ควานลินถูกชายแต่งชุดดำพาออกไปนอกบ้าน บนรถคันหรูดงโฮพบชายชราแต่งตัวมีภูมิฐานนั่งทำหน้าขรึมอยู่
ควานลินกำลังจะถูกพาตัวกลับบ้าน ...



ใช่ เด็กน้อยคนนี้กำลังจะจากเขาไปแล้ว

ควานลินร้องไห้แทบขาดใจ มือเล็กๆยึดท่อนแขนดงโฮไว้เพื่อต้องการที่ยึดเหนี่ยว
แต่สุดท้ายก็สู้แรงผู้ชายแข็งแรงสองคนนั้นไม่ได้
ไม่มีแม้แต่กอดสุดท้ายระหว่างพวกเขาสองคน ..



สุดท้ายเขาก็ต้องปล่อยควานลินไป
ทั้งๆที่ในใจอยากจะรั้งเด็กนั่นไว้แทบแย่



มันก็จริง ถ้าคิดจะรัก ก็ต้องคิดปล่อยมันไป
คัง ดงโฮ เข้าใจประโยคนั้นถ่องแท้แล้ว



ควานลินผู้ที่มีทุกอย่างเพรียบพร้อม ฐานะ การศึกษา ชาติตระกูล
แล้วนี่เขาเป็นใครกัน ด้อยกว่าไปซะทุกอย่าง



ถูกแล้วที่เขายอมปล่อยควานลินกลับบ้านไป
มันถูกแล้วจริงๆ



คุณไม่ต้องพยายามลดตัวลงมาหาผม
เพราะผมจะเป็นฝ่ายปีนขึ้นไปหาคุณเอง
ได้โปรดรอผมนะ ไล ควานลิน



หลายปีผ่านไป



“ พี่ดงโฮ ... “ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ริมฝีปากสั่นระริกเมื่อได้เห็นคนที่คิดถึงมาตลอด



คิดถึง แต่อยู่ด้วยไม่ได้
คิดถึง แต่สัมผัสไม่ได้
คิดถึง แต่กอดไม่ได้
ตอนนี้คนๆนั้นอยู่ตรงหน้าควานลินแล้ว



“ ไง เจ้าดื้อ “ คัง ดงโฮ ในชุดกาวน์แพทย์นั่งอยู่ในห้องตรวจโรคพร้อมยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง
ควานลินโตขึ้นจากเดิมมาก จากที่เคยสูงน้อยกว่าเขา ตอนนี้สูงเกินเขาไปแล้ว
ตลอดหลายปีมานี้เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาเลยสักคน เพราะที่ว่างในใจนั้นตกเป็นของเจ้าเด็กดื้อนี้มาตลอด



“ วันนี้มีอาการอะไรมาครับ “
“ ฮึก เจ็บที่ใจครับ “
“ หมอขอตรวจนิดนึงนะครับ “
แพทย์หนุ่มเตรียมหยิบ Stethoscope เพื่อวางทาบลงไปยังตำแหน่งชีพจร แต่แล้วมือหนากลับถูกมือเล็กๆดึงไปทาบอกก่อน



“ ตรงนี้ครับคุณหมอ “
“ ... “
“ ผมเจ็บ ผมคิดถึง ฮึก “
“ ต่อไปนี้จะไม่เจ็บแล้วนะครับ “
“ ... “
“ ขอบคุณที่ทนรออยู่บนนั้น “
“ ฮึก ฮือ “
“ พี่ปีนขึ้นมาหาเราได้แล้ว “



หลายปีที่พยายาม หลายปีที่ต้องอดทนอดกลั้น ดงโฮถือว่านี่เป็นบททดสอบของชีวิตบทหนึ่ง
แม้จะต้องใช้ความอดทนสูง แต่สิ่งตอบแทนมันคุ้มแสนคุ้ม
เพราะในวันนี้ เขาสามารถยืนอยู่ข้างควานลินได้โดยที่คนตัวเล็กไม่ต้องอายใครอีกต่อไป



เพราะการเลือกที่จะปล่อยควานลินไปในวันนั้น
ทำให้ดงโฮมีควานลินอยู่ข้างๆในวันนี้



จากกันเพื่อกลับมาพบเจอกันอีกในวันและเวลาที่เหมาะสม :)



“ ผมรักพี่ คิดถึงพี่ อยากอยู่กับพี่ “
“ พี่ก็รักเรานะครับ “