ตู้มมมม !





วงแขนแข็งแรงปล่อยร่างบางลงน้ำอย่างคนขี้แกล้ง
เสียงหัวเราะดังขึ้นเมือเห็นใบหน้าหวานทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ แกล้งเค้าทำไม ! ไอ้บ้า “
“ โอ๊ยยๆๆ อย่าตี มันเจ็บนะ “
“ พี่นั่นแหละมาแกล้งก่อนนะ ! “
มือเรียวฟาดเข้าที่ท่อนแขนแข็งแรงไม่ยั้งมือ
แม้จะเจ็บแค่ไหน แต่ใบหน้าคมก็มีแต่รอยยิ้ม
ยอมให้คนตัวเล็กกว่าทุบตีอยู่สักพักจนกว่าจะพอใจและหยุดไปเอง



“ ก็เรามันน่าแกล้ง “
ร่างหนารวบคนตัวเล็กเข้ามากอดพร้อมขโมยจูบที่แก้มใสหนึ่งที
“ หนวดพี่ โอ๊ย ฮื่อออ ปล่อยมันจั๊กจี๋นะ “
เสียงหัวเราะเหมือนปลาโลมาของควานลินดังไปทั่วบริเวณชายหาดซึ่งตอนนี้ร้างผู้คนแล้ว
เหมือนบรรยากาศเป็นใจให้คนเป็นพี่ทำรุ่มร่ามกับเด็กน้อยได้ง่ายขึ้นไปทุกที




“ เหนื่อยแล้วววว “
“ อ่ะไม่แกล้งแล้วครับ “
ไม่พูดเปล่า แต่กลับกดจูบลงไปที่แก้มยุ้ยอีกครั้ง
ไม่รู้เป็นอะไร ทุกทีที่อยู่ใกล้กับควานลิน อดใจไม่ไหวที่จะไม่ยอมแก้มน่ารักนั่น
ก็ไลควานลินนุ่มนิ่มไปทั้งตัว จะให้อยู่เฉยๆได้ยังไง



“ เปียกหมดเลยอ่ะ จะไปอาบน้ำแล้ว “
“ เดี๋ยวพาไปอาบมั้ย “
อันตราย ! คัง ดงโฮ คนอันตราย
สายตาที่ใช้มองเขามันไม่ธรรมดาที่สุดในโลกเลย
แค่จ้องแวบเดียว ควานลินก็รู้สึกวูบวาบไปหมดทั้งตัวแล้ว



“ ไม่ต้องเลย เห้ ! พี่มองอะไรน่ะ !!!! “
“ ทำไมขาว ... ชมพูด้วย “
“ ไอ้หื่นนนน ไม่คุยด้วยละโว้ย “
ควานลินผลักร่างหมีๆของดงโฮออก ก่อนจะวิ่งกลับไปยังห้องพักของตัวเอง
ไม่รู้ว่าคังดงโฮเห็นไหม เพราะตอนนี้ไลควานลินน่ะหน้าแดงสุดๆไปเลย



หนียังไงก็ไม่รอดอยู่ดี เพราะพักห้องเดียวกัน
ไม่เคยอยากแยกห้องนอนเท่านี้มาก่อนเลย
ㅠ ㅠ



เสียงฝักบัวเงียบไปแล้ว คนเป็นพี่คงอาบน้ำเสร็จแล้ว
ร่างบางเอาแต่กลิ้งเล่นนอนเล่นบนเตียงจนเริ่มจะเคลิ้มหลับ
สัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปากบางปลุกให้ควานลินตื่นจากภวังค์
เมื่อลืมตาขึ้นก็พบคนรุ่มร่ามส่งยิ้มให้อยู่ตรงหน้า
“ หวาน “
“ ฉวยโอกาส “
“ ชอบไหม “
“ ชอบ “
“ อ้าว .. “
คัง ดงโฮส่ายหน้าให้เจ้าตัวเล็กบนตัวสองสามทีด้วยความมึนงง
บางครั้งควานลินก็เหมือนจะต่อต้านเขา แต่บางครั้งก็ยอมง่ายซะเหลือเกิน
เห้อ หลงเด็กมัน ทำยังไงดี



“ ไปแต่งตัวไป เค้าหิวข้าว “
ควานลินไล่คนเป็นพี่ให้ไปแต่งตัวเสียให้เรียบร้อย
สภาพคังดงโฮตอนออกมาจากห้องน้ำมันช่างล่อแหลมซะเหลือเกิน
ถึงจะมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ปิดบังท่อนล่างไว้ก็ตาม
แต่ทั้งรอยสัก ทั้งกล้ามท้องเป็นลอนนั่น ... ทำร่างบางวูบวาบอย่างอดไม่ได้เอาซะเลย



“ หิวข้าวหรือหิวพี่ รู้นะว่าแอบมองอะไรอยู่ “
“ ก็ .. ฮื่ออ ไปแต่งตัว ก็รู้ๆอยู่ว่าแพ้รอยสักอ่ะ “
ร่างบางกุ้มหน้างุดไม่ยอมสบสายตาเจ้าเล่ห์ที่คนเป็นพี่ส่งมาให้
เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะไม่เข้าไปฟัดแก้มแดงๆนั่น
กลีบปากเล็กๆเชิญชวญให้ก้มลงไปสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่มีอาการขัดขืนจากร่างบางตรงหน้า




“ ไม่อยากกินข้าว อยากกิน .. ลิน “
“ ฮื่อ พอแล้วววนะ “
ร่างบางเหนื่อยหอบ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงไปทั้งดวงหน้า ริมฝีปากแดงเจ่อจากจูบเมื่อครู่ยิ่งทำให้คนตรงหน้าน่ารังแกมากขึ้นไปอีก
“ อย่าทำหน้าแบบนั้น “
“ ทำไมเล่า “
“ ไม่งั้นพี่จะกินเราแทนข้าว “
“ หื่นจริง ๆ ปล่อยได้แล้ว “



ดินเนอร์ริมทะเลมื้อนี้ผ่านไปได้ด้วยดี



เหรอ



“ พี่ดงโฮ แกะกุ้งให้หน่อย “
ก็เด็กมันอยากกิน ตามใจหน่อยก็แล้วกัน



“ เค้าอยากกินอันนั้น “
อะ ตักให้ก็ได้ครับ



“ กินกุ้งอีกได้ไหม “
เหมือนจะขออนุญาต แต่ไม่ใช่ นั่นมันประโยคคำสั่งชัดๆ
พูดทั้ง ๆ ที่ปากยังเต็มไปด้วยกุ้งตัวโตที่เพิ่งจะแกะส่งให้เมื่อสักครู่



“ โอ๊ยอิ่ม พี่จะฆ่าเค้าเหรอ “
อ้าว ก็ไหนบอกว่าอยากกิน ㅠ ㅠ



“ พี่ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง ไม่อยากแกะให้แล้วเหรอ “
“ เปล่าครับเปล่า มาเดี๋ยวแกะให้อีก “
“ ดีมากอ้วน “
จะแกะกุ้ง แกะหอย แกะปู ยอมทำให้ตลอดชีวิตเลย
คืนนี้จะคิดรางวัลให้หนำใจเลย ไล ควานลิน



แอลกอฮอล์ส่งผลทำให้ควานลินเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง
ร่างเล็กๆนั่งโงนเงนไปมา ตาคู่สวยฉ่ำเยิ้ม แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ
เข้าทางดงโฮหมดทุกอย่าง



“ มา เดี๋ยวจะพากลับห้อง “
“ อย่าคิดนะ .. อึก อย่าคิดนะว่าลินไม่รู้ “
“ คนเมา พูดจาไม่รู้เรื่องครับ “
กดจูบลงบนกระหม่อมบางอย่างเอ็นดู ให้ตายเถอะ ทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลย




ในที่สุดก็พาร่างบอบบางที่ตอนนี้มีสติเหลือน้อยเต็มทีกลับมาถึงห้องได้เสียที
ท่อนแขนแข็งแรงค่อย ๆ วางร่างของเด็กน้อยลงบนเตียง
แกะกระดุมเชิ้ตออกทีละเม็ดก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดธรรมดาเกรงว่าคนตัวเล็กจะไม่สบายตัว
“ อือ มึนหัวอ่ะ “
“ กินเยอะขนาดนั้นไม่มึนก็แย่แล้ว เด็กดื้อ “
“ ไม่คุยแล้วว เค้าจะนอน “
“ ยังไม่ได้คิดค่าตอบแทนเลยนะ “
“ อย่ารุ่มร่ามม ฮื่อ พอได้แล้วว “
“ มีแรงหยุดพี่แค่นี้เหรอ “
“ ไอ้>€#+<€{€$|*}*}}€ “





คังดงโฮไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ แต่ก็นั่นแหละ ...
ยังไงซะเขาก็ต้องได้รางวัลแสนหวานตรงหน้านี้อยู่ดี

:)