#?????????????????

??????? : Peck × Tom

?????? : Cotton Candy 702

                         _____________

แสงแดดอ่อนยามบ่ายส่องผ่านกระจกใส

ตกกระทบบนเบาะที่นั่งด้านหลังของรถยนต์คันหรู​สีดำ

กระเป๋าเป้นักเรียนและถุงใส่อุปกรณ์​

ถูกวางอยู่​ตรงกลาง​ ถัดมาเป็นกล่องใส่ขนมและขวดน้ำผลไม้ที่จัดเตรียมไว้สำหรับคนที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนโดยเฉพาะ

ทว่าเจ้าของกระเป๋า​ กลับไม่ได้ใส่ใจสิ่งของภายในรถแต่อย่างใด​ สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างของรถคันใหญ่​อย่างไร้จุดหมาย​ พลางเคาะนิ้วตามจังหวะของเพลงโปรดที่ได้ยินผ่านหูฟังทั้งสองข้าง

ใช้เวลาไม่นาน​ 

ยานพาหนะสีดำเดินทางมาถึงจุดหมาย​ 

ประตูรั้วอัตโนมัติ​เปิดออก​ 

เผยให้เห็นภาพของสวนดอกไม้ที่ห้อมล้อมน้ำพุสีขาว​ และบ้านสองชั้นหลังใหญ่ที่คุ้นเคย

ร่างของเด็กชายในยูนิฟอร์ม​โรงเรียนนานาชาติ​ ก้าวลงจากรถพร้อมถือกระเป๋านักเรียนไว้ข้างตัว​และเดินเข้าไปในตัวบ้าน

"คุณทอม​กลับมาไวนะคะวันนี้​ 

ของเยอะแยะเลย​ มาค่ะ​ ให้ป้าช่วยถือดีกว่า" 

หญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามาต้อนรับ​ 

ด้วยร้อยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนเช่นทุกวัน

"อ๋อ​ ไม่เป็นไร​ฮะ​ วันนี้ของไม่หนักมาก​ 

ทอมถือเองได้ครับป้า" 

เขาเอ่ยตอบ​ คลี่ยิ้มบางแทนคำขอบคุณ​ 

ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน

"คุณ​ทอมคะ"

"ครับ?"

เขาหยุดยืน​และหันกลับมามองที่ต้นเสียง

"คือเมื่อเช้า​ คุณ​พ่อกับคุณ​แม่ฝากป้าบอกคุณ​ทอม​ว่าท่านมีประชุมด่วนที่ญี่ปุ่น​ อาจจะไม่อยู่​บ้าน​สองสามวันนะคะ..."

ทันทีที่พูดจบ

ความรู้สึกเดิมๆเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววความผืดหวังอย่างปิดไว้ไม่มิด

"ครับ..ขอบคุณ​ที่บอกครับ" 

เด็กชายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ก่อนจะหันหลังกลับและเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง

เสียงปิดประตูดังขึ้น​ 

ความเงียบเข้าปกคลุมบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง

.

.

22:16

คอมพิวเตอร์​ที่ใช้ทำงานเมื่อสักครู่​ถูกพับปิดลง​ ปากกาและสีไม้ถูกเก็บใส่กระเป๋า​ดินสอและวางไว้บนกองสมุดและหนังสือเรียน

ร่างในชุดนอนแขนยาวสีเข้มล้มตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า​ มือเรียวคว้า​มือถือที่ชาร์จ​ไว้ข้างเตียง​ เขากดเข้าแอพที่คุ้นคุยและ

เปิดอ่านข้อความ​ จากใครบางคนที่ไม่ได้อยู่กับเขาในตอนนี้​ 

เสียงถอนหายใจดังขึ้น​ท่ามกลางความเงียบภายในห้องนอน​

หน้าจอสว่างดับลง​

มือถือถูกวางไว้ข้างตัวตามเดิม​ 

ทอมลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ตู้กระจกใส​ 

ลูกแก้วหิมะ​ ที่เขาเคยได้เป็น​ของขวัญ​วันเกิด​ ยังคงวางอยู่ตรงนั้น

ประตู​กระจกใสถูกเปิดออก​ 

มือขาวค่อยๆหยิบของสะสมออกมาดูอย่างเบามือ

ทันทีที่ขวดส​โนว์​โกลบถูกเขย่า​ เกล็ดหิมะก็เริ่มกระจายตัวและตกลงมาลงมาปกคลุมบ้านไม้และป่าสนที่อยู่​ภายใน

นัยน์ตา​สีเฮเซลจับจ้องสิ่งที่อยู่ภายใน

โลกใบเล็กชั่วครู่​ 

ทุกครั้งที่รู้สึกเหงา​หรือไม่สบายใจ

ทอมมักจะหยิบส​โนว์​โกลบลูกนี้​ออกมาเล่น

ของเล่นชิ้นนี้​ เป็น​เหมือนตัวแทนของความทรงจำในวัยเด็กที่เขาคิดถึง และทุกครั้งที่มองเข้าไปข้างใน​ลูกแก้ว​ เขาจะรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นไม่นาน

แสงไฟดวงสุดท้ายของบ้านมืดดับลง

ร่างเล็กสอดตัวเข้าไปใต้ความอบอุ่นของผ้านวมและทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง

จากมุมนี้​ เขาสามารถมองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงบ​

แม้คืนนี้ท้องฟ้าจะโปร่งใส

แต่กลับไร้แสงสว่างของกลุ่มดาวน้อยใหญ่

ทิ้งให้ดวงจันทร์​สีนวล​ ล่อง​ลอยในความมืดมิด

อยู่เพียงลำพัง

ตลอด​ 16​ ปีที่ผ่านมา​ เขาโชคดีที่เติบโตมาในครอบครัวที่เพรียบพร้อม​ และมีชีวิตที่สุขสบายในบ้านหลังนี้

พ่อกับแม่ของเขามีบริษัทเป็นของตัวเอง​ 

มีธุรกิ​จใหญ่โตที่กำลังไปได้สวย​ และนับวันยิ่งมีภาระหน้าที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน

ทอมเข้าใจทุกเหตุผลเป็นอย่างดี​ 

และไม่เคยเรียกร้อง​อะไร

ขอเพียงแค่อย่างน้อย​ ให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกันมนวันเกิดของเขาก็พอ

และเป็นปีที่เท่าไหร่ไม่รู้​ ที่เขาเผลอหลับไปพร้อมกับความรู้สึ​กอ้างว้างภายในใจ​

.

.

ความหนาวเหน็บ​และเสียงทุ้มของใครบางคน​ ​ปลุกเด็กชายให้ตื่นจากห้วงนิทรา

"นี่นาย...ตื่นแล้วสินะ"

ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆ​ สองสามครั้ง เพื่อปรับภาพให้ชัดขึ้น​ สัมผัสของไหมพรมที่ไม่คุ้นชินใต้ฝ่ามือทั้งสองข้าง​ ทำให้เขาเริ่มได้สติ​ 

คนที่มาใหม่ยันตัวขึ้น และกวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้องด้วยความสับสน

เตียงนอน​ ตู้เสื้อผ้า​ ชั้นวางของ​ หรือแม้แต่ผนังห้อง​ล้วนทำมาจากไม้สีน้ำตาลทั้งสิ้น

ไม่มีสิ่งไหนเหมือนห้องนอนของเขาเลยสักนิด

ทอมกวาดสายตามาทางหน้าต่างและอุทานเสียงดัง​ เมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มที่ยืนกอดอกพิงขอบหน้าต่างอยู่ก่อนแล้ว

"คุณ...คุณ​เป็นใคร!? ละ..แล้วที่นี่คือที่ไหน" 

"นี่​ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก​นะ ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นก็ได้" 

"คุณ​เป็นใคร?​ ตอบผมมาก่อน" 

"เฮ้อ​ ฉันชื่อปีเตอร์​ หรือจะเรียกว่าพีทก็ได้​

ส่วนที่นายถามว่าที่นี่คือที่ไหน​ ลองยืนตรงนี้แล้วมองออกไปข้างนอกสิ​ " 

แม้จะ​เป็น​ครั้งแรกที่ได้พบกัน

แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความจริงใจ

ผ่านสายตา​และรอยยิ้มของคนตรงหน้า

ร่างเล็ก​ในชุดนอนค่อยๆก้าวลงจากเตียงและเดินตรงไปยังหน้าต่างบานที่อีกฝ่ายยืนอยู่

วิวด้านนอกทำให้ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง

ด้วยความประหลาดใจ​ 

"นี่มัน​ หิมะ! ที่นี่มีหิมะตกด้วยเหรอ" 

แม้วิวนอกหน้าต่างของบ้านหลังนี้จะถูกปกคลุม​ด้วยหมอกบางจากความหนาวเย็น​ 

แต่ก็ยังสามารถ​มองเห็นบ้านไม้ที่ประดับประดาด้วยกระดาษสีและดวงไฟสีเหลือง​ส้ม ปลูกเรียงรายไปตามถนนที่กลายเป็น​สีขาวจากหิมะ

ห่างออกไปจากเขตบ้านเรือน จะเป็น​ป่าสนสีเขียวชอุ่ม​ที่ปลูกเรียงรายกันเป็​นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา​ 

ทิวทัศน์​ที่หาดูได้ยากและสวยงามราวกับฉากในเทพนิยายทำให้เด็ก​ชายตกอยู่​ภวังค์​ไปชั่วขณะ​ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าลักษณะบ้านเรือน​ที่นี่

ดูคุ้นตาเหมือนว่าเขาเค​ยเห็น​ที่ไหนมาก่อน

"มองแค่ข้างนอก​ คงไม่สวยเท่าได้มาเห็น

​ข้างใน​ กับตาตัวเอง​ ใช่ไหมล่ะ?" 

"คุณ​หมายความว่าอะไร? มอง​ข้างนอกกับ

ข้างใน— เดี๋ยว​นะ​ อย่าบอกนะว่าผมหลุดเข้ามาอยู่ใน..ส​โนว์​โกลบลูกนั้น"

"ใช่แล้วล่ะ​ ตอนนี้นายอยู่ข้างในส​โนว์​โกลบ" 

"ถ้าอย่างนั้น คุณพาผมกลับไปได้ไหมครับ?"

"จากที่เคยได้ยิน​มา มีแค่วิธีเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้​ คือต้องรอจนพระอาทิตย์​ขึ้น​ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันรู้นะ"

 

"หมายควา​มว่า​ ผมต้องนั่งรอเฉยๆจนเช้า? "

เด็กชายหันกลับมามองชายหนุ่ม​ที่ยืนอยู่ใกล้กัน มีคำถามมากมายที่เขาอยากถาม​ 

แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป​ สายตาที่มองกลับมาก็ทำให้เขาไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าได้เลย

คนตรงหน้าสวมเสื้อแขนยาวสีอ่อน​ และเพิ่มความอบอุ่นด้วยเสื้อคลุมหนัง​ กางเกงสีน้ำตาลเข้ม​ และรองเท้าบูทหนังเก่าๆ​ ดูคล้ายชุดพื้นเมืองที่เขาเค​ยเห็น​ในหนัง​ 

ใบหน้าเรียวได้รูป​ รับกับสันจมูกโด่งได้เป็นอย่างดี​ เรือนผมสีควันบุหรี่​ ช่วยขับให้นัยน์ตา​สีรัตติกาล​ดูโดดเด่นขึ้น​ ประกอบริมฝีปากทรงกระจับ​ ยิ่งทำให้ชายแปลกหน้าคนนี้มีเสน่ห์เฉพาะตัว​

สิ่งหนึ่งที่ทำให้คนข้างหน้า​ดูผิดแปลกไปจากคนทั่วไป​ คือผิวหนังที่มีลวดลายสีน้ำตาลอ่อน​ แบบเดียวกับตุ๊กตาไม้ที่เขาเคยเห็นในตู้กระจก

"ฉันอยู่ในส​โนว์​โกลบ​ ไม่ได้เป็นมนุษ​ย์เหมือนนายหรอกนะ​ ทอม " 

คนอายุน้อยกว่าพึ่งรู้สึกตัวว่ามองนานเกินไป​ จึงเดินกลับมานั่งที่เตียง​ แต่สายตายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง

"คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง"

ร่างสูงคลี่ยิ้ม​ ก่อนจะก้าวไปหยุดยืน​ตรงหน้าคนตัวเล็กกว่า

"เรื่องนั้นไม่ต้องสนใจหรอก แต่ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะ​ ใกล้เที่ยงคืนแล้วนะ" 

"เที่ยงคืน​?" 

"ก็ไป​ฉลองวันเกิด​นายด้วยกันไง" 

ทอมละสายตาจากหน้าต่าง​ 

และมองตามคนที่เดินไปที่ประตูห้อง​ 

"คุณ​จะพาผมไปที่ไหน" 

"อยากรู้ก็ตามฉันมาสิ"

.

. 

การออกมาเดินเล่นในคืนที่หิมะโปรยปราย

ทอมเคยฝันว่าอยากลองทำสักครั้งในชีวิต

ลมหนาวที่สัมผัสใบหน้าใต้กรอบแว่น

เป็นสิ่งที่ยืนยันว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้

คือเรื่องที่จริง​ และไม่ใช่เพียงความฝัน

แม้ท้องฟ้าในคืนนี้จะไร้แสงดาว

แต่แสงของหลอดไฟดวงเล็กตามบ้านเรือน

ก็สว่างเพียงพอที่จะนำทางพวกเขาไปตามถนนสายเล็กโดยไม่หลงทาง

"นายหนาวหรือเปล่า?" 

ความเงียบที่น่าอึดอัดถูกทำลายด้วยคำถามของคนที่เดินอยู่ข้างกัน

ทอมส่ายหน้าแทนคำตอบ​ 

แต่มือทั้งสองข้างยังซุกในกระเป๋าของแจ๊กเก็ตที่เขาสวมทับชุดนอน

ปีเตอร์เหลือบมองอีกฝ่าย​และหัวเราะออกมา

ก่อนที่เสื้อคลุมหนังจะถูกยื่นให้คนข้างๆ

"ถ้ากลับไปไม่สบาย​ ​นายจะโดนแม่ดุเอานะ" 

"..ขอบคุณ​ครับ" 

คำขอบคุณ​ถูกเอ่ยอย่างแผ่วเบา

นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายก่อนที่ความเงียบ

จะปกคลุมบรรยาศรอบตัวไปตลอดทาง

ไม่นานนัก​ ภาพของหอนาฬิกาสีทองสวยงาม

ก็ปรากฏ​สู่สายตาของคนทั้งสอง

"ถึงแล้ว ไทม์แสควร์​กลางเมือง"

บรรยากาศ​รอบตัวดูครึกครื้น​ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด​ เสียงหัวเราะและพูดคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

เหมือนผู้คนมากมายจะเดินทางมาที่นี่ในค่ำคืนนี้

"วันนี้เป็นวันพิเศษเหรอครับ? ทำไมคนมารวมตัวกันเยอะจัง" 

"อืม​ พรุ่งนี้เป็นวันก่อตั้งเมือง​ เรียกได้ว่าเป็นวันสำคัญที่สุดของทุกปีเลยแหละ" 

เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาร่วมงานเฉลิมฉลอง

ในตอนกลางคืนแบบนี้​ 

เด็กชายกวาดสายตามองรอบตัว

บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุข

ของครอบครัวและผองเพื่อนที่ได้มารวมตัวกันในคืนพิเศษ

หลังจากยืนรอเพียงไม่กี่อึดใจ

สายตาทุกคู่ก็เริ่มจับจ้องไปยังหอนาฬิกา

เข็มยาวและเข็มสั้นสีทองเคลื่อนที่มาบรรจบกันในที่สุด​ เรียกเสียงโห่ร้องจากผู้คนได้เป็นอย่างดี​ 

และนั่นบ่งบอกให้รู้ว่าเวลาแห่งการเฉลิมฉลองได้มาถึงเเล้ว

"สุขสันต์วันเกิด​นะ​ ทอม" 

"ขอบคุณมากครับ​ คุณปีเตอร​์" 

"นายอยากไปเที่ยวในเมืองต่อไหม?" 

และคราวนี้คำตอบถูกเอ่ยออกไปโดยไม่ลังเล

"เอาสิฮะ​" 

ตั้งแต่เมื่ิอไหร่ไม่รู้​ ที่ทอมเริ่มคิดว่า​บางที

คืนวันเกิดของเขาอาจจะไม่ได้น่าเบื่อเสมอไป

.

. 

รู้ตัวอีกที​ คุณปีเตอร​์ก็พาเขาก็มาเดินอยู่ท่ามกลางร้านรวงและบรรยากาศสนุกสนานของชาวเมือง​ บนถนนกลางเมือง​ ที่บัดนี้ได้กลายเป็น​ถนนคนเดินและตลาดนัดในคืนวันเฉลิมฉลอง​ 

"โห​ ร้านนั้นขนมน่ากิน​อ่ะ ไปดูกันๆ" 

เมื่อเห็นร้านที่สนใจอยู่ข้างหน้า​

คนตัวเล็กไม่รอช้า​ และก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างลืมตัว​ แต่มือขวาถูกใครบางคนรั้งไว้เสียก่อน

"ที่นี่คนเยอะ​ จับไว้แบบนี้​ จะไม่หลงทางกัน" 

ท่ามกลางอากาศที่เย็นยะเยือก​และหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงมาตลอดทั้งคืน

​

น่าแปลก​ 

ที่สัมผัสจากฝ่ามือของหุ่นไม้​นั้นคลายความหนาว​ และมอบความอบอุ่น​ในแบบที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ผู้คนมักพูดกันว่า​ เวลาแห่งความสุข​มักจะผ่านไปเร็วโดยที่เราไม่รู้ตัว

ทอมไม่เคยเข้าใจความหมายของประโยคนั้น

จนกระทั่งเขาได้ใช้เวลาในคืนวันเกิดอยู่ที่นี่

พวกเขาเดินซื้อของและซึบซับบรรยากาศ​ของเทศกาลแห่งความสุขอย่างไม่รีบร้อน

ทอมมีความสุข​ 

เวลาได้ลองชิมอาหารหรือขนมแปลกตาที่วางขายตลอดทาง

เวลาคนตัวสูงมักชี้ให้เขาดูงานแกะสลักหรือของเล่นแปลกๆที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

หรือในตอนที่นักเต้นรำจับมือเขาไปกลางวง ทำให้ได้เห็นคุณปีเตอร์หัวเราะ​เพราะท่าทางเก้ๆกังๆของเขา

 

โลกใบเล็กในลูกแก้วได้กลายเป็นโลกใบใหม่ของเขาไปเสียแล้ว

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่จะอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป

ระหว่างเดินกลับบ้าน บนถนนสีขาวเส้นเดิม

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความเงียบอันน่าอึดอัดที่เคยมีได้สลายหายไป

มีเพียงเสียงพูดคุย และเสียงหัวเราะของคนสองคนที่ดังขึ้นตลอดทาง

ท่ามกลางหิมะดูเหมือนจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

ความอบอุ่นที่ส่งถึงกัน ไม่เพียงแต่คลายความหนาวให้กับทอม

แตยังละลายกำแพงน้ำแข็งที่อยู่ภายในใจของเขา

หลังจากที่ใช้เวลาด้วยกันมาตลอดทั้งคืน
ทอมได้เห็นอีกหลายมุมและได้เรียนรู้เกี่ยวกับคนๆนี้มากขึ้น

เขาชอบความรู้สึก เวลาที่มีคนคอยรับฟังเรื่องต่างๆของเขา

ปีเตอร์เอง ก็มีความสุขที่ได้ยิ้มและหัวเราะไปพร้อมกับใครสักคนและได้กลสยเป็นความสบายใจของกันแลักัน โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว

แสงสีนวลจากโคมไฟภายในห้องสี่เหลี่ยม

สะท้อนให้เห็นเงาของคนสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงมองออกไปนอกหน้าต่างบานเดิม

ขอบฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอมส้มอ่อนๆ

ความสว่างของแสงตะวัน

กำลังเข้ามาแทนที่ความมืดมิดในยามราตรี

"คืนนี้สนุกมากเลย​ ขอบคุณ​สำหรับทุกอย่างเลยนะครับ" 

"ขอบคุณ​เหมือนกันนะ" 

"เรื่องอะไรเหรอฮะ?" 

"ก็อยู่คนเดียวมาตั้งนาน​ พอมีนายมาอยู่เป็นเพื่อน​ มันก็ไม่เหงาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"

คนตัวเล็กยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังคำตอบนั้น

เขาควรดีใจที่จะได้กลับไปยังโลกแห่งความเป็นจริง​ แต่เหมือนมีบางอย่างที่ค้างคาอยู่ภายในใจ

"คุณ​ปีเตอร์​"

"มีอะไรเหรอ?"

"วันเกิดปีหน้า..เราจะได้เจอกันอีกไหมฮะ"

คนที่นั่งอยู่ข้างกัน​ หันหน้ามาหาเขา

แสงสว่างกระทบนัยน์ตาสีเข้มเป็นประกาย

ราวกับต้องการจะสื่อแทนถ้อยคำที่สำคัญให้เขารับรู้

"​นายเชื่อในปาฏิหาริย์​รึเปล่า​ ทอม" 

คนถูกถามนิ่งคิดไปชั่วครู่​ ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ไม่รู้สิคุณ แต่ที่เราสองคนได้มาเจอกันที่นี่​ พอจะเรียกว่าปาฏิหาริย์​ได้ไหมนะ" 

"ถ้าอย่างนั้น​ 

ฉันจะรอวันที่ปาฏิหาริย์​เกิดขึ้นอีกครั้งนะ" 

"ทอมก็จะรอวันนั้นเหมือนกันฮะ" 

. 

.

.

23:39

ท้องฟ้ายามเย็นที่เคยเป็นสีชมพูอมส้ม

ในตอนนี้​ ถูกปกคลุม​ด้วยกลุ่มดาวที่เรียงตัวอยู่ท่ามกลางความมืดของคืนหนึ่งในฤดูร้อน

อากาศในวันนี้เย็นสบายกว่าทุกวันที่ผ่านมา

สายลมอ่อนพัดผ่านช่องหน้าต่างบานเล็ก

เสียงหัวเราะของคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างดังขึ้น

นิ้วเรียวที่โผล่พ้นแขนเสื้อไหมพรมกำลังเลื่อนบนหน้าจอสว่าง​ไปเรื่อยๆ

เป็นเวลาเกือบสามเดือน​ 

หลังจากที่​ทอมตัดสินใจมาเรียนต่อ

และเช่าห้องพักอยู่ที่อพาร์ทเมนท์​แห่งนี้

ใบหน้าใต้กรอบแว่นอมยิ้มอีกครั้ง

เมื่อเห็นรูปของเขาและพ่อแม่ที่ถ่ายด้วยกัน

ในร้านอาหารแห่งหนึ่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขมาก

เพราะเป็นไม่กี่ครั้งที่ครอบครัวของเขาจะได้อยู่ฉลองวันเกิดด้วยกัน​

ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง

เข็มนาฬิกากำลังเคลื่อนที่มาบรรจบกัน​

วันเกิดของเขากำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ร่างเล็กเดินไปวางมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน

ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง​  ทว่าสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่​ ลูกแก้วหิมะ​ ที่เขาตั้งใจวางไว้ข้างเตียงนอนตั้งแต่วันแรก

ค่ำคืนวันนั้นผ่านพ้นไป​ 

ทันทีที่ตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเอง

ทุกอย่างรอบตัวยังคงเหมือนเดิม​ 

ราวกับก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

เข็มเวลายังคงทำหน้าที่ของมัน

และทอม​เอง​ ก็ใช้ชีวิตต่อไปเหมือนทุกวัน

เวลาสามปีผ่านพ้นไป

มีหลายสิ่งในชีวิตของเขาที่เปลี่ยนแปลงไป

เขาเติบโตขึ้น​ มีภาระหน้าที่เพิ่มมากขึ้น

หากแต่ภาพเรื่ิองราวที่แสนพิเศษ​ในคืนนั้น

ยังคงโลดเเล่นอยู่ในห้วงความทรงจำของเขา

เสมอมา​ และไม่เคยเลือนหายไป

ทุกครั้งที่มองเข้าไปข้างในสโนว์โกลบ

บทสนทนาในวันนั้นมักจะดังขึ้นในหัวใจ

ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า​ 

ความสุขที่เกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน

และคำสัญญาในวันนั้น​ 

เขารู้ดีว่า​มันอาจจะเป็นแค่ความฝัน

ที่ไม่มีวันเกิดขึ้นในโลกความเป็นจริง

แต่ไม่รู้ว่าทำไม​ ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจ

กลับบอกให้เขามีความหวังว่าสักวันปาฏิหาริย์​นั้นจะเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

วันนี้ก็คงเป็นปีที่สาม

ที่เขาทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างในคืนก่อนวันเกิด

และปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับฟ้ายามราตรี 

 

แม้จะต้องผิดหวังมาหลายครั้ง

แต่เขาก็ยังเฝ้ารอ​ วันที่จะได้กลับไปเยี่ยมโลกใบนั้นอีกสักครั้ง

เฝ้ารอ​ วันที่เขาจะได้ฉลองวันเกิดพร้อมกับทุกคนท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย

และเฝ้ารอ​ วันที่เขาได้เห็นรอยยิ้มของใครบางคนที่คิดถึงตลอดมา

เจ้าของห้องถอดหายใจเบาๆ​ และเอื้อมมือไปปิดสวิตช์​โคมไฟเพื่อเตรียมเข้านอน

" นายนอนดึกแบบนี้ทุกคืนเลยรึเปล่าเนี่ย " 

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังท่ามกลางความมืด​ 

ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองอีกฝากหนึ่งของห้องด้วยความตกใจ

ท่ามกลางความเงียบสงัดและแสงโคมไฟ

นัยน์ตาสีเดียวกับท้องฟ้ากลางคืนกำลังมองมาที่ทอมเช่นกัน

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน

รอยยิ้มที่อบอุ่นนั่นไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

"ได้เจอกันสักทีนะ​ ทอม​" 

ความรู้สึกและคำถามมากมายเกิดขึ้น

ภายในใจของทอม​ และก่อนที่จะได้เอ่ยถามอะไรออกไป​ คนตรงหน้าก็พูดขึ้นมา

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

แต่​ว่าคืนนี้...นายคงต้องเป็นคนพาเที่ยวนิวยอร์กแล้วล่ะ"

.

.

. 

                        { The End } 

                     _________________

Writer's Notes :

ขอบคุณทุกคน​ที่กดเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ

หวังว่าจะเป็นเรื่องสั้นๆที่ทำให้คุณยิ้มได้​ :)​

ดีใจมากๆที่ได้เป็น​ส่วนหนึ่งของครอบครัว​นี้​ 

ที่นี่คือเซฟโซน​ รอยยิ้ม และจุดเริ่มต้นในการเเต่งฟิคของเรา​ ♡

ขอบคุณ​ทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอด3ปี​ 

ทุกคนคือกำลังใจและความสุขของเรานะ​คะ

ดรั๊กมากมาย​ ??

สามารถ​คอมเมนท์​ติชมได้เต็มที่เลยนะคร้อบ

มา​คุยกันได้ที่ @CottonCandy702​

#CottonCandyLibrary