ฉันเงียบไปครู่หนึ่งเช่นกัน “ไม่เป็นไรจ๊ะ หนูเอาไปได้เลย เจ้าของเขาคงจะไม่มาเอามันคืนไปแล้ว.. แต่หนูต้องสัญญากับฉันนะว่าจะดูแลมันให้ดี” ฉันยิ้มตอบโดยแฝงนัยน์ตาแห่งความเศร้าเอาไว้

         ฉันกลับมานั่งที่ที่ตอนเช้านั่งมองวิวของสวนจากหน้าต่าง บัดนี้แสงจากดวงอาทิตย์เริ่มทำให้ต้นไม้มีสีที่ชัดขึ้น วันนี้ผ่านไปเร็วกว่าทุกวัน คงเพราะเด็กคนนั้น ความสดใสของเด็กนี่มันดีจริงๆ ทำฉันได้รับพลังงานนั้นไปด้วยจนลืมเวลาไป จะว่าไปคงเพราะสภาพแวดล้อมที่เขาอยู่ด้วยละมั้ง ที่ทำให้เขาเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาเช่นนั้น แน่ล่ะ แม่เขาออกจะใจดีขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่การสปอยจนเกินไป ฉันชื่นชมเธอนะ เธอทำหน้าที่นั้นได้ดีกว่าฉันมาก

“นี่นโยบายของรัฐมนตรีคนใหม่ใช่ไหม ไม่เลวเลยนะ ฉันชักอยากให้มีอีกเร็วๆ ซะแล้วสิ”

*เรื่องสั้นเรื่องนี้มีเค้าโครงบางส่วนมาจาก โรงเรียนอนุบาลในบ้านพักคนชราทางเลือกใหม่คลายเหงาสำหรับไม้ใกล้ฝั่งชาวอังกฤษ โดย ณัฐวุฒิ เผ่าทวี