wheeze-- - - Stubborn as the wolf (mule)

“ฟังนี่ซิ ข้าผิวปากได้แล้ว”

ผีดูดเลือดในพสนะสะอาดพอควรเกริ่นตอนนั่งแกว่งเท้าเล่นในสวน เขาเริ่มสูดหายใจ ยื่นปาก พลันต่อจากนั้นก็เกิดเสียงเปล่งในลำคออย่างต่อเนื่อง --มันเป็นเสียงวู, เสียงวิ้ว ฟังดูแล้วไม่ใช่การผิวปากที่ถูกต้องแท้จริง แต่มันฟังดูเหมือนเสียงครวญครางของพวกร้ายเดียงสาเวลาที่อยากเลียนแบบการหอนเหมือนมนุษย์หมาป่าเสียมากกว่า

“เป็นไงล่ะ” เขายิ้มเจื่อน “อันที่จริง, ข้าว่านั่นมันไม่ใกล้เคียงกับคำว่าผิวปากสักเท่าไร แต่มันก็ดีนะ ข้าชอบที่มันเป็น”

แน่นอนว่าเสียงวูวี้กึ่งยัดเยียดเรียกเอาความสนใจของหมาป่าไปสิ้น—ที่นั่นมันยืนบิดหมาดอยู่ข้างสระ แขนวาดออกเพื่อตรวจสอบดูชายเสื้อเปียกชุ่มอันเกิดจากการไม่ระมัดระวังของตัวมันเอง—มันเหลือบดวงตามองทางคลีเดี๋ยวหนึ่ง แล้วหันไปยักไหล่ไม่ยี่หระ

“ท่านรู้อยู่แก่ใจว่านั่นไม่ได้เรื่อง”

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น