบเขา อยากให้เขาหายจากโรคที่เป็นอยู่ เราอยากให้เขาได้ใช้เชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป

 

เราไม่ได้เจอกันเป็นปีๆ 

ไม่ใช่เพราะโควิด แต่เป็นเพราะสภาพร่างกายเขาตอนนี้ไม่พร้อมจะเจอเรา 

เขาเป็นเหมือนคนที่พิการไปแล้วครึ่งหนึ่ง มีทั้งความเครียดกับโรค และมีทั้งความเครียดก้บเรา เขากังวลเรื่องของเรา 

เขาบอกว่าเขาดูแลเราไม่ได้ เขาไม่สามารถเป็นสามี และเป็นหัวหน้าครอบครัว และเป็นที่พึ่งให้เราได้ เขามีแต่จะมาเป็นภาระของเราแทน เขาไม่อยากเป็นภาระของใคร 

ในอนาคต เขาอาจจะต้องกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง

เขาไม่อยากให้เราลำบาก 

เราบอกตรงๆ เราไม่อยากลำบากเลย

แต่ว่าเรารักเขา ความผูกพันธ์ที่เรามีให้กันมีตบอด 5 ปี มันไม่ได้ตัดกันง่ายๆ 

ตอนนี้ไม่รู้ว่าเรา สงสาร /เห็นใจ/รัก

แต่เรา ไม่สามารถ ตัดเขาออกไปจากชีวิตได้เลย 

ในตอนนี้..