DAY7 - SHY
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin


“ พี่ดงโฮกินอะไร “
“ เอาเหมือนเดิม “
“ ชาไทยเย็น 1 โกโก้ปั่น 1 ครับ “

ร่างบางดึงมือดงโฮให้เดินตามไปยังโต๊ะด้านในสุดของร้าน
เจ้าของมือหนาได้แต่ยอมให้เด็กเอาแต่ใจทำตามใจชอบ
รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่ริมฝีบากหยักได้รูป
ตั้งแต่นั่งลงเจ้าตัวเล็กของเขาไม่ยอมหยุดพูดเลย
เสียงเจื้อยแจ้วพร้อมใบหน้าหวานแสดงท่าทางขณะเล่าเรื่องไปด้วย


น่าเอ็นดู


เจ้าตัวเล็กมักจะมีเรื่องเล่าประจำวันมาเล่าให้เขาฟังอยู่เสมอ
ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกเบื่อ เป็นเขาเสียเองที่อยากจะฟังเรื่องราวเหล่านั้น
มันเหมือนเสพติดไปแล้ว เสพติด ไล ควานลินไปแล้ว


กรอบแว่นทรงหยดน้ำรับกับใบหน้าได้รูปของร่างหนา
มือท้าวคางพร้อมจดจ้องไปยังร่างบางที่ยังไม่ยอมหยุดพูด
เอื้อมมือไปเช็ดวิปครีมสีขาวที่ติดอยู่บนริมฝีปากคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู


“ กินค่อย ๆ สิ เลอะหมดแล้ว “
ปากเล็กยู่เล็กน้อยเมื่อโดนตำหนิจากคนตรงหน้า


“ พี่ก็เลิกจ้องลินแบบนั้นสักที “
“ จ้องไม่ได้เหรอ “
“ ก็..เขินอ่ะ “


อดไม่ได้ที่จะแกล้งควานลินอีกครั้ง
“ จ้องแบบนี้อ่ะเหรอ “
ท้าวคางอีกครั้งแต่ครั้งนี้ขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กมากกว่าเดิม
ระยะห่างระหว่างทั้งคู่เริ่มลดลงเรื่อย ๆ
และในขณะที่ริมฝีปากกำลังจะแตะกัน
เสียงหนึ่งเรียกสติของทั้งคู่ให้กลับมาสู่ปัจจุบัน



“ ชาไทยเย็น ได้ .. ได้แล้วครับ “
ทั้งสองผละออกจากกัน มือหนาเกาแก้มตัวเองแก้เก้อ
พร้อมรับชาเย็นจากพนักงานเสิร์ฟมาตั้งไว้บนโต๊ะเอง
แก้มใสของร่างบางเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนระเรื่อ
เพราะความอายทำให้ระบางเฉไฉไม่ยอมสบตาคนเป็นพี่เสียที


“ เขาไปแล้ว มองหน้าพี่ได้แล้วมั้ง “
“ ฮื่อ ไม่คุยด้วยแล่ว ! “
ควานลินกุ้มหน้างุดเพื่อซ่อนอาการเขิน
แต่ซ่อนยังไงก็ไม่มีทางซ่อนอาการเหล่านั้นพ้นหรอก
เพราะคังดงโฮบันทึกทุกอย่างไว้ในสมองเรียบร้อย


“ เขินเหรอ “
“ อายมากกว่า “
“ แล้วมันต่างกันยังไงฮึ เจ้าลิน “
“ ไม่รู้ทั้งนั้นแหละ “
ไม่ตอบคำถามแต่กลับดูดเจ้าโกโก้ปั่นตรงหน้านี้แก้เขิน


อีกแล้ว ไล ควานลิน กินอะไรไม่ระวังเลย
คราบโกโก้ติดอยู่มุมริมฝีปากบาง
น่าเอ็นดูอีกแล้ว
น่ารักโว้ยยยยยย


“ อยากกินโกโก้บ้าง “
“ อร่อยนะ ทำไมไม่สั่งล่ะ “
“ ไม่รู้สิ เคยสั่งแต่ชาไทย “
“ พี่ต้องลองอะไรใหม่ๆบ้างนะรู้ไหม “
“ ทีเรายังสั่งแต่โกโก้ปั่นเลย “
“ ก็มันอร่อย ! “
ยกธงขาวยอมแพ้เด็กดื้อตรงหน้าอย่างจำยอม
ไม่เคยเลยสักครั้งที่คังดงโฮจะเถียงควานลินชนะ
ทุกครั้งจะเป็นเขาเสียเองที่ต้องยอม


อะไรก็ยอม ถ้าเป็นควานลินน่ะนะ


“ ขอกินโกโก้หน่อยสิ “
“ อ่ะเอาไปดิ “
มือเล็กๆส่งแก้วโกโก้ให้คนเป็นพี่ด้วยสายตาล้อเลียน
แต่หารู้ไม่ว่าคนเป็นพี่ไม่ได้อยากจะกินโก้โก้ในแก้วนั้น


แต่อยากกินโกโก้ที่ติดอยู่บน ‘ปากเล็กๆ’ นั่นต่างหาก


“ ไม่ได้อยากกินแบบนี้ “
“ วู้ว เรื่องมากอ่ะ “
“ จะกินแบบนี้ “
“ อะ...อื้อ “
ยืนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กก่อนจะทาบริมฝีปากลงกับเรียวปากบางอย่างจงใจ
ชิมรสชาติโกโก้ปั่นจากปากเล็กจนพึงพอใจ
ก่อนจะถอนจูบออกไปอย่างน่าเสียดาย
ถ้าไม่ได้อยู่ที่ร้าน คังดงโฮคงไม่ยอมหยุดแค่นี้เป็นแน่


“ โกโก้หวานจังเลย “
“ ฮื่อ ฉวยโอกาส “
“ แต่ก็ชอบไม่ใช่เหรอ “
ยักคิ้วหลิ่วตาหยอกล้อควานลิน ก่อนจะโดนฟาดกลับมาด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ
แสบชะมัด แต่ถ้าเป็นควานลิน ดงโฮยอมอยู่แล้ว


“ นี่ อยากกินชาไทยบ้าง “
“ เอาแก้วไปสิ “
ดงโฮดันแก้วชาไทยที่ยังไม่พร่องไปให้คนตัวเล็กอย่างเต็มใจ
“ ลินไม่ได้อยากกินแบบนี้ “
“ อ้าว “
“ .. จากปากพี่ “
มือเล็กจิ้มเข้ากับปากของร่างหนาไล้วนอยู่ชั่วครู่
ก่อนจะถูกหยุดโดยคนเป็นพี่
มือหนาโน้มคอร่างบางเข้าไปมอบจูบอีกครั้งและอีกครั้ง
รสชาติชาไทยที่ดงโฮชอบหนักหนาถูกควานลินชิมอย่างละเมียดละไมไม่รู้เบื่อ
รสชาติของโก้โก้ปั่นผสมกับรสชาติชาไทยอย่างลงตัว


“ โกโก้อร่อยเนอะ “
“ ชาไทยก็หวาน “
ไม่มีคำพูดใด ๆ เอื้อนเอ่ยออกมาหลังจากนั้น
มีเพียงรอยยิ้มที่มอบให้แก่กัน


ความเขินอายที่เคยมีเพียงชั่วครู่ได้หายไปแล้ว


มีความสุขเป็นบ้า
ครั้งหน้าต้องลองเปลี่ยนเมนูบ้างแล้วล่ะ